buiten zuivert wit
de donkerste gedachten
binnen wachten uren tot
ze omgevlogen zijn
het witte beeld dat zachte
vormen weeft, schuift
stilletjes voorbij
ze fluistert dat ze vleugels heeft
tot in de mooiste dromen zweeft
heel helder
en dichtbij…
een kleine droom
zacht gedaald op bank en stoel
op duizend lege takken
voorzichtig pakken we
de draad
en zweven, even wit
mijn hart gaat omhoog…
een sneeuwengel volgt
in wijd gespreide vleugels
glanst de lach
op mijn gezicht…
Alsof het je laatste dag is
Druk je poedelnaakt, verkleumd
Een engel, in decembers witte deken
Verkleurt je huid, rood
En knijpt de kou je longen dicht
Als een eendagsvlieg
Koester je elke tinteling op je huid
Gaat geen seconde aan je voorbij
Terwijl je afsluit met een koude douche
Je witte, van bloed onttrokken voeten
Als ijsklompen…
wat ik wens
de kamer blijft binnen terwijl daken
voorbijtrekken, uit ieder huis een adem ruist
en dan de slaap hervat
welke naam zal ik geven aan het kind dat aan iedere deur
vragen stelt, over spiegels glijdt, half in het huis en enkele seconden later, half in vlokken
die ik, zonder bezeren, wil uitvouwen tot een zachte bloem
of een sneeuwengel…
Met koude onbekend,
talmde het nog even
maar op het witte continent
blijkt een vogelleven
inmiddels ook van korte duur;
eendrachtig maken pinguïns
foute sneeuwengelen
in hun laatste uur.…
105
Bezig met laden