Alle inzendingen over voor

zomaar van mij heen gegleden mijn geliefde zus heb je niet te lang geleden wat 'n geluk dat ik je nog sprak samen met Femke kwam ik je opzoeken niet wetend dat het de laatste keer zou zijn kwam je mij onlangs bezoeken naast me zitten op je dooie gemak uit het zelfde nest geboren doch schelen wij dag en nacht konden verhalen uit '…

ook al zijn haar keuzes niet de mijne, kleuren ze mijn dag niet minder grijs de hemel regent mijn tranen daar machteloosheid mij ten deel valt uit liefde kwamen jullie in ons leven, met een gebroken hart zal ik jullie moeten laten gaan…

met al mijn liefde til ik je op uit het nu laat ons geruisloos zweven op tonen van de vrijheid vliegend naar verre oorden waar we ons laven aan alle schoonheid die voor 't oprapen ligt kleuren wangen rood onze longen vullend met zuivere adem die ons voor altijd verlossen zal…

ik kam je haren kam je haren zo rustgevend, geen gedoe ik droog je tranen tuurlijk droog ik al je tranen jouw ogen voelen moe waar is jouw deken hier is de deken dek je met al mijn liefde toe…

zijn inspanning leeft een gezicht dat boekdelen optekent in beeld het vastgelegde moment laat eindeloos genieten…

hoe kan ik van mijn lijf houden of nu nog blij met je zijn het waarom blijft onbeantwoord want oh jij was ook nog zo klein met alle liefde was jij welkom toch nam de natuur 'n ander besluit zo onwerkelijk dit dubbele afscheid ik kan er nog steeds niet over uit…

Oh lieve mama, zul je op me wachten wachten totdat ik weer bij je ben oh lieve mama, omarm je met al m'n lieve gedachten van jouw lieve kleine vent oh lieve mama, is dan nu de tijd gekomen dat ik afscheid nemen moet oh lieve mama, wacht nou nog even totdat ik je voor de allerlaatste keer groet…

al rennend en vliegend kleurt mijn leven in alle snelheid dezelfde donkere cirkels na iedere hoek komt weer die identieke straat als net tevoren het zweet verdwaast in de verte kleurt het groen waaraan ik me vastklamp doch blijkt het 'n doolhof van dorre bladeren waardoor mij niets anders rest dan mijn eigen lot in handen te nemen…

ik droom je een wolk en laat haar dansen twee hemelhoog en 's avonds wordt zij een ster en fonkelt zacht precies zoals ik van een wolk verwacht…

nee, nog niet ga nou nog niet we hebben nog zoveel dingen te doen, te bespreken jij staat aan het begin van jouw leven en langzaam spreid jij jouw vleugels totdat je zelfstandig vliegen kunt niet wetend dat jouw vlucht voortijdig zou worden afgebroken, nee ga nou nog niet mijn lief…

Vandaag zijn de hemelpoorten open om de ziel te ontvangen die mij zo lief is twintig lentes maar en ik overmand door een zee van tranen die ik gaf aan de wind nu schenk ik je aan Moeder Aarde en huis je voor altijd in mijn hart mijn kind…

Papa lieve papa jouw leven is geëindigd en jouw zijn voorbij Papa lieve papa opgewacht door wit licht woon je voor altijd dicht bij mij Papa lieve papa dank voor al je hebt gedaan blijvend verbonden door 't lot Papa lieve papa omringd met liefde laat ik je gaan leg je terug in de handen van God…

Wat mensen doen, met elkaar. Wat mensen doen, naar elkaar. Wat mensen doen zonder elkaar. Wat mensen doen voor elkaar... wat mensen elkaar aandoen.…

Als ik in alle huizen van de wereld welkom zou zijn, genoot ik niet van een groots gebaar maar van klein.…

midden op de dag waren we onverwacht onder dak ergens in ons leven in het kruis dat schemerend over het patroon vloertegels sluit teken van geloof warm licht zonneveren in het schip stoelen op paden aan een straat recht ontvangen genade je hand wandelt even over een rij kaarsen waaraan donzen vlammen ontspringen voor bescherming…

Hebben ze het nu over mij Maar ik sta er toch bij Ik weet ik ben ziek Maar vergeet MIJ niet Ze durven het niet aan jou zelf tevragen En dat begint aan je te knagen Ik ben diegene waar het over gaat Niet mijn partner die voor je staat Nee, het is niet besmettelijk Maar vraag het mij letterlijk Het gaat namelijk over mij Zet mij…

mijn handen lijken wel op die van jou, als vrouw en als persoon verlies ik, doodgewoon mijn kalme levenslust angst vergrijpt zich, aan mijn zwakke moment hoe lang ik jou al heb gekend doet er nu niet toe jij was moe -en ik ik blies de dagen naar een ander stervensuur een oude muur, gekerfd vol letters schrijft ons testament…

Het groeit vanzelf, Zo maar, in je gedachten Schiet het zo maar de lucht in Zonder dat er iets aan gedaan Hoeft te worden - En als je dan een tijdje De boel de boel hebt gelaten, En je de ongewenste gedachten Hebt laten woekeren, dan wordt Het gangpad in je bovenkamer Weldra onbegaanbaar - Hoog tijd om afscheid van ze Te nemen…

altijddurend voelt een hartenklop zo licht en zwaar tegelijk er prijkt een woord in gedachten en het schrijft zich onverrichter zake groot in weerwil van de dood duurt stilte, eeuwen lang…

In elke traan verlies ik wat liefde, die niet mocht bestaan. Nu verdampen mijn wangen de hoop op geluk. Mijn geloof is gevangen, m'n verlangen is stuk. Met elke druppel die viel ontnamen mijn ogen me het licht naar mijn ziel.…

Een moeder aan haar oudste zoon Voortijdig mij voorgegaan Die uit mij geboren was: Weet dat het goed is, Eind aan lijden en pijn, Adem die steeds moeizamer Zijn weg naar binnen vocht - Heb die me lief was laten gaan, In liefde, in vrede, Maar zie elke dag je lege plaats; Heb er vrede mee dat jij Er niet meer bent, Er niet meer…

het maakt niets uit hoeveel lentes jouw leven telt want plots is zij weer dat kleine meisje dat kleine meisje vol hunkering naar daar staat ze…

de vloer leek al even niet meer zo stabiel als voorheen maar men zag het niet de lucht kleurde onheilspellender tot dan toe maar men begreep het niet ik struikelde en viel in een diep diep gat en schreeuwde luidkeels maar men hoorde mij niet belandde op het punt van totale overgave tot die ene stem ik reikte hem de hand…

Voor het haasje in mijn hart, dat me net zoveel pijn als vreugde kan bezorgen. Voor het beekje in mijn bos, dat me elke nacht weer doet verlangen naar morgen. Voor het zonnetje van mijn dag, dat al een tijdje mijn gedachten niet kan ontsnappen. Voor het druppeltje van mijn nacht, dat hopelijk ooit wat van mijn liefdesdrank wil tappen.…

ik leg je in een bed van geleende woorden sprekend over jouw liefde de schoonheid die daaruit voort kwam van toen het leven nog zachter kleurde tot vleugels je konden dragen…

ik schrik wakker in een leeg bed waarin ik je adem hoop te vinden roerloos wachten schoenen op de instap van jouw voeten niets is meer zoals het gisteren was zelfs de zon kleurt anders…

Bantry Bay de harp van het wijde water schuimt in het milde zonlicht. Ierse renpaarden ontregelen de kust richting amberkleurige heuvelen. Fossiele schelpdieren drogen op het strand. Galop in kalkstenen lasso's. Ik heb ze eerder gezien. Bij jou, glanzend in de graal van de filosofen. Tunnels naar het huis van de verbeelding, spiegels…

ik klaproos jou en ontfutsel lieflijk steelse blikken die de onschuld voorbij lijken guitig jouw glimlach middels de wind omstrengel ik jou en lief je almaar dichter…

Een plekje om te schuilen Dat je niet meer rennen hoeft Nooit meer stille tranen huilen moet Die van blijdschap dan weer wel Jezelf te kunnen zijn Nooit meer hoeft te twijfelen Aan wie of wat je bent Want van binnenuit is het zo goed Handen die je vast kunt houden Om te delen, warm en zacht Heel veel zonlicht dat zal schijnen Geen kou…

Lyme Regis, onder aan de heuvel geplakt aan zee, ik wil bij je zijn in het schemerlicht. Laat de zon met okergele strepen nog getuigen van aanwezigheid, ver weg achter de horizon. Je warme kleuren van overdag, geschilderd in pastellen, verbleken met de tijd, als het eeuwig tij dat gaat, bij het vallen van de kille avond, als de eerste lichtjes…