Alle inzendingen van Albert Goudberg

Aai mijn Iphone eens; breng hem maar op gang, als het kan een leven lang! App! De ai is de traagste, maar mijn `I' is de snelste; de hele dag een aandacht van jewelste! App! Een moderne vorm van watjes in je oren; geen natuurgeluid dat nog kan storen. Allemaal aardappelbovisten, verslaafd door ondernemerslisten: `I'-adventisten…

Het kraaien van de haan waarschuwt voor ongenade. Hoe de schop de grond ingaat, er kracht gezet wordt op de spade! Emmers worden neergelaten en vullen zich met zand. Het graafwerk door soldaten is nog geen ogenblik gestrand. Er is koortsachtig overleg dat vast en zeker ons betreft. Vinden zij hier net als wij de weg? Is er ook van ons…

Geachte Peyo, U schrijft erg leuk over uw Smurfen, maar neem die meid eens bij de lurven liefst met bandeloze fantasie, want in dit rolmodel herkennen wij ons niet. Maak er desnoods een snol van die als geen ander flirten kan met haartjes op haar bovenlip en in gebloemde slip heel hip. En die zuigelingendruif die haar de weg verspert…

Ik weet niet of u het net zo ervaart, maar ook als een eencellige door ons uitsterft, zijn wij weer wat minder waard.…

Ik tuurde gisternacht vanaf mijn stee de diepte in naar het wel en wee. Ik raad gevloek niet aan, maar snap nu dat het fijn is om je af en toe te laten gaan. Ik wond me op over dat gekloot op aarde en het duurde godverdommes eer dat ik bedaarde. De mens raakt dan wel aangekleed, maar wordt ook meer en meer proleet en ik acht hem inmiddels…

Gekleurd beschrijft het bijbelboek hoe ik leven schiep op elke hoek en dat al wat is bij mij begon, maar ik had niet de hand in licht en zon; pas later ben ik in mijzelf gaan geloven en kwam het kind in mij naar boven. Ik deelde land en zee in tweeën en zingend schiep ik de zeven zeeën. Toen ik aan de mens begon, miste al terstond een elektron…

Mensen waren uitslag, sjacherende zakken vocht gehuld in portefeuillevacht. Niemand die nog dieper zocht. Zwaarwegend de balansen, derivaten, koersen, aandelen, gedroomde financiële kansen; de natuur kon niet meer helen. God was de lol vergeten die het maken van de aarde gaf, had hen het liefst eraf gesmeten en keerde zich vol walging…

Wáááf wáááf wáááf - wááááf wáf wááf wáááf wááááf wáááf - wááááf - wáááf wááf etc. (Utrecht) Whauhf whauhf whauhf - whauhf whauhf whauhf whauhf whauhf whauhf whauhf whauhf - whauhf whaufh etc. (Den Haag) ETCETERA…

Hij werd gevonden in een achtertuin. Een papegaai dient van zich af te lullen. Zwijgt hij of wordt hij kort van stof dan gaat hij bij de oude prullen. Vond hij ons heksje Caro mooi? Hoewel nog wat verlegen hupte hij snel nader in de kooi en toonde zich wel toegenegen. `Onno' werd zijn roep- en doop-, `Zel' wat flauw zijn achternaam.…

Ik kom als invalhulp bij deze klant voor de allereerste keer. Als altijd doe ik een quickscan; ik inventariseer. Wat voor vlees heb ik in de kuip? Houdt de verwording hier al huis? Ligt de hulpvrager soms in een stuip? Kijken hoe ik de boel het beste kuis. Waar begint de afvalberg? Soms bij dat bord met kiprestanten? Nooit eerder zag ik…

Als ik me al solidair verklaar met een club die vroeger simpelweg voor anker ging, maar nu op armen en benen, indianennamen, goeroes, schedels, totems brandt en daar waar plek is onder de oksels nog wat linten in knoeierige bomen hangt, verloren liefdes alsof het niets is wissend en die met heel die beeldenstormneurose zelden getuigt van authenticiteit…

Hoe licht dat na de tijd bereisd en zwarte gaten doorkruist te hebben, dooreengeschud, verstikt, geplet als navrant juweel opkrabbelt in de ogen van een kindvluchteling.…

De slinkse Antoniette ging er met Gepetto van tussen. Mijn vader legt mij niet meer op bed en ik doe het zonder zijn kussen. Ik mis zijn grijze kuif en kippige blik. Ik voel dan wel geen bloed in aders kloppen, maar het lot waarin ik mij nu schik doet zelfs van een pop de omloop stokken. Hier zit ik dan en overdenk mijn zonden. Ik heb…

Niet de hand die in de aanval gaat of het hoofd van de denker aldoor steunt niet de hand waardoor het laatste uurtje slaat en op welk ritme de dag des oordeels kreunt niet de hand die zichzelf vergat en sloeg of aan de mond gezet maakte dat het scheldwoord verder droeg ook niet de hand die zichzelf heeft breed gemaakt opdat in duisternis een…

Ze kwamen maar net door de ballotage waren nipt op tijd op het toegestaan gewicht werden ingedeeld op de achttiende etage moesten alles lopen want geen lift. De vrouw liep om de vloeren te ontzien gescheiden van haar man. Dat lijkt wat aangedikt misschien maar het gaat hier wel om een gigant. Ze voelden zich ontheemden tussen de betimmering…

De alvleesklier staat op een kier de slokdarm vormt een trechter. Op het bord ligt een aangesneden dier; in het weiland leek die koe toch échter. De maag spert zich wagenwijd de twaalfvingerige darm vingert zich klaar, onderweg wordt de koe nog meer verleden tijd en de spijsvertering is ernaar! Obers rennen af en aan naar het niet te…

Zonlicht speelde in het dorp op de kasseien. De toren hield het zware weer op afstand dat zich vanaf de Rijn tegen de oever vlijde. Jan Janszoon schoof de dekens aan de kant. Op de ezel stond een spieraam klaar om met linnen te bespannen. De hoeken perfect haaks, was het werk van timmermannen. De schilder wilde eindelijk eens breeduit,…

Voor wat gebeurt aan weerszijden heeft de muur geen oog, blind is zijn verankering sprakeloos zijn staan en zo scheidt hij droog ons beiden. Jij, voorover leunend, schaaft je aan het ruwe oppervlak. Ik tracht wat van dat bezeren op te vangen maar de muur verstaat zijn vak. De aarde begrijpt gelukkig meer van ons verlangen. Aaneengesloten…

Spreken verhing zich hier in de eigen lussen. Slechts een taal waar geen mond zich tussen plaatst ziet zich overal weerkaatst en heeft zichzelf verplicht steeds onverricht weer te keren tot dezelfde spanning stil en blauw.…

Met onbeholpen mond riep de visser het water tot zich. Nooit meer draait de wind in zijn veel te grote oliepak.…

Het blanke vel met een flard roze oogde ooit puntgaaf. Zinnenstrelend was zijn pose voor de ogen van de oceanograaf. Maar nadat een eerste puist verscheen en steen als camouflage werd ontdekt joeg hij alle schoonheid er doorheen en raakte gehavend en bevlekt. De kokette blik week uit de ogen. Stilliggend dient hij zijn dagen uit en doet…

De hand die zaaide was zijn vastheid kwijt en plantte hem aan de rand der wereld. Die daad vergeldt hij met zijn stekels maar zijn bloemen schenken de liefde weg die bleef.…

Licht of zwaar maakt vandaag eens geen verschil. Boven vliegt een dot blond haar en onder zwijgt het luchtig stil. Aan de hemel dreigt geen wolkje, in mijn hart geen rouw In gezelschap van het vogelvolkje vliegt er boven mij een vrouw. Aan het horten van haar vlucht kun je merken dat ze talmen moest en bij haar afzet met een zucht hield…

Het trio aapjes op de schouw dat altijd alles braaf geslikt had was het doof en blind zijn zat en nam de zwijgplicht ook niet meer zo nauw. Ook buiten was het over met gedogen Bevrijd van roze, wit, pluche ultramarijn had de dageraad zich vol gezogen met geelgroen, grijs en karmozijn. Een bars palet dat niet viel in te tomen en de zachte…

De hand gold altijd als precieze schaal, geijkt bij 't vrouwelijk gilde, op haar taak berekend het totaal te wegen van wat zij wilde. De duimen gaven de kilo's aan, de wijsvingers de ponden, de pinken bleven bij de grammen staan, terwijl in de palmen de totalen stonden. Waar alles onderhevig is aan zwaartekracht, laat dit zich zo niet…

Met nevels omhangen zonder zicht, met niets omhanden doods en dicht voedt ze zich met beelden van weleer. Jagend over barre grond bloest, eenmaal met de kop in aas, haar gierenkraag en gaat ze op hinkepoten rond. Gevangen is ze in de ommegang van zon en maan. Het zweven heersend in een ander rijk vegeteert ze tot de zon weer aan de hemel…

Vanavond ben ik 't die haar bank bemant In de vide is 't gratis kijken. Wat een liefie toch dat mij ontvangt! Vanuit de hoogte moet ons kussen wel potsierlijk lijken. De ficus in de hoek als ongenode gast staat zijn dode biertje uit te drinken weet de uitgang niet te vinden, klaagt en klaagt en is de prille minnaars maar tot last…

De takken van de rozen werden staken, de bottels zijn tot zwarte vellen verdroogd. Sneeuw roetsjt omlaag langs de daken en heeft zich op de tuintafel en stoelen gehoogd. Ik voel hoe zijn omvamen mij warmte ontrooft en in één adem om de pijn te bestrijden een van zijn kwartliter bruiden belooft, maar 't jachtinstinct houdt zich nog koest.…

Zo af en toe zie je God zijn hand achter een wolk vandaan om zijn troetelblokje schieten om het te gebruiken in een hemels Lego-spel en tot hij het weer terug zet, is er niemand die 't tempeltje van Nikè mist.…

Pas door zelf ook woordeloos te zijn lokte ik je uit je tent. Met jezelf in die kwetsbaarheid herkend mocht het licht over je dagen en legde daar een zachtheid bloot die tot dan verborgen was. Je kussen gingen uitgebreid over mijn ribbenkast en van mijn hart telde je de slagen. Met het `blijven` dat je op fluistertoon gebood na het van…