Alle inzendingen van Albert Goudberg

Mijn handen volgen de glaslijn van het huis. Jongst gedoopte van dit dorp ben ik. Terug vanonder de roetkragen der stad, daar aan een stuk door gesmoord, klim ik overeind in dit hersenspoelen van koren dit zuiver weerwoord van de tijd.…

Het publiek mijdt, weerhouden door de regen, het balkon. Vanuit de beschutting van het koninklijk paleis slaat het de ogen op naar het grijs dat de lucht meer en meer bedekt en dat het ingrediënt bevat voor het drama dat zich buiten door haar ongezien voltrekt. De rolverdeling ligt al eeuwen vast: Satan piest van bovenaf op zijn voetveeg…

Ik heb het overvaren opgegeven. Bij nacht en ontij regelde ik afspraakjes per boot. Al snel kwamen de tortelduifjes weer terug gedreven en moesten met de billen bloot. Ik lapte ze op in de kajuit. Door al die huiverende lijven zag het er menigmaal naar uit dat mijn scheepje niet stabiel zou blijven. Ze mompelden met holle ogen iets over…

Aan de overkant op kusafstand sta jij. De veerman is een oude man. Hij hoeft geen geld. `Het is liefdewerk,' zegt hij. En de brug is nog maanden lopen.…

Op de bodem van het oog wordt óf gewacht tot het hart komt halen wat er van haar gading is; de ruimte ertussen een niemandsland van verflauwende signalen. Of het licht wordt er cilindrisch in gemokerd, gaat op weg door een buizenstelsel zonder lekken om haar overval te plegen.…

Een nijlpaard met een teveel aan grammen viel er bij de Weightwatchers niet uit te rammen en kwam ’s morgens heel vroeg uit de veren om te joggen langs de oevers van de Where. Vergeefs hopend dat alles nog in slaap zou zijn kwetterden spreeuwen reeds hun vals refrein. Ze waren met hun parodie erg in hun sas en sisten alsof ze een flinke stoomwals…

Ontwerp je eigen sleutel, een eenmalige die stuit op het ijs van een beginnende dag, bleek en onbruikbaar als maanlicht is, dan, maar die in het holst van de nacht op zoek mag naar de opening van jou en mij, donker en woordeloos ... Maak er een van karton, een vergankelijke. Een voor één keer gebruik en die je in je tuin begraaft erna of…

Mond, poppenkop op naakte stok boven een handbewogen zee Weet dat als je spelen slinkt dat zwijgen ook in 't hart verzinkt.…

Nu onze voeten zonder lijnen zijn, alles uitgewist werd bij het oversteken is er nog slechts het breken van de sneeuwkristallen om onze opwarmende lijven heen ten teken dat we aangekomen zijn. Willen en streven raken langzaam afgedreven. Bestaan bestaat nog slechts uit al het overige vergeten. Het behoudendste in dit behouden huis staat afgemeten…

Buiten smelt de sneeuw al die bijeen kruipt als water op een glazen plaat, maar het hagelwit van het laken dat jij om je lichaam slaat is nog onberispelijk intact. Slaapdronken open je je ogen en wat uit je mond ontsnapt, voelt zich bij uitbraak betrapt en staat als een maan alleen: een stille `o' zonder helpers, zonder medevluchters.…

Ik lig al in mijn bed, klaar om de slaap te vatten wanneer je langs komt in `Het Oog'. Als dame van de wereld ga je op voor je betoog. 't Is vreemd om jouw stem die ik in alle talen van de liefde ken zo gedistingeerd veraf en tegelijk nabij te horen woorden sprekend die je op het lijf geschreven zijn, maar die wij samen zelden bezigden. Al…

Van wat ooit zoveel ophef gaf, verwacht je iets grotesks: een mausoleum à la Tsjernobyl dat in een bundeling van zonnestralen als een kwaad aanhalen verschijnt op de regel van de horizon. Maar al wat je ziet is een kleine kubus van beton met onthande ribben en met name zonder ogen. Binnenin worden de berichten afgewogen, alvorens uitgestuurd,…

Is het een wagon van verre die haar vasthoudt, terwijl de sleutel kermt in het roestig slot? Of sloot men brozer deuren? Welke mist legt zijn zachte kunst op haar schouder? Met blootgelegd hiaat reikt ze me de beker aan uitgebeten, zwart. Niets verraadt wat vanaf haar vingertoppen start. In niemandsland beweegt ze tot ze de plaatsen…

Bij aankomst op HS begon het al ... De hal bleek nog een vrijplaats, maar buiten hingen gewatteerde dekens uit, klaar om me in te kunnen sluiten. Het kantoor voor het station had de mist herschapen in hotel `Terminus`, de gasten- en geestenburcht waar vader en ik vroeger wachtten op de bus. Als je zo de stad betreedt waar je tot dan je jaren…

Dit tableau vivant wordt als ons meesterwerk gezien; een lomp verwekte virusvariant smoort miljoenen in de kiem. In een Chinese megastal greep het zijn kansen en vloog businessclass in weldoorvoede ganzen. Door die eigentijdse hub weet het pijlsnel te verkassen, de vogelclub waarin het woont, achterlatend als karkassen. Met koude onbekend…

Ik hoorde dat de pad door de opwarming voortijdig wakker wordt gekust, zodat hij als hij écht in actie komen moet allang is uitgeblust. De beste suggestie voor die amfibie is daarom padden-poëzie te maken. Zonder ambitie maar wat kwaken. Zo lang als maar kan het ritme radbraken. Zich niet te vertillen of energie te verspillen en zoveel…

Fragiel meeliftend op de wind is dat leger van miljoenen en-bloc individueel door de schaduw van het geheel nog altijd een raadsel op de radar. Ver weg staat het geboomte waar ze samenhokten naar gewoonte, maar de bomen bedreigd door warmte en droogte trokken op naar groter hoogte. Vlinders waren vinders. Werden zoekers.…

Hoeven modderen traag door een ontdooide bovenlaag. Broeikasgas verandert toendra in plas-dras. Het gewei is ijdeltuiterij, machismo zonder doel, een zwemblaas een uitkomst nu het land wordt overspoeld. Kariboe, waar kan je nog naar toe? Een leger muggen zuigt je leeg. Dat wat je van ons op je bordje kreeg, maakt je meer dan methaan-moe…

Denk jij tot in het oneindige met je eindeloze tong in kelken te kunnen tasten en bij je kroning tot kleurige koning garen te spinnen door eeuwig honing te winnen? Dat had je gedacht. Wij leren je wel vasten en zetten je voor altijd in de wacht.…

Op de klok van de eeuwigheid bedeeld met een seconde tijd hebben we het onmogelijke gepresteerd, de aarde volkomen verkwanseld en versjteerd, zodat er niet veel meer van ons resteert dan een proef van weinig waarde, een schimmelige laag, die het verdient door een brute vlaag te worden weggevaagd naar een verre ster om na nogmaals proberen weer…

Hoe naïef je naam Chinees te laten klinken. Daarmee zet je ze wel erg eenvoudig op het spoor. 'Spleetogen' mogen ze gerust heten nu elke zachtheid werd vergeten, ze je zonder mededogen villen, omdat ze geld om te vergokken willen. Ze dragen het mes tussen de tanden. Je zal wel in het eten gaan of in zo'n poedertje belanden om pikken…

Aai mijn Iphone eens; breng hem maar op gang, als het kan een leven lang! App! De ai is de traagste, maar mijn `I' is de snelste; de hele dag een aandacht van jewelste! App! Een moderne vorm van watjes in je oren; geen natuurgeluid dat nog kan storen. Allemaal aardappelbovisten, verslaafd door ondernemerslisten: `I'-adventisten…

Het kraaien van de haan waarschuwt voor ongenade. Hoe de schop de grond ingaat, er kracht gezet wordt op de spade! Emmers worden neergelaten en vullen zich met zand. Het graafwerk door soldaten is nog geen ogenblik gestrand. Er is koortsachtig overleg dat vast en zeker ons betreft. Vinden zij hier net als wij de weg? Is er ook van ons…

Geachte Peyo, U schrijft erg leuk over uw Smurfen, maar neem die meid eens bij de lurven liefst met bandeloze fantasie, want in dit rolmodel herkennen wij ons niet. Maak er desnoods een snol van die als geen ander flirten kan met haartjes op haar bovenlip en in gebloemde slip heel hip. En die zuigelingendruif die haar de weg verspert…

Ik weet niet of u het net zo ervaart, maar ook als een eencellige door ons uitsterft, zijn wij weer wat minder waard.…

Ik tuurde gisternacht vanaf mijn stee de diepte in naar het wel en wee. Ik raad gevloek niet aan, maar snap nu dat het fijn is om je af en toe te laten gaan. Ik wond me op over dat gekloot op aarde en het duurde godverdommes eer dat ik bedaarde. De mens raakt dan wel aangekleed, maar wordt ook meer en meer proleet en ik acht hem inmiddels…

Gekleurd beschrijft het bijbelboek hoe ik leven schiep op elke hoek en dat al wat is bij mij begon, maar ik had niet de hand in licht en zon; pas later ben ik in mijzelf gaan geloven en kwam het kind in mij naar boven. Ik deelde land en zee in tweeën en schiep zingend de zeven zeeën. Toen ik aan de mens begon, miste al terstond een elektron…

Mensen waren uitslag, sjacherende zakken vocht gehuld in portefeuillevacht. Niemand die nog dieper zocht. Zwaarwegend de balansen, derivaten, koersen, aandelen, gedroomde financiële kansen; de natuur kon niet meer helen. God was de lol vergeten die het maken van de aarde gaf, had hen het liefst eraf gesmeten en keerde zich vol walging…

Wáááf wáááf wáááf - wááááf wáf wááf wáááf wááááf wáááf - wááááf - wáááf wááf etc. (Utrecht) Whauhf whauhf whauhf - whauhf whauhf whauhf whauhf whauhf whauhf whauhf whauhf - whauhf whaufh etc. (Den Haag) ETCETERA…

Hij werd gevonden in een achtertuin. Een papegaai dient van zich af te lullen. Zwijgt hij of wordt hij kort van stof dan gaat hij bij de oude prullen. Vond hij ons heksje Caro mooi? Hoewel nog wat verlegen hupte hij snel nader in de kooi en toonde zich wel toegenegen. `Onno' werd zijn roep- en doop-, `Zel' wat flauw zijn achternaam.…