wanneer zij
de tijd verhongert
tot doodse dagen
kan ik alleen maar smeken
haar emoties
uit te schreeuwen
in plaats van
ze op te vreten
te purgeren
zich vel over been
ten Grave te
laten dragen…
Anders verhongert hij.
Ik ben zijn dochter
En geenszins ontaard.
Echter, het jeukt wel zo
Allerverschrikkelijkst!
Vadertjelief, zie toch af
Van die baard!…
Liggend in zwart in de helderste kamer
bevat men volmaakt wat het afschrift onteigent
vult men gedwee zijn inhoud met leegte
omdat vlees moet geschreven verhongert de hemel
omdat taal doet ontleven moet men ontbinden
lidwoorden longen lipletters speeksel
niets dat hier klopt is meer dan een stilte
uren herhalen zich zonder beginnen
het ogenblik…
voor woord
de stille en holle klanken
uit je smal getrokken mond
vervagen vergrijzen kleuren wit
traag valt het licht deze dagen doodsbleek
ik keek langs de lijnen van je gezicht
die eerder zacht en soepel waren
nu hard en je schone handen je schouders
spelen niet meer met de wind of het lentegroene gras
het ademen staakt mijn hart verhongert…