Alle inzendingen van Albert Goudberg

Dit tableau vivant wordt als ons meesterwerk gezien; een lomp verwekte virusvariant smoort miljoenen in de kiem. In een Chinese megastal greep het zijn kansen en vloog businessclass in weldoorvoede ganzen. Door die eigentijdse hub weet het pijlsnel te verkassen, de vogelclub waarin het woont, achterlatend als karkassen. Met koude onbekend…

Op zoek naar een geval van natuur in verval kwam de pad op mijn pad. Dat rijm rammelt ietwat, maar niet zonder reden. Scroll maar naar beneden. Wat ik vandaag leerde, is dat de pad door de opwarming voortijdig wakker wordt gekust, zodat hij als hij echt in actie komen moet allang is uitgeblust. Maar liefst 60 (!) procent van de padden…

Fragiel meeliftend op de wind is dat leger van miljoenen en-bloc individeel door de schaduw van het geheel nog altijd een raadsel op de radar. De dennenbomen waar ze na hun trektocht samenkomen hebben zich door toegenomen droogte teruggetrokken op grote hoogte. Vlinders die vinders waren, werden zoekers.…

Hoeven modderen traag over een ontdooide bovenlaag. Broeikasgas verandert toendra in plas-dras. Het gewei is ijdeltuiterij, machismo zonder doel, een zwemblaas een uitkomst nu het land wordt overspoeld. Kariboe, waar kan je nog naar toe? Een leger muggen zuigt je leeg. Dat wat je van ons op je bordje kreeg, maakt je meer dan methaan-moe…

Denk jij tot in het oneindige met je eindeloze tong in kelken te kunnen tasten en bij je kroning tot kleurige koning garen te spinnen door eeuwig honing te winnen? Dat had je gedacht. Wij leren je wel vasten en zetten je voor altijd in de wacht.…

Op de klok van de eeuwigheid bedeeld met een seconde tijd hebben we het onmogelijke gepresteerd, de aarde volkomen verkwanseld en versjteerd, zodat er niet veel meer van ons resteert dan een proef van weinig waarde, een schimmelige laag, die het verdient door een brute vlaag te worden weggevaagd naar een verre ster om na nogmaals proberen weer…

Hoe naïef je naam Chinees te laten klinken. Daarmee zet je ze wel erg eenvoudig op het spoor. 'Spleetogen' mogen ze gerust heten nu elke zachtheid werd vergeten, ze je zonder mededogen villen, omdat ze geld om te vergokken willen. Ze dragen het mes tussen de tanden. Je zal wel in het eten gaan of in zo'n poedertje belanden om pikken…

Aai mijn Iphone eens; breng hem maar op gang, als het kan een leven lang! App! De ai is de traagste, maar mijn `I' is de snelste; de hele dag een aandacht van jewelste! App! Een moderne vorm van watjes in je oren; geen natuurgeluid dat nog kan storen. Allemaal aardappelbovisten, verslaafd door ondernemerslisten: `I'-adventisten…

Het kraaien van de haan waarschuwt voor ongenade. Hoe de schop de grond ingaat, er kracht gezet wordt op de spade! Emmers worden neergelaten en vullen zich met zand. Het graafwerk door soldaten is nog geen ogenblik gestrand. Er is koortsachtig overleg dat vast en zeker ons betreft. Vinden zij hier net als wij de weg? Is er ook van ons…

Geachte Peyo, U schrijft erg leuk over uw Smurfen, maar neem die meid eens bij de lurven liefst met bandeloze fantasie, want in dit rolmodel herkennen wij ons niet. Maak er desnoods een snol van die als geen ander flirten kan met haartjes op haar bovenlip en in gebloemde slip heel hip. En die zuigelingendruif die haar de weg verspert…

Ik weet niet of u het net zo ervaart, maar ook als een eencellige door ons uitsterft, zijn wij weer wat minder waard.…

Ik tuurde gisternacht vanaf mijn stee de diepte in naar het wel en wee. Ik raad gevloek niet aan, maar snap nu dat het fijn is om je af en toe te laten gaan. Ik wond me op over dat gekloot op aarde en het duurde godverdommes eer dat ik bedaarde. De mens raakt dan wel aangekleed, maar wordt ook meer en meer proleet en ik acht hem inmiddels…

Gekleurd beschrijft het bijbelboek hoe ik leven schiep op elke hoek en dat al wat is bij mij begon, maar ik had niet de hand in licht en zon; pas later ben ik in mijzelf gaan geloven en kwam het kind in mij naar boven. Ik deelde land en zee in tweeën en zingend schiep ik de zeven zeeën. Toen ik aan de mens begon, miste al terstond een elektron…

Mensen waren uitslag, sjacherende zakken vocht gehuld in portefeuillevacht. Niemand die nog dieper zocht. Zwaarwegend de balansen, derivaten, koersen, aandelen, gedroomde financiële kansen; de natuur kon niet meer helen. God was de lol vergeten die het maken van de aarde gaf, had hen het liefst eraf gesmeten en keerde zich vol walging…

Wáááf wáááf wáááf - wááááf wáf wááf wáááf wááááf wáááf - wááááf - wáááf wááf etc. (Utrecht) Whauhf whauhf whauhf - whauhf whauhf whauhf whauhf whauhf whauhf whauhf whauhf - whauhf whaufh etc. (Den Haag) ETCETERA…

Hij werd gevonden in een achtertuin. Een papegaai dient van zich af te lullen. Zwijgt hij of wordt hij kort van stof dan gaat hij bij de oude prullen. Vond hij ons heksje Caro mooi? Hoewel nog wat verlegen hupte hij snel nader in de kooi en toonde zich wel toegenegen. `Onno' werd zijn roep- en doop-, `Zel' wat flauw zijn achternaam.…

Ik kom als invalhulp bij deze klant voor de allereerste keer. Als altijd doe ik een quickscan; ik inventariseer. Wat voor vlees heb ik in de kuip? Houdt de verwording hier al huis? Ligt de hulpvrager soms in een stuip? Kijken hoe ik de boel het beste kuis. Waar begint de afvalberg? Soms bij dat bord met kiprestanten? Nooit eerder zag ik…

Als ik me al solidair verklaar met een club die vroeger simpelweg voor anker ging, maar nu op armen en benen, indianennamen, goeroes, schedels, totems brandt en daar waar plek is onder de oksels nog wat linten in knoeierige bomen hangt, verloren liefdes alsof het niets is wissend en die met heel die beeldenstormneurose zelden getuigt van authenticiteit…

Hoe licht dat na de tijd bereisd en zwarte gaten doorkruist te hebben, dooreengeschud, verstikt, geplet als navrant juweel opkrabbelt in de ogen van een kindvluchteling.…

De slinkse Antoniette ging er met Gepetto van tussen. Mijn vader legt mij niet meer op bed en ik doe het zonder zijn kussen. Ik mis zijn grijze kuif en kippige blik. Ik voel dan wel geen bloed in aders kloppen, maar het lot waarin ik mij nu schik doet zelfs van een pop de omloop stokken. Hier zit ik dan en overdenk mijn zonden. Ik heb…

Niet de hand die in de aanval gaat of het hoofd van de denker aldoor steunt niet de hand waardoor het laatste uurtje slaat en op welk ritme de dag des oordeels kreunt niet de hand die zichzelf vergat en sloeg of aan de mond gezet maakte dat het scheldwoord verder droeg ook niet de hand die zichzelf heeft breed gemaakt opdat in duisternis een…

Ze kwamen maar net door de ballotage waren nipt op tijd op het toegestaan gewicht werden ingedeeld op de achttiende etage moesten alles lopen want geen lift. De vrouw liep om de vloeren te ontzien gescheiden van haar man. Dat lijkt wat aangedikt misschien maar het gaat hier wel om een gigant. Ze voelden zich ontheemden tussen de betimmering…

De alvleesklier staat op een kier de slokdarm vormt een trechter. Op het bord ligt een aangesneden dier; in het weiland leek die koe toch échter. De maag spert zich wagenwijd de twaalfvingerige darm vingert zich klaar, onderweg wordt de koe nog meer verleden tijd en de spijsvertering is ernaar! Obers rennen af en aan naar het niet te…

Zonlicht speelde in het dorp op de kasseien. De toren hield het zware weer op afstand dat zich vanaf de Rijn tegen de oever vlijde. Jan Janszoon schoof de dekens aan de kant. Op de ezel stond een spieraam klaar om met linnen te bespannen. De hoeken perfect haaks, was het werk van timmermannen. De schilder wilde eindelijk eens breeduit,…

Voor wat gebeurt aan weerszijden heeft de muur geen oog, blind is zijn verankering sprakeloos zijn staan en zo scheidt hij droog ons beiden. Jij, voorover leunend, schaaft je aan het ruwe oppervlak. Ik tracht wat van dat bezeren op te vangen maar de muur verstaat zijn vak. De aarde begrijpt gelukkig meer van ons verlangen. Aaneengesloten…

Spreken verhing zich hier in de eigen lussen. Slechts een taal waar geen mond zich tussen plaatst ziet zich overal weerkaatst en heeft zichzelf verplicht steeds onverricht weer te keren tot dezelfde spanning stil en blauw.…

Met onbeholpen mond riep de visser het water tot zich. Nooit meer draait de wind in zijn veel te grote oliepak.…

Het blanke vel met een flard roze oogde ooit puntgaaf. Zinnenstrelend was zijn pose voor de ogen van de oceanograaf. Maar nadat een eerste puist verscheen en steen als camouflage werd ontdekt joeg hij alle schoonheid er doorheen en raakte gehavend en bevlekt. De kokette blik week uit de ogen. Stilliggend dient hij zijn dagen uit en doet…

De hand die zaaide was zijn vastheid kwijt en plantte hem aan de rand der wereld. Die daad vergeldt hij met zijn stekels maar zijn bloemen schenken de liefde weg die bleef.…

Licht of zwaar maakt vandaag eens geen verschil. Boven vliegt een dot blond haar en onder zwijgt het luchtig stil. Aan de hemel dreigt geen wolkje, in mijn hart geen rouw In gezelschap van het vogelvolkje vliegt er boven mij een vrouw. Aan het horten van haar vlucht kun je merken dat ze talmen moest en bij haar afzet met een zucht hield…