Palmzondag
Met weemoed denk ik aan de tijd
toen we in de tuin van mijn grootouders
palmtakjes plukten - hoe meer hoe liever -
om de volgende dag mee te nemen naar de kerk
en in de namiddag van Palmzondag
naar de velden te gaan
en die op de akkers
te planten.
De geur van die kleine blaadjes
vult nu nog mijn herinnering
en gelukkig wisten we als kind nog niet echt
hoe ze een teken zijn van dood en verloochening,
naast de vreugde van de intocht als Koning,
omdat de Man die met palmtakken werd ingehaald
heel kort daarna als een misdadiger
werd terechtgesteld
omdat Hij liefde voor iedereen proclameerde.
Liefde die altijd weer de kern is
van heel dit bestaan, van heel deze
dwaze en mooie wereld
die weer lentekleren krijgt
en herboren wordt,
telkens en telkens opnieuw.
Vandaag nog sneeuw, maar morgen lente?
Geplaatst in de categorie: actualiteit
maar ook de weemoed. Mooi gedicht Adeleyd.
Via Proza!