Alle inzendingen over nachtvorst

ik kaal de bomen scherp de wind in bladerloos vertonen weer oogst ik afval van een zomer vol met leven sterf drogend wat er is gegeven ik jaag met buien langs de kust de kou van het achterland troost zich met nachtvorst als men rust warmte in mijn ene hand klapt tegen winter aan de andere kant en geeft gedonder toch schraal ik…

In het bos vonden wij een hazenleger de moeder bleef dichtbij en bang de jongen met de neus in elkaars wang we raakten ze niet aan, zo bleven ze integer Er was nog flink nachtvorst, zouden ze overleven we dachten haast van wel en gingen ons weegs het bos was dor en had nog iets leegs zou het ze al voldoende voedsel geven?…

’s Nachts groeit het ijs een dikke centimeter Het land wordt met het schaatsvirus besmet En ijzers glunderen, ontdaan van vet De kans op ‘it giet oan’ wordt per dag beter! En dan, gewoonlijk een paar dagen later Gaan sloten fieltig grijnzen: ijs wordt water…

zijn vragen de allerheiligen zijn niet van steen hun sokkels dragen eeuwigheid en ook zij vragen een wereldfeest later weer de donkere kant het halloween van allerzielen we gaan dan voor herinnering buigen het hoofd voordat we knielen kom dan maar met de novemberstormen laat herfst de zomer maar vermoorden de eerste nachtvorst…

en in de grijze camper slaapt een man die zelfs de nachtvorst overwinnen kan, al blauwt de kou zijn ouwe, grauwe tenen Herinnert zich de hitte en het vocht, Djakarta drieënzeventig, de ring, daar werd – waar horen, voelen, zien verging – gestreden tot de laatste ademtocht Die botsing der titanen.…

Het rochelende hoesten doet het ergste vrezen, één nachtvorst slechts en het is gedaan. Het overdadige transpireren kan de ernst des toestands niet verbergen, noch de luttele tranen in de ooghoeken. Het bonzen tegen mijn beproefde slapen, het lege luciferdoosje in de riekende WC… Virus, ga een ander slachtoffer zoeken!…

loslaten bladeren waaien dalen vlagen in ritselende lagen op de paden bruin geel rood ruikt als verse tabak nog niet dood paddenstoelen de lucht staat strak van de kou die we voelen nog geen nachtvorst die zomaar ineens komen zou november smaakt als gember vallende bladeren geen redding de Ruiten Aa in haar bedding sleurt ze mee…

November nog, vannacht vier graden vorst In feite moet de winter nog beginnen Het haardvuur brandt, geen ijsbloem groeit hier binnen De schoorsteen trekt en wolkt uit volle borst Het vijveroog glanst stil en kaal en koud Het jaar tweeduizend zestien is al oud –…

De eerste kou hangt alweer in de lucht Dus bloot is geen lang leven meer beschoren Het half ontkleed verschijnen op kantoren Als was men hoofdrolspeler in een klucht 'Zó lomp, dat bloot, van zulk een laag allooi! Zeg, hoe laat is vandaag De Gouden Kooi?'…

klimaat zich rustig liet beschrijven in proces en statistiek lijkt de strijd op straat te worden beslecht vooral als bomen al in vroege herfst hun bladeren laten vallen beuken winden meteen in agressieve buien op de kale stammen breken jonge loten af laten de vroegste knoppen zonder enig mededogen verdrogen en doen onverwachte nachtvorsten…

* * * Hij stierf in de nachtvorst van een te jong seizoen Daar het ritme van de dag geen pas meer gaf vroeg hij de dood ten dans in de salon van zijn onvermogen Zijn talent spon zich als een strop om zijn nek Dronken van verdriet maakte hij de knieval voor het kille doodsbed toen zijn lichaam er ontheemd…

We zullen kabbelen op de stroom in de hunkering van ieders droom Planten en bloemen zullen ontluiken en de bomen en de struiken 'n Verdwaald lieveheerstbeestje had moed maar werd door nachtvorst niet behoed Vroege merels laten zich zien Ze verorberen rode besjes voor tien Olijke kopjes kijken naar binnen blij om de dag te gaan beginnen…

honderdduizend knoppen Ontluikt haar ogen in een waas van blauw satijn De Rododendron staat op barsten van het paars En de Hortensia bebladert teer haar stokken De Schoenlapplant ontdoet zich van haar wintersokken En steekt haar voeten in een purp’ren voorjaarslaars Dan krimpt de wind en ieder grijpt weer naar zijn wanten De kou slaat toe en nachtvorst…

Nachtvorst op het gras, terwijl de krokus zijn kop laat zien. Is de winter van pas of de lente te vroeg misschien. Het voorjaar geurt op en de dagen gaan langer zijn, moeder natuur op haar kop, de merel zijn nest te klein. Wat een drukte alom, gefladder heen en weer, Japanse kers in blom, de kachel hoeft niet meer.…

Gelijk een bloem, zo teder is ons leven; Het vliet daarheen, gelijk een snelle stroom; ’t Ontwijkt de mens, gelijk een vlugge droom, Die ’s morgens flauw slechts voor de geest blijft zweven Ene enkle nachtvorst kan de bloem doen sneven; Een felle noodstorm geselt vaak de vloed; De droom benauwt en foltert soms ’t gemoed, En doet de sluimerenden…

Het blaadje rolt zich uit de knop, Het veld wordt groen, het zaad schiet op, De nachtvorst zal 't niet plagen; Wij krijgen warme dagen. Wij hebben lang genoeg gezucht, Als werden wij vergeten; Daar komt op eens de zachte lucht....…

Het blaadje rolt zich uit de knop, Het veld wordt groen, het zaad schiet op, De nachtvorst zal 't niet plagen; Wij krijgen warme dagen. Wij hebben lang genoeg gezucht, Als werden wij vergeten; Daar komt opeens de zachte lucht...…

Hoor ginds, hoe, in 't ontbladerd bos, De roodborst zit en fluit; Toch viel zijn warme vederdos Door koude nachtvorst uit. Zo houde ook ons, hoe guur het zij, Een goed geweten warm en blij, En blijve altijd, Het lot ten spijt, Ons de opgeruimdheid bij.…

De nachtvorst stolt in 't morgenuur Al 't druipend nat tot ijs, En wat als zuiltjes nederhangt Aan toppen, stam en rijs. Hier straalt, hoe doods zich 't landschap toont, Hier glanst het overal, En rees een wonderschoon paleis Van tintelend kristal.…