.
----------------------------------------------------------------------
Uit: 'Kaddisj voor Roel' (15 rouwgedichten over haar overleden man Roel d'Haese), 1999.…
elke ochtend rond half achten
schoof je de gordijnen open
om te kijken of de zon werkelijk
- zoals ik zei -
op jouw lach was blijven wachten
je pakte dan m’n hand
en keek
met diep ontzag
naar het natuurlijke ontwaken
van de nieuwe levensdag
maar opeens was alles duister
nergens scheen een helder licht
de morgen zweeg
mijn handen leeg…
oranje laait over de kaaien
in ocht’lijk duister, dag en dauw
en aait de messen van de maaier
die scherend ’t bermengras verkauwt
tegen de nagloed van het tuig
beweegt eenzaam een silhouet
die ingetogen wacht en buigt,
geknield een verse bloem neerzet
het kruisje met het rouwgedicht
herinnert hoe een meisje viel
in vluchtmisdrijvend achterlicht…
Mijn adem heeft zich om jouw naam gevouwen
en draagt zijn klanken deinend door het bloed
voor ze als tere fluistering de lippen strelen
jouw beeltenis heb ik in mijn zicht gevangen
en elke lijn zorgvuldig op het vlies gebrand
zodat jij rust in elke blik
de warmte van je stem zweeft voort
gevleugeld door mijn zuchten
die de stilte van jouw…
Gras gaat groeien
over leven
bloemen bloeien
om het even
Soms nog even
blijft een levendig gezicht
hangen
woorden en gedachten
in geheugen;
wordt ter aarde nog verzucht
blijft de aandacht nog gericht
hangend in een rouwgedicht.…