Voici, monsieur Ravel:
Vanuit een gevoelige ondertoon
klimt uw violist naar zijn kunnen...
Strijken is een zwierige zaak.
Trillers en passagewerk
sieren de levenslustige.
Op een kinderlijke wijze
soleert hij boven een orgelpunt.
Toch kan hij het maar niet laten
even luidruchtig uit te halen!
Pizzicato krabbelt hij terug.…
hoe je destijds mij plotseling van
mijn werk kwam ophalen met je
Mercedes in een gentleman’s pak
mij als verrassing meenam naar
een Hongaars restaurant alwaar je
de violist eindeloos sonates voor mij liet
spelen eer je hem zijn welverdiende tip gaf
hoe wij op de Scheveningse boulevard
schaterlachend doldwaze kaarten uitzochten
om te versturen…
Wanneer ogen vertellen
van hel hier op aarde
leven zonder waarde
ellende, armoe en dood
omdat ogen honger zien
en magen ogen vrezen
lijven vermagerd, vel over been
lijkkleren verzameld in stof
felle zon schijnt over armoede
kindje, dood geboren op straat
violist met trieste melodieën
zwarte vliegen op een rottend lijk
troebele blik…
staat
naast hem binnen handbereik
zacht rustend op warm
rood perzisch tapijt
nostalgie gevoel
nog één keer die tijd
luisteren en laten de boel
glimmende notenhouten kast
het goud oker geel gevlochten doek
volume en afstemmingsknoppen
doublé versiert
monoklanken vanachter doek
het volume ondersteunt door
een zwart orkestje
zelfs de violisten…
Over het wijdse
piazza San Marco
ruist in de bladeren
weer een concerto
In gaanderijen
van de basiliek
vioolklanken tussen
de machtige zuilen
golvend akkoorden-
patroon in lyriek
Strijkers weerklinken
en echo's die galmen
klanken weerkaatsen
in de akoestiek
van gangen bij missen
en korengezangen
Waaierend over het
wijdse…