Alle inzendingen over stadspoort

kruisig de koperen slang nu maar op de akker buiten de stadspoort en koop je lendenen vrij les je dorst met bloed en stil met brood je honger nu de zon verduistert en de maan verdwijnt maak z'n vel tot schoenen want lemen voeten glijden weg zodra je rennend vlucht nu het water stijgt…

er is geen plek op aard’ die zich meten kan met jou vogels zingen bijen zoemen bloemen bloeien water dat stroomt deze rust in een stad best ongewoon puur en echt noord-brabant mijn hart verpand zomaar aan jou hier wil ik zijn wonen, blijven graag voor altijd…

Je wilt het vreemde je eigen maken Je doorkruist een stad,de straten stegen,een stadspoort Een plattegrond met wat over is van verleden over blijft Je gaat voort geeft je ogen ...de kost Opent kerkdeuren -niet met een hand- deuren van cafés Waar bier klokt en aan wijn wordt genipt Het verschil lost nimmer en niet op…

Hier ligt het laatste plein voorgoed, breedvoerig om te laten gaan ieder die schedelgevoelig langs de dakgoten zich voortrept, het water haastig bereiken wil, de Pieter Koertsz ziet met de ketting aan de stadspoort, de Bermuda, een Chileen.…

De stadspoort sloot en ging ook niet meer open. Helaas, ze bleven in de regio, vals blazend op verwerpelijk niveau. Wij haastten ons de vestingmuur te slopen en gaven hen de stad maar gauw cadeau, dan was ‘t lawaai tenminste afgelopen.…

Niet achterom kijken Beslist niet achterom kijken Januari al een enkel etmaal oud Decemberdagen met feesten afgerond Wisten even niet van overgave Wisten even niet van afscheid Wisten even niet van wijken Op klokke twaalf gingen we de stadspoort door De brug over van het vergeten En kijken nu, kijken onze ogen…

Ik hou meer van jou dan van houden van Wat gaan we doen De stadspoorten staan open wagenwijd staat het park in bloei dus zeg het maar waar hou je van Geen tv vandaag geen mening over mening over mening Over niks Het strand valt af langzaam het wordt voor altijd vloed We kunnen naar de vijver de oorlogen negeren de haat…

Sloffend van straat naar straat Langs verweerde gevels van toen Het asfalt, de stadspoort, de haat Rond jouw stramme lippen Badend in een waas van wit, een eng visioen Bleef aan het netvlies kleven.…

Van de kale oever tot de stadspoort. Oost en west,noord en zuid moest daarmee verbonden worden. Maar het lukte de naakte brug niet. De stad was er alleen maar gebouwd voor de huisvesting. Haar stadswallen bestonden uit kantoren van ingezeept glaswerk. Niemand hield van deze stad. Ook niet haar foeilelijke nieuwbakken mensen.…

Zij strompelt mee ter stadspoorte uit, en teder Staart nu haar blik op 't dierbaar lijk, dan weder Bedroefd naar God; haar tranen stromen neder, Bij luid geklag. Zij snikt, zij kermt haar weedom naar den hogen. De schare schreit met haar, zo diep bewogen! Doch wie, wie helpt? Geen menselijk vermogen, Dat helpen mag.…