Netgedichten

netgedicht (nr. 42.414):

Huiswaarts

In het blauw proef ik je
woord voor woord voor woord

de stille en holle klanken
uit je smal getrokken mond
vervagen vergrijzen kleuren wit

traag valt het licht deze dagen doodsbleek

ik keek langs de lijnen van je gezicht
die eerder zacht en soepel waren
nu hard en je schone handen je schouders
spelen niet meer met de wind of het lentegroene gras

het ademen staakt mijn hart verhongert
de zee jankt, joelt en breekt de duinen woest
met haar vuisten

vol van lege schaduw zag ik je gaan
als waterlelie op het witte laken
naar de stilte van later

het regent hier lauw de rozen sluiten hun blad
het lied raakt ten einde