wat voelt de struik
als ik met snoeischaar
drie van haar takken pluk
in mijn kamer geuren
mosterdgele pluimpjes
van de toverhazelaar
winterwolken jagen met de zon
op een verdwaalde sneeuwbui
die in het noorden dreigt…
De kleuren
trekken weg
uit dit jaargetij
Herfst
van lange duur
dit jaar
Winterwolken
staan op sneeuwen
wind jaagt over paden
Wij maken sporen
in verse sneeuw
niet vrij
van fantasie
zie ik in deze tekening:
een rad-van-avontuur.…
De winterwolken zwellen aan
met de herfst is het voor nu gedaan
sneeuw valt langzaam naar beneden
een witte kerst is lang geleden
het sneeuwklokje laat zich weer eens zien
dit schouwspel is iets van toen
we hebben het lang niet gezien
dat alles was bijna iets van dien
maar witte kerst is toch gekomen
al komt het sneeuwklokje uit mijn verre…
wanneer je me zal vergeten
op een krachtige lentedag
kijk dan niet
naar m'n breekbaar verleden
maar richt je blik
naar een ontwakende zomermorgen
en verlies onderweg mijn oude zorgen
de herinnering
aan een somber herfsthart
zal vervagen
de hemel zal mij dragen
op een witte winterwolk
zal ik dansen
en uiteindelijk zal je me vergeten…
De boodschap trof haar als een dolk,
een pijl die trillend in de roos blijft steken,
soms gaat zij varen op een grijze winterwolk
gehuld in sneeuw, langs witte hemelbeken,
koos zij voor het zonlicht in haar hand, die
haar een helder en fonkelend uitzicht bood,
door liefde overmand een altijd brandende
diamant, die zich liet ontvallen uit haar…
De boodschap trof
haar als een dolk,
een pijl die trillend
in de roos blijft steken,
soms gaat zij varen
op een grijze winterwolk
gehuld in sneeuw,
langs hemelse beken,
koos zij voor het zonlicht
in haar hand, die haar een
fonkelend uitzicht bood,
door liefde overmant, een
eindeloos brandende diamant,
zich liet ontvallen uit…