ik stapel soms dorre bloemen
op mijn veld van gevoel
was er eerst blinde hoop
naar glanzende verwachting
zoals bijen zoekend zoemen
onbezonnen ruikend aan
een honingzoete struikenknoop
in de waarheid echter
kwam allengs het starre beeld
van de zure aanwezige verdroging
in een verstilde waterloop
woorden tellen al lang niet meer
terwijl…
Loopgraven doorkruisen je
als waterlopen. Niemand schouwt ze, niemand ruimt.
Hier wonen we vier jaar te lang met tegenzin.
We malen niet meer. Wat we moeizaam wonnen,
ploegen we nu tot braakland om. Je schuurt en schurft
ons lijf. We kunnen niet wennen. We willen niet angstig
sterven. Wanneer, wanneer rust je weer ?…
569
Bezig met laden