Alle inzendingen over zwaailicht

De hond blaft in je oor, zo hartverscheurend hard niet te tillen, te torsen dit geluid, als een sirene in de nacht plotseling, of een donderslag opeens gaat het in je tekeer. En een fel blauw licht zwaait in je binnenste, waar je hart ooit moet hebben ge- zeten. En je ogen staan groot, vol schrik, en kijk- en in een rare wereld. De huizen…

Een pientere pony uit Petten Liet een zwaailicht op zijn voorhoofd zetten Met veel vaart in de benen En een hinnik als sirene Neemt hij voorrang zonder op te letten…

hoe nu een flauw blauwig licht slanke silhouetten van dennenbomen hard aftekenen en zwart het geluid van knarsen van sneeuw onder laarzen geknak van fijne takken en hoe een smalle straal uit pakijs ontsnapt er was het kraken van borstbeen en hoe ze één voor één je oude ribben braken ritmisch regelmatig het reflecteren van zwaailichten…

Het snerpt door mijn hoofd die weg, die kronkels, het zwaailicht blauw, dat krassende geluid, die scherven, overal is er misschien nog slipgevaar, gewoon een stranden, vlak voor het einde, een klein beetje tijdloos, geen vangrail, maar de invoegstrook zomaar een vraag, dat is toch niet teveel gevraagd, schenk dan verdomme dat laatste glas…

de bankovervaller sloot de deur van de kluis achter zich, dat had hij beter kunnen laten: handen vol diamanten en geld overal om hem heen, hij zwemt er haast in, maar de politie komt er aan, hij ziet het in een droom, hij ziet het blauw-witte zwaailicht, probeert te vluchten, elke keer komt hij er mee weg, schrikt wakker, en is…

Landen deed ze op 't asfalt, de tijd stond even stil mobiel lag in stukken verspreid auto's stonden stil, tot aan de ambulance in no-time lag ze met dichte ogen: In een auto met zwaailicht en sirene, haast heeft ze niet nu haar fiets ligt als stille getuige in het gras.…

Eerst de kruitdamp en het bloed in Parijs of in Beiroet, na het zwaailicht, de sirenes zijn er tranen, heel veel woorden, knuffels, lichtjes, heel veel bloemen, hoor je honderd namen noemen...…

hij werpt een opblaasdolfijn naar een schuimkop fabriekspoorten knarsen dicht de pens van de dokter suddert in Toscane de wijnboer plukt haastig zijn ranken kaal de Rijn bereikt haar laagste peil een dijk scheurt in de droogte in Portugal heeft een smeulende peuk de vlam gewekt in de Alpen ontketent de smeltende gletsjer een lawine zwaailichten…

ooit vlogen zij voorbij de dorpen zagen de was hangen en een jong stel achter de schuur staan vrijen de haan van het kerkje draaide met ze mee naar het oosten, zijn koper blonk in het zonlicht, stemmen stegen verwaaid omhoog, vervaagden terwijl over de kreek op een terras muzikanten oefenden, zwaailichten van de brandweer door het vlaswerk…

en trachtte te blussen met zijn tuinslangapparaat Vlammen rezen heel erg hoog De wind joeg ze naar boven Ze rezen werklijk hemelhoog en blikken verf knalden uitelkaar Het leek nu net een oven Waar bleef die branweer nou Vier mensen hadden al gebeld en de vlammen likten al aan buurvrouws hek Toen kwam de brandweer aangesneld Blauwe zwaailichten…

Zwaailicht wenkt de buren naar hun deurgat Rampgeil en steil gestold in een kramp. Fronsend beveel ik de vingers Zinsflarden warrelen Schaamrood om mijn dronken tong Nog schrik ik voor de blakende dwaas Zoals de wegduivel voor een kind Dat kirrend de overkant zoekt.…