Alle inzendingen over omen

niet de plicht ontwricht mijn denken het zijn de barsten in het beeld de afgebladderde verf van zijn gezicht ik schuif het loden gordijn opzij vervloek mijn duivels werk marmer, zwart en wit geaderd zerk, na zerk, na zerk mijn handen glijden langs de groeven van geboorte en sterven terwijl mijn hoofd door doden bladert kerf ik in de diepste…

Nieuw VVD-schandaal Wethouder Jos stapt op Druppel was dat hij een Zwijggebod schond Smoesde ook veel met de Vastgoedontwikkelbranche Ja denk ik dan, die stad Héét toch Roermond! ---------------------------------------------------- ...Wethouder Jos van Reij van Roermond had een politiek verwante burgemeesterskandidaat inside-info…

Neem les bij autorijschool ‘In de Prak’, Ik zou in ‘Bodemloze Put’ beleggen, Koop bij ‘Verlept’ je bloemen zou ik zeggen, Geef gul aan de collecte ‘Eigen Zak’. Overeenkomstig deze theorie, Boek je je droomreis dus bij ‘Fantasie’.…

woordspinsel gelaarsde kat en roodkapje blauwbaard in bessenpapje mossen bossen veilig bezinksel echter bij morgenstond achter duin jankte ’n jenner van z'n à propos schrijft nu sans répos aan ’n épos gelievende likkers aaien z’n kruin 'r is bij hem iets groots gaan ontstaan de penners kunnen er van dromen gesteld worde zijn nomen est omen…

m'n tijd verdaan maar in m'n jeugd was ik niet zo spontaan ach, had ik maar gewoon de trein genomen waarom ben ik niet naar Parijs gegaan het neemt geen keer, al is het níet gedaan terwijl ik jou had kunnen tegenkomen in plaats daarvan heb ik m'n tijd verdaan met één blik zouden wij elkaar verstaan wat we beschouwden als een gunstig omen…

(Een confrontatie met Anubis, de Egyptische God van het Dodenrijk) Statig als een uitgehouwen standbeeld staat hij daar, ongeschonden als een Omen in de tijd Zijn ogen ruig, maar overtuigd van oeroude wetten over goed en kwaad over pijn en strijd O, zo nietig sta ik daar, vermorzeld door zijn aanblik die oneindig priemt in m ‘n zwakke…

Beneden voert een holle weg waar groene heggen kronkelen, langs een nauw verleden waar de stilte zich genesteld heeft in het ‘omen’ van de olmen naast de kerk, verheft zich tijd naast eeuwigheid, daar huist een heremiet in z’n eenzaamheid, mens voornoemd: als Wiggelaar, ontvlecht de oude eiken van hun pijn, loogt de holle frasen…

M ijn diepste demonen draven op U it de voorgoed verdrongen vergeetput Z onder zeelucht zonder zoetwater I n verschrompeling na verdriet van eerder E n wilder en woester dan weleer K omen ze opniew aan de oppervlakte I s muziek dan mijn verraadster als S oms mijn innerlijke ik bovenpiep M isschien ... wel, misschien ... niet I n mijn ondoorgrondbare…