Veld.

Je trekt ons aan en zuigt ons vast. Je kleeft zwaar
aan onze botten. Loopgraven doorkruisen je
als waterlopen. Niemand schouwt ze, niemand ruimt.
Hier wonen we vier jaar te lang met tegenzin.

We malen niet meer. Wat we moeizaam wonnen,
ploegen we nu tot braakland om. Je schuurt en schurft
ons lijf. We kunnen niet wennen. We willen niet angstig
sterven. Wanneer, wanneer rust je weer ?

Ik ben de grond waarin je vaders knieën zakken.
Je moeders zullen in mij geen kinderen te ruste dragen.
Koud en roest laat ik hen vinden bij het graven,
het geraamte van een lege buik.

Ik ben niet licht om dragen. Verspil je zaad en oogst
niet meer : ik zal grootmoedig geven. Bouw nieuwe huizen
en trek rechte lijnen. Ik ben weids en eindeloos
in stil vergeven, in nooit vergeten.

oorlog leven

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 2 stemmen 119