Netgedichten

netgedicht (nr. 8.107):

ik roep niet meer

ik stapel soms dorre bloemen
op mijn veld van gevoel
was er eerst blinde hoop
naar glanzende verwachting
zoals bijen zoekend zoemen
onbezonnen ruikend aan
een honingzoete struikenknoop
in de waarheid echter
kwam allengs het starre beeld
van de zure aanwezige verdroging
in een verstilde waterloop

woorden tellen al lang niet meer
terwijl zij stapelen tot verre hoogte
op scherven van gebroken glas
mij snijdend in vleselijke parten
niet een maar telkenkeer
opnieuw en opnieuw en
zo maar door van
onophoudelijk fnuikend tarten

hier sta ik dan tot vergrijzing toe
zie om me heen de gemiste weelde
ver trekkend en het onbereikbare moe
omkijken doe ik, kan ik niet meer
het was het leven dat mij bestal
zelfs de enige reikende hand
wuifde mijn verlangen weg
het onmisbare wordt gekruisigd
ik roep niet meer
ik sta mezelf maar in de weg