windstilte
en alles van het kleine leg je
op mijn wangen
de woorden
tot morgen, in het geweten
ze blijven
zoals aarde beweegt in
oogst
verdiept met handen
rond huid en
leven
en de zee
je fluistert haar warmte
waar mijn adem zich om golven
vouwt
ver weg van regen
en het seizoen dat mij nooit
heeft toebehoord…
Als de wintertranen dwarrelen in hoog
tempo onregelmatige maat en snel ritme, los ik tot ik
neerkom op een stukje aarde waar rust en verstilling diep in mij zijn
Al met al leven is zo mooi en weet ik dat uit een knop een nieuw leven zal ontspruiten.…
398
Bezig met laden