Alle inzendingen van Branka korac

Noch handen noch ellebogen konden weten, wat z'n dromen waren en hoe het leven eruit zag in zijn knoesten houtogen. En hoe vaak hij ving op de onderkant van tongen en borden, het gezegde en ingeslikte woorden. Zijn kennis drong dieper dan pijn van hete pannen en hij wist het. Ooit een van de stemmen zal zeggen "Die is oud geworden".…

Ik zocht de gids in Parijs, kwam Voznesenski tegen in grijze mantel van gotiek de heilige van Notre Dame Johannes de Doper, iemand zei maar ik wist het. Andrei, hield zijn eigen hoofd in de hand en heldere woorden schonk met zijn grote antimond: Ave verlorene! In alles wat een richting heeft verafschuw ik de waarheid in alles…

De dag uitgepakt als een schoenendoos van schoenen die niet bij me passen, met stem op de vlucht onder de gesloten oogleden onverdraagbare meren van vermoeden geen weerzien wel voelen in de borstkast opgesloten uren, ze willen naar het daglicht als alle afgeronde gedachten maar je schaduw is donkerder dan de duisternis onder gehemelte…

Onder de sterren in het hart van de wijsgeer taal is de spiegel…

Zij kent ons beter dan wij ons zelf kennen heeft ons lief meer dan wij lief kunnen hebben zij heeft het karakter van een luie beer en denkt soms dat zij een poes is het is niet haar lelijkheid maar de eigen overtuiging van haar schoonheid die haar zo mooi maakt zij is én gedicht én majesteit op haar honden planeet wij zijn…

Over de lust voor het leven heb ik nagedacht hoe bedwing ik de tranen zo dat zij in hun kommen blijven wanneer het verdriet in aderen danst en zelfs het hart weet niet hoe stoppen met denken voor het moment om mijzelf te kunnen redden wanneer niets te redden valt en redeneren te zwak is als het theelicht in de duisternis van het hart…

De katoenen velden tegen de hemel ruisten meest gelukkig zijn wij als wolken bloemenkoppen in afwachting van geluk wat er daarna gebeurt, wie zal het weten? daarom ,mijn lief geef mij mijn wolkenbloem terug het moment, die ene zoete zucht klokkenluider van onze eerste kus.…

Wanneer je denkt zij is een vreemde geworden en kammen van herinneringen ernstig werk blijkt te zijn vergeet niet mijn belofte dat zwervende gevoel op de oude Boulevard van Liefde die kent nog onze passen daar doe iets onverwachts en kinderachtig zoals in de regen dansen of achteruit fietsen, op de muur onze namen schrijven en gek…

Zonde van al die jaren en het klassikale onderwijs betekent niets meer Bosnia est patria mea Dianthus Caryophyllus nimmer Zeno, Plato, Pythagoras lelies van Monet en het leer van Kierkegaard niemand kan mij nog redden noch Richard de derde noch cello concerto van Elgar betekent echt niets meer geboorte en val van dynastieën aardrijkskunde…

De kersenbloesems in hemelse boomgaarden die nooit grond raken.…

je kleedt je uit en vouwt alles netjes op golfen benaderend zoals een gewond dier wordt benaderd je ademt het scherpe van zout en meeuwengegil de schaduw van de omhelzing is te zacht om je los te kunnen laten op de wind wat zingt hij, een verleidende roep of kyrie? wolken en schuim verdwijnen in de gapende mond van horizon wanneer je…

ik was nog even terug voor de vragen en aansteker op de tafel gecontroleerd de lichten uit. ja. en ik ging als gekwelde geest de stad in én dacht- hoe kon ik het vergeten dat een liefde die in dromen geankerd is niets anders behoeft dan nachten nachten die de sterren tegemoet bloeien of daar achter, de eeuwigheid, of niets, vervloekt…

Wanneer mijn verdriet 't verre sterrenlicht streelt en ondragelijke herinneringen de dagen opsommen wanneer ik denk hoe de mens is, alleen mengsel van geuren, dromen en kleuren snel vervagend in de stroom van de tijd en zonnebloemen, zwart, naar de grond staren met honderden vragen verzwaard, wanneer de maan als vergeten parel in een juwelendoos…

Met de onzichtbare god kan ik niet praten maar met de ene die ik om me heen voel als bezoek van een goede vriend een heldere gedachte verwondering in de ogen van mijn kind snelle omhelzing van de palmboomschaduw een zucht, het licht en herrie van de stad geruststellende woorden van mijn geliefde en zijn stem waar niemand zal mij vinden…

Een droom die wij ons herinneren alleen enkele seconden na het ontwaken een, die draait de wereld op z’n kop zwaar en ongrijpbaar, droge mond… soms zijn er gezichten en woorden die volgen hetzelfde patroon en sommige ontmoetingen als het dromenstof blijven lang, lang in binnenlucht hangen net ‘n vermoeden dat wij het nooit echt zullen weten…

Jullie, die hier zijn, om woorden te openen zoals kerstcadeautjes, een doos van nieuwe schoenen, parfum of iets geheimzinnigs, nog nooit gehoord en gebruikt in deze tijden waar niemand leest en niemand luistert niet eens naar zichzelf of hun eigen stem want het is eng, verschrikkelijk de stem die roept van ver weg, spookachtig (weet u nog,…

Voor het slapen gaan laatste gedachte is net een straathond zoekend naar de resten van de dag tot bot ontleedt hij de weg van voorhoofd naar achterhoofd en terug snuift achter de ogen overblijfsels van beelden en voor de nacht onderdak vindt tussen de kiezen waar ik je naam maal, je woorden en smaak van je lichaam als kinderlijke angst in…

Goed gevoed met wijsheden en stommiteiten, openend onze ogen met kwaad of lieftalligheid (van woorden, kogels, gummiknuppels of machete!) aangekleed met de dromen van anderen wij bepalen wat lelijk is en wat schoon en trekken de schoenen aan die niet bij ons passen, meerdere malen wisselen wij van oor, wij verbieden de dieptes en de hoogtes,…

Van af de eerste ontmoeting laat het niet los de wijze waarop ze ons volgt Tijdloze Agatha, speelt met één kijkmoment ernstig, ze zegt welkom en vaarwel vanuit de eeuwige deuropening die zekere honger naar de onsterfelijkheid van één vrouw en één kunstenaar bijtende in alle uren en ogen alsof ze kersen en appelen van de korte…

Overmoed waarvoor ik gestraft werd zelfs door de goden vergeten die rare gedaante die loopt met gebogen hoofd in gesprek met asfalt en grond stoeptegels en afval soms valt mee steen te zijn soms valt tegen want,ziet u die berg in onderwereld ben ik ook.…

Een ding dat als distel op de broek kan zitten of zit jij er als een distel op het is van mensen eigen en andersom ook het verloochent en verdraait en ver maait soms molen die als enkeling draait dat ding kan nog duizenden mee slepen dichters zien het in de wording uit het kleinste ding alles kan jij er mee verliezen toch de menselijkheid…

Vier wilde merries Dood, Droom, Liefde, Wanhoop, hun hoeven scherp gesmeed snijden in zang bloemetjes op jurk vertrappen en verscheuren haar borsten openen, in haar navel dansen en zij verzet zich niet kortademig niet te stillen zij taalt naar altijd meer tragiek in haar gelaat de laatste vlam in stervende stieren zij Virgen de…

Al met de openingszin sta ik midden in een te geromantiseerde slaapkamer en bedenk, hoe het leuker zou zijn als ik door het sleutelgat blijf spioneren maar nee, de schrijfster plaatst de lezer tussen de kaarsen en haar verlangen die, samen met haar zwoele borsten, in stilte teder schreeuwen naar minnaar en wie is die man? met zweetdruppels…

Als hondsdolheid uit zwarte gebieden woorden arriveren zijlijnen van het leven zingend onder de veren kussens waar huidcellen en verborgen mappen liggen dromen trachten te overleven geduld van een schatzoeker lever van een dronkaard maag van een mens ik sta op en doe het raam open verse lucht helpt niet tegen…

Het is hem door zijn moeder verteld dat hij omgekeerd werd geboren en hoe de vroedvrouw met de zweep om zijn voeten hem naar buitenwereld trok en zei ze nog, het zou niet gebeuren als hij niet in de buik, gelijk een man, wilde staan, wat op zich weinig goeds belooft want wie het dierlijke niet kent die is ook van de menselijkheid vervreemd…

Hij heeft miljoen sterren verzameld en warme dagen die een seizoen kan baren onthulling hoe de tijd, meester van alle illusies onder teder natuurgezang bezwijken kan en vergeten hoe zelfs de zon donkere vlekken draagt en ziel alhoewel bemind, ongezien blijft maar zijn huid liet lezen als brailleschrift ontdaan van alle zwachtels het…

Jij wordt er mee geboren of niet, zeiden zij, de mensen met gevoel voor oriëntatie en kwadraten een doctrine, die hebzucht naar groter, breder en hoger, die ik blijf hekelen het komt door de maan hangend in mijn haar, treurend, niet zoekende naar een ruimere baan maar naar zijn schaduw, onder de kale takken daar, waar de kustlijn is…

Wij waren aan het meer van dromen in de schaduw van de treurwilg, vissend naar gedichten, grappen en verhalen wij waren soms heel stil en keken hoe de eenden cirkels op het water dansten in onze kamer dat een universum op zichzelf was geluk als origami hart varend op je lachrimpels, wij waren...…

Waar de rivieren ontstaan beloften van aarde aan de hemel stromend het licht tegemoet wij keren daar terug naar het verborgene vaderland en moedergronden elkaar grijpend in begrip hoe de zuchten 't gevoel vertalen en woorden van verstand vervreemd net als een zuigzoen kleven aan onze lippen onnozele vragen waar was je tien jaar geleden…

De maan heb ik in mijn haar gestoken want ik wist dat zon meer verblindt dan duisternis ooit verbergen kan in mijn armen, op de rand van de wereld van binnenin, het verhaal is pas dan begonnen, met opoffering en mededogen. het woord heb ik in mijn hart geborgen want ik wist dat één woord meer zal vertellen dan zinnen kunnen openbaren van…