Alle inzendingen over individu

Ik was de stille die begon met spreken. Ik was de eenzame die tussen mensen begon te staan. Ik was de zwijgzame die alles blootlegde, ik was, zij, die bestond, zonder te bestaan. Ik ben Petra... via nieuwe stem, naam, geluid in visie. Ik ben deze ziel die vroeg ging opstaan: ze wachtte niet op wat komen ging maar legde haar eigen weg…

Ik stond als klein kind al overal tussen in, jongens en meisjes. Ik stond als puber tussen natuur en cultuur, leeftijdsgenoten en volwassenen amateurs en professionals in het sporten. Als student tussen medestudenten en docenten, professoren. Tussen Christus en de beste Judas, neem ik mijn plaats in. Temidden van liefhebbers en haters, dwepers…

zijn ogen lopen lichtvoetig uit haar beeld onnavolgbaar hij blijft niet hangen stapt over drempels andere werelden in valt samen met zichzelf hij blijft iemand voor het oog van de camera onvervangbaar hij ontloopt het verlangen naar de val niet de pijn van het bestaan…

Als kind al ervoer ik veel vertier op vleugels van grootse fantasie. Ik zweefde vaak over verre landen met magie der meesterlijke eigen beleving. Ik had en heb nog altijd het grootste plezier tijdens momenten van eenzaam leven. Maar ik voelde al vrij vroeg dat in de kracht der eigen ziel een opdracht klaar lag en samen viel met generaties na…

Mijn diepste wezen is verbonden met het serene in en van het leven. Door veel te verdragen, losten vragen op, zodanig dat ik vraagstukken achter me liet. Maar vanuit een hele kráchtige beleving der kern, verhief ik mij boven de pijn mij aangedaan, die vaak plaatsvond buiten mijn bestaan. "In het stellen boven," liet ik menselijk gevoel…

Het regende en stormde. Wolken, grijs en onstuimig, trokken boven door in de grauwe hemel. Er stond daar, tussen heel dat tumult, regen en wind, krachten en machten... een vrouw te dansen, in héél haar vrijheid: zij heet "Sshhh"... Zij draaide, met armen wijduitgespreid, gelijk een Engel... om haar as en telkens weer om, zonder naam.…

Als ik tekort schiet als ik faal, dan baal ik enorm van mezelf. Als ik een gave had, heb en zal houden, "om gevoel in dichtvorm" neer te leggen... dan was het een zware taak, die ik toch zeker niet verzaak. Wanneer ik van jou hield, en nog steeds houd, op onze liefde voortbouw, omdat ik niet loskom van jou! Ja, jij dan, van 'het is mijn…

Vroeger, toen ik jong was, mocht ik op de kermis aan touwtjes trekken. Ik kreeg altijd een teleurstelling! Het was van plastic en ik had niks met dit soort prullaria. Als kind "trekt het je". Ik ontving een prijsje tegenover een té hoge prijs! Nu betáál ik míjn prijs van offer en offers der schaamte, schande en straf los te laten. Er is…

de demonen hielden zich schuil onaangekondigd nestelden ze zich in de spelonken van mijn geest zonder gêne legden ze mijn moeizaam verworven schuilplaatsen één voor één bloot meedogenloos blokkeerden ze mijn gedachtenreizen ontwrichtten de grond van mijn bestaan voegden angsten toe aan het fragiele palet in een sporadische adempauze werd…

Het was in de stilte dat ik zag en bezag, las ook. Het is in de stilte dat elk mensenkind voorbij trok. Ik was verbonden. Verbonden met iedere mensenziel. Het was in de stilte dat al de dingen, die vroeger waren verdwenen en verbleekten. In een diepe stilte kwam ik thuis, ook al was ik in aardse begrippen jong. Ik voelde me ergens oud,…

Waarom weet ik niet. Ik weet alleen dat ik het deed. De woorden, gedachten en gevoel, richting, verandering. Een behoefte tot omwenteling die al lang leeft in mijn ziel. Waarom? Ik leerde, waardeerde en besef de kracht van het woord. Blijkbaar was het belangrijk wat ik deed. Ik zal leren hoe voornaam het willen transformeren zal zijn…

Onrust vind ik alleen daar waar rust ontbreekt... steekt dan de pijn in mijn borst, hoofd en geest niet zo klein, maar doet me meer zeer dan simpel verdriet. Onrust in de ziel is, waar ik viel. Daar waar rust is tenslotte koester ik wat klopt, rust geeft niks mis mee is maar juist vrij en positief in me leeft.…

Ik ben iemand die het leven heel erg liefheeft en de mensen om me heen; zo erg zelfs, dat mijn eigen leven net even niet belangrijk scheen.…

Ik denk veel en breed aan de mensen om me heen en de wensen die ik heb met hen en vraag mezelf af wie weet wie ik ben en hoe ik mezelf ken.…

Ik kan er ook niks aan doen wie of wat ik ben geworden of zal zijn is de enige waarheid in hoofd, hart en ziel die ik ken en waarvoor ik alle dagen met mijn energie voor viel.…

Dat ik het, met mijn leven tot hier heb gehaald is bijna ongeloofwaardig toch ben ik met mijn eigen geloof trouw aan mezelf, mijn ziel en lichaam gebleven.…

de vaas schampt tegen de muur alleen scherven blijven over verwonderd staart ze naar die doorzichtige stille verscheidenheid ze raapt de stukken op bekijkt ze een voor een op het gebroken glas weerkaatst het licht duim wijsvinger scherven kleuren langzaam rood…

ontmasker de nacht zie zijn ware gezicht stoot de onheilsgodin van haar voetstuk ontmantel het duister van diep en donker verdriet ontneem de zon haar zwarte kleur tussen de bomen lost de mist op de ontreddering voor even voorbij…

Ik houd van mezelf. Ik heb altijd aan mijn ziel, zonder roepnaam of lichaam de trouw beleden. Het was, is en zal zijn: een loflied op mijn expressie, totaal. Totalitair zal men alleen nog praten en napraten. Het zijn de hiaten der mens. Ik bezit nu, momenteel een heel scherpe ooglens!…

de rusteloze reizen waarin hoogte en diepte grillig van gedaante verwisselen vermenigvuldigen de onthechting voor de wees op drift ongekende niet gestilde verlangens naar verre veelbelovende verten waar hoog en diep hun eeuwige slaap slapen de hitte brandt onder zijn voeten de bestemming ontreddert ontneemt ieder zicht het hazenpad…

Eén mooie glimlach kan de hele wereld doen veranderen. De drijfkracht van één vrouw kan laten zien, waarvan zij sterk houdt. Het optreden van deze vrouw stijgt ver boven alle prestaties uit... zij wist vaak in stille eenzaamheid haar compleet eigen doel te realiseren. Ik voel zéér sterke waardering voor personen die als een ster alles ontstijgen…

niet langer zoeken we de weggewaaide kaart de gemiste afslag evenmin doelloos dwalen we langs het stroompje dat uitmondt in een brede rivier overgeleverd aan de inktzwarte nacht zetten we voet voor voet door onbekend gebied is er een weg terug?…

Ik houd van de stilte van de warmte en het leven hierin; niet van de kilte als ik luister maar niet naar woorden proef ik het leven dat niemand ooit hoorde ik luister dan naar alles wat zich afspeelt in 'mijn mooie ik', er wordt mij weer een ervaring toebedeeld.…

je ligt dicht bij me dichter dan de waarheid die zich als een olievlek verspreidt door mijn lichaam niet te horen haast sluipt de kilte op kousenvoeten binnen het huis vult zich met een loden leegte buiten blaft de hond naar de maan…

toen de zon op zijn gezicht viel keek hij omhoog en zong een lied dat zacht door het stof zweefde en wegstierf in de hitte van de dag in het donker leek hij in de aarde op te gaan lichtflitsen zigzagden door de duisternis van zijn gesloten ogen zijn hoofd duizelde van de sterren aan de heldere hemel het verstrijken van de tijd liet…

Mijn kleine kristal zal heel blijven... Dit kleine kristal met dit smalle lichaam zal weergaloos stralen... Mijn boodschap der ziel ligt niet in last noch lust maar tedere liefde in iedere bedoeling van een mensenziel... Dit kleine kristal beschermt en ontfermt zich over het ferme tedere leven in elk kind, bemind of onbemind: voor mij voldoende…

Ik moet en mag in mijn eigen kunnen en geloof geloven, ik kan me niet iets anders voorstellen: het is namelijk het fundament van mijn dagelijks voelen, denken en handelen; een andere weg kan ik niet bewandelen... .…

ik keer niet terug op mijn schreden stromend water kent geen weg terug ik weeg woorden noch stappen als hemelbestormer verleg ik grenzen ik ondergraaf de verbeelding ga aan de rots van zout voorbij onbeholpen drukt mijn inbeelding me met de hakken in het drijfzand…

in deze doorwaakte nacht hoor ik de klagende roep van een zwarte zwaan in dit winters noordland mijn slaapkamer als wachtkamer ik houd me doof maar mijn lijf wil slapen het duister breekt ben ik de waker die het vuur brandend houdt en wacht op wat komen gaat ben ik bang om me los te maken bang voor het verlies?…

boven het water verdwijnt de vogel in het grijze hemeldak de ochtend breekt aan alles is gezegd leen mij je oor, liefste je zwijgen is zo licht…