schuimende geschenken
soms vervaagt
de deur tot een onbereikbaar eiland, hoor ik
een stervensroep als een schouderkloppende
schaduw op het water
tot jij mij weer verder stuurt, voorbij
het zachte vraagteken dat zich
als een golf omhoog werpt en alle zinnen
vult met wakkerend zout
tijd is niet meer dan een ontmoeting
het vruchtbaar beminnen of verloochenen…
De geur van die kleine blaadjes
vult nu nog mijn herinnering
en gelukkig wisten we als kind nog niet echt
hoe ze een teken zijn van dood en verloochening,
naast de vreugde van de intocht als Koning,
omdat de Man die met palmtakken werd ingehaald
heel kort daarna als een misdadiger
werd terechtgesteld
omdat Hij liefde voor iedereen proclameerde…
Ofschoon ik trachtte haar lang te verloochenen,
moest ik in haar geloven.
Het zou een werkelijk liefdevolle bestaanswereld
aan de kinderen der aarde beloven.
Dan was het niet voor niks.
Had ik bestaan, om weg te vliegen.
Om te vervliegen in eenheid der eeuwigheid.
Alles was relatief.
De relativiteit van de relativiteit.
Punt. Punt.…
liefde...overschaduwd door duisternis die men “belangrijker/beter” noemt
dat wat nooit genoeg is, niet voldoet of niet perfect is
ego tevreden stellen, werken voor “waarde”, het hart is gedoemd
angst en verloochening zullen je laten zeggen: “je hebt het mis!”…
"Ik mag niet meer drinken van de dokter" (stelling)
reactie "Mag je niet meer drinken van de dokter" (verbaasd)
"ja ik mag niet meer drinken van de dokter" (bevestigend)
reactie "En wie is dan jouw dokter?" (vraag)
"dat is de dokter in mij" (2e maal bevestigend)
reactie "Dokter Inmij" (zeer verbaasd)
"ja de dokter diep in mij" (3e…
283
Bezig met laden