Alle inzendingen over psychologie

wanneer ik terugkeer naar mijn hart van mij tot mij zag januari de reden herdacht op een groen seizoen naast dubbele regen het glas vul ik dus wijs voor de toekomst drink elke druppel (misschien wat eigenwijs) op het gevoel verplaats de blik want morgen wil ik beter zijn in het beleven van wat-is in het 'hart' van het leven zodat…

de kleur vervaagt dankzij tegenlicht dat hem tegemoet treedt een gedrongen gestalte dringt zich op aan geest der tijd volgezogen met levenselixer vervolgt het figuur zijn weg hem berooid achterlatend reikend naar het schijnsel dat zich laat overschaduwen door duisternis waaraan hij zich gewillig overgeeft kust Moeder Aarde hem liefdevol…

Ik klop op de deur maar hoor je niet laat steevast de zorgen op de mat vallen die ik met een grote boog ontwijk kijk de planten aan die smachten naar water richt terstond mijn blik naar buiten alwaar een vogel balanceert op de golven van de muziek, groeit er jaloezie op zijn verworven vrijheid, daar ik het heremietenkleed heb aangetrokken…

vol goede moed stapt zij ogenschijnlijk blanco in dit leven bleek het warme nest haar een koud welkom te heten al snel verlaten was het katoenen lakentje al dat restte…

je ooglid vleit dromen om te rijpen vol uithoudingsvermogen op rustige wegen onder die van het seizoen zonder te hoeven worstelen met het lot van pijn deze bohemien, dit is je alles wees wijs in het plezier van het voorjaar met je eigen wil en dromen alles begint en alles eindigt elders…

ze hebben de brug verschoven van het heden naar het verleden bladeren zijn als vermist opgegeven die zo even nog daar waren kruisen zij allang het pad niet meer verdrinkt schoonheid gestaag in beek waarin zonderlingen zich schuil houden vallen vogels uit de lucht die eens pirouetten draaiden blaffen wolken de wind aan…

beelden ontglippen, glijden langzaam door de vingers gedachten gestolen, gevangen gezet door hen die zijn wereld niet voor vol aanzien, ontwaken ze als vijand die uren grijs verven gestaag geeft hij zich over aan de dagelijks sleur…

herkenningspunten zijn ontvreemd dagen, waarvan de namen allang verdwenen zijn in de afvoer, dwalen rondom wegen die zijn omgelegd heten wortelen nu boontjes loert het buurbeest op duiven zeker wetend dat dit huis het mijne was sta ik verward op mijn strepen…

de reden dat het lot mij hier bracht ligt verdronken op de bodem als een spiegel kijkt ze me aan bemerk hoe oud ze is geworden toch lijkt ze in niets op mij ontvlecht de staart om haar de vrijheid te gunnen, te dansen in het zonlicht dat me koestert…

sinds dagen verkleuren inkt uit fotolijsten wegsijpelt uitzicht zienderogen vervaagd wordt de wereld kleiner blijkt het bankje bij de plas verdwenen evenals de bomen aan de overkant waar vreemde mensen al pratend bloemen brengen betalen ze de koetsier met gelijke munt die hen op een dwaalspoor zette verwateren stille gedachten…

molshopen bleken stille getuigen die haar vertelden dat hij wederom op haar had gewacht verschijnen deed ze niet in tegenstelling tot flonkerende sterren die zijn nacht oplichtten overdag liet hij haar bespioneren door een uil die de slaap niet had kunnen vatten toch bleef ze verborgen met oog nauwelijks zichtbaar daar de grijsheid…

de gelijkenis is uitzonderlijk minutenlang dwalen mijn ogen naar de persoon in wiens jas ik woon zelfportret bevestigt beeld van vergeten foto's in een schoenendoos op zolder toch is het anders nu alsof er iemand in woont wiens sprekende evenbeeld in woord en gedachtegang kleurt bij het mijne is het thuiskomen teder…

in waar eens poppetjes dansten kruipen nu gedrochten over elkaar klanken klinken uitzinnig door tot in het diepst van de nacht waar de kilte overhelt het gif door de straten dwaalt een spoor van destructie achterlatend voor degene die niet wilde leren liever het kwaad aanhing tot de t splitsing in 't vizier kwam welke een keuze forceerde…

ik heb baat bij jouw schaduwwoorden die vlinderen anoniem om me heen als wegwijzers van aard tijdens de nacht (laat mijn waterogen gaan, op zintuigen van daar naar hier, van ’t ogenblik) tiktak, luchtig gevulde uren getuigen door de nacht van adem in mijn oren kleppert de klok een slapeloze muze mijn diepte gaat ver jouw schaduw verzacht…

ik speel geen spel onder gespan van duim en wijsvingers wanneer ik zucht naar de lente heb ik de winter begraven voor een lange tijd zoals altijd, klinkt er een nieuw ritme er rankt een warm requiem dat door elk leven vleit het oerwater ritselt aan ‘t kozijn het gaat zoals het gaat onder blauwe lucht stijgt er een zuivere echo over de…

de wind kwinkeleert altijd mee op gewassen vogelveren die vrolijk spatten in alle zeestromen blijgeestig van aard ‘t kompas is geduldig blijft om zijn lichtas draaien al eeuwenlang, de zon schijnt bloot dat over het aardrijk straalt het zonlicht maakt geen verschil heeft geen voorkeur, verheft zich niet in het licht van ogen die harten…

menig narcis rekt zich uit langs de kant van de weg niet dat dit mensen hun glimlach doen ontluiken het leven kleurt gelaten daar de beloofde zon uitblijft gaan grote gebouwen op in ontstane grijsheid er rest niets dan leegte…

wat even geleden nog ontloken leek lijken nu vergeten woorden streling met jouw ogen die glimlach deed vlinders dansen de vele overeenkomsten konden geen toeval zijn doch verstomden ze in 'n hand vol ochtendmist ik heb nog gezocht maar ben je verloren…

wat zoek je allemaal buiten jezelf terstond geef je je over aan degene waarvan jij hoopt dat hij de antwoorden heeft teleurgesteld vlucht je in alle richtingen wanneer ook hij je het antwoord schuldig blijft want alle wijsheid zit in jezelf…

langzaam lepel ik de overgebleven letters uit jouw ogen beelden die vergeeld waren onmogelijk leken uit te leggen vielen na al die jaren uiteindelijk op zijn plek…

zij hamert nagels aan jouw doodskist terwijl jij de nieuwe auto uitpakt dralend sluipt zij om je heen de toon bepalend waarop gezongen wordt doch zing niet vals dan val je genadeloos in haar web van onvree waar ze je ongemerkt klein houdt, jou steekt bij tij en ontij wat je doet wringen in onmogelijke bochten vlijmscherpe tongriem maakt…

door 'n voile is het zicht al langer vertroebeld, zo zelfs dat al het ondermaatse vergoelijkt gedwee in opgedrongen rol welke je je eigen hebt gemaakt lijm je doorgezaagde stoelpoten dagelijks weer vast zodat er geen ongelukken zullen gebeuren of toch...…

dieper almaar dieper in donk're gedachten raak ik de zin kwijt van het bestaan zo ook de tijd die nog wel voor me uitgestippeld was onraad genaakte niet weer die koudheid onzekere leidraad waar ik op balanceerde met vage hoop op beter...…

verstoten van huis en haard dwaalde ze onbegrepen door de velden van isolement waarin het rijk der schimmen de hare werd, zich ontpoppend tot 'n schaamteloze gebruiker kropen stemmen uit pakken melk overal afluister apparatuur de wereld was krankjorum geworden zij verdronk..…

na lang aarzelen veel getreuzel slinkse omwegen die onderschept werden gaf jij mij ietwat weifelend en niet direct vol vertrouwen jouw masker aan pardoes smeet ik het op de grond laat nu je ware aard maar zien…

ze duwde hem tot het randje daagde uit, observeerde de reactie die hij geven zou rode vlekken werden geboren vuurspuwende ogen versus triomfantelijke glimlach kookte bloed van woede er viel een onvoorziene klap even was 't stil…

het gebrek aan erkenning doet de weegschaal overhellen naar donk're kant aandacht vragen wordt gewichtiger daar kritiek onbewust hun zijn bevestigt gaat men op zoek naar verdoving om het leed te lenigen zo de leegheid te omzeilen…

de leegte die door mij stroomt ontpopte op die groene heuvel waarvan de naam mij is ontschoten zwierden takken die kusten de grijze nacht die hen in evenwicht hield zwarte vogels cirkelden om de hoofden van degenen van wie de zin verloren had knaagden bevers zich een weg door het onoverkomelijke 'n naamloze hief haar kelk op…

typerend hoe je voor me stond in vol ornaat had je mij onlangs de rug toegekeerd gehuld in stilzwijgen verroerde je geen vin en nu in een, haast, overdreven schoonheid vraag ik me af of ik nog wel wat met je moet beginnen…

gewaarworden van jouw woorden waardoor de waarheid niet minder waar is blijft deze toch gestoeld op gebakken lucht…