Alle inzendingen, jaar 2004, week 41

vechtend rollen de cellen over de straat die leidt naar het bewustwordingsplein kleine en grote wijze en idiote grijs gekrioel hersenvat vol venijn de dienstdoende hermandad staat passief met zijn gummistok in de hand geschikt voorwerp tot zelfkastijding in deze wirwar allerminst een probaat middel om effectief erop los te slaan plotseling…

Ik ben zo moe mijn oogleden zo zwaar Ik wil zo graag slapen En ach, kon ik het maar! Ik lig maar te draaien te woelen in mijn bed Denkend over morgen de wekker al drie keer opnieuw gezet Ik heb het koud, lig steeds te rillen Trek de deken iets verder over me heen Kan toch niet stoppen met trillen Morgen, de dag waarop het voor altijd…

Liggend in het natte gras tuur ik naar de wolken alsof ik echt verwacht dat ik jou daar kan zien zwaaien Denkend aan een dag van vroeger staar ik naar de hemel alsof mijn helderblauwe ogen de tijd terugdraaien kunnen Lachend om herinneringen kijk ik naar vandaag alsof ik werkelijk niet zie dat wolken ook verdwijnen En terwijl ik…

terug van de therapeut stap ik in mijn auto aan de overkant van het water het smalle gazon naast de muur van de torenhoge flat daar zie ik je lachend wat drentelen wachtend op mij terwijl je speelt met je kleine hond die zo op mij is gesteld... even steek ik achteruit rijd dan weg en kijk in de spiegel het lege gazon wordt langzaam…

beklim de top sla uw ogen op naar het westen en noorden en zuiden en oosten zie het toppunt van kennis van wetenschap van techniek van roem zie het toppunt van armoede van ziekte van haat van geweld daal dan af sla uw ogen neer en zeg hoe het met de mensheid is gesteld bar slecht…

Ik was zo blij want ik werd verliefd dat ging voorbij en ik blijf erbij Ik ben zo blij en alsjeblieft laat deze kei toch lekker vrij Ik ben zo blij want niet gekliefd pas als ik en jij voelt als: wij Dan zijn wij het allebei zo blij, zo blij, zo blij Dan mag je me delen mij klieven, mij strelen mij stoten, mij gooien mij…

Op een hoge golf bedrijft hij zijn acrobatiek tot de zee het wint.…

Traag dwarrelt een blad en valt in een tuin van herfst die zich bruin schildert.…

Rust daalt neer Stof dwarrelt op Mijn verlaten ziel Bewoon ik weer…

Hij zonk weg in gedachten, die als ankers houvast zochten aan aardse zaken. Langzaam gleed hij naar beneden, terwijl de touwen aan de ankers hem verstrengelden. Hoe meer hij dacht, hoe zwaarder hij werd, hoe verder hij wegzakte, hoe dieper hij ging en ging en ging en dat bedenkend, zakte hij nog sneller de diepte in. Plots stond hij…

Het waait, de wind is oost, de herfst is aangebroken. Het zwerk is blauw dan wel bewolkt het bos met zwammen dicht bevolkt. Prachtig zijn ze om te zien, soms ook lekker bovendien. Maar vergis je echter niet, want hun vriendelijk gezicht, verbergt soms net als mensen, barre stank of doodlijk gif. Zoek daarom paddestoelen met verstand…

een tijd van vriendschap tussen mens en dier van elkaar gedogen samen daar en samen hier dieren aten soms uit de hand van de mens die voedde er werd niet zomaar gedood geen angst of constant op je hoede er was eens... een tijd van vertrouwen tussen mens en dier er is nu veel veranderd jij daar en ik hier vriendschap en vertrouwen…

Expreszo brengt de homo aan de man Scholieren kunnen er in hun taal lezen Dat ho of bi niet iets is om te vrezen Bepaalde scholen houden daar niet van De bijbel en koran, zo stel ik hier Das potverdorie echt pas oud papier…

Als verliefd zijn een bloem is En een knuffel de nectar Is de honing dan een kus op de wang? En als verliefd zijn een wolk is En een traan de dauw Is een ruzie dan een onweer ... maakt het je koud en bang? Als verliefd zijn als een zonnestraal is En de aarde jouw eigenste huid Valt die liefde dan niet recht in je hart Waar je z’n warmte…

ik wil niemand bezeren met papier en het scherm spreekt ook al andere taal passen en meten in een gesprek is veel te traag zonder rendement en asymptotisch verdwijnt de uitkomst nu kneed ik waarheid in gedichten in fluwelen woorden zinnen die beelden met bloemen hetzelfde moet laten klinken in onafhankelijke tijden formules voor objectieve…

enkel wat zachte kruimels en strelende zinnen gemorst op geurend mos getuigen nog van schijnbaar dromen waar onder nevelige bomen een oude minnezang weerklonk iets van liefde voelbaar werd zo onbevangen weer hervonden…

als het beeld in mijn dromen één witte roos diepheerlijk verlangen breekbaar en broos met liefde doorweven blaadjes satijn eens, mij gegeven onthult zij pracht waar schoonheid breekt in de kleur van het leven die roos gekregen mijn dromen beheerst…

Verliefden kijken elkaar met dezelfde wanhoop aan Op de droge straten vallen regendruppels plat glanzen even in het licht van een straatlantaarn Dezelfde glinstering vind je in de ogen van hen die verloren raakten in elkaar, terwijl de kat speelt met een bolletje wollen draad die hopeloos met zichzelf in de war raakt Hoe zou het zijn waar jij…

Nee, jij breekt mij niet in stukjes ik blijf gewoon een geheel de vrouw van deze dag en alle dagen na deze nog te leven uren slaan niet de tijd stuk al zal de klok haar uren nooit voorbijlopen toch telt elke seconde ja, élke seconde telt…

Als een storm , kwam je in mijn leven. En deed de aarde , op zijn grondvesten beven. Zo overheersend doch zo lief, zo machtig en zo mooi. Laten we een spel spelen, jij als jager, ik als prooi. Weg met de beschaving, weg met het fatsoen. Gehoorzaam en gewillig, zal ik alles voor je doen. Ik wil je laten zweven, op de wolken…

Als ik de kinderen zie spelen dan wordt het warm in mijn hart dan ruik ik weer de bloemen en zie de kleuren niet meer zwart. Als ik de kinderen zie spelen dan is de hele wereld mooi en heeft de herfst de kleuren van een prachtige lentetooi. Als ik de kinderen zie spelen en hun klaterlach heb gehoord dan ben ik alle ellende vergeten…

Nostalgia gaat gewillig met ons mee een kijkje nemen bij de Blauwe Stad. Via de Hoofdweg (garage Blaauw ligt plat) naar de Niesoordlaan met sportpark MOVV. Nostalgia kijkt mij nadrukkelijk aan. Ze ziet de herinneringen zich verdringen. De bal in buurmans tuin en and’re dingen die glashelder door mijn gedachten gaan. Vol van gemoed komen…

Er kruipt langzaam hoop naar binnen een klein pareltje met nieuw leven de wens om opnieuw te beginnen wordt heel voorzichtig ingeweven Waar ooit onherstelbaar letsel zat ontstaat nu een geborgen gevoel alle wanhoop die ik destijds had treft niet langer open doel Mijn denkwijze wordt opgefrist door jouw eenvoud en schoonheid mijn hart is…

Netels kan je beter niet zoenen en egels moet je voorzichtig strelen. Maar als lelies willen botsen met de harde rotsen is de verliezer steeds gekend. Als je zachtjes wil zingen naast een schrille zaagmachine zullen de klanken schrompelen. Het lijkt op lieve woorden mompelen voor een hart van steen. Naakt in prikkeldraad hangen, met stukgebeten…

Mijn leven is een doolhof Ik ben de weg steeds kwijt Wie zegt me waar ik heen moet In deze drukke tijd. Welk pad moet ik bewandelen Hoe krijg ik men leven in balans Harder werken, carrière maken Dat was mijn stimulans. Maar na heel veel jaren Van luxe, vakanties, stress Besef ik steeds meer en meer Dit is geen levensles. Moet eerst…

Je stapte binnen in m’n leven Doorheen de grote poort van m’n bestaan Je nestelde er je vriendschap En bent er nooit weggegaan Ik mocht mee op vele van je tochten Langs paadjes bezaaid vol geluk Je werd een vriendin voor het leven Deze band kon nooit meer stuk Maar jij was anders dan al die anderen Jij deed -telkens opnieuw- m’n hartje…

Oktober tovert in de bomen, strooit gouden zonlicht op het plein waar kinderen druk bezig zijn de tijd te vullen met hun dromen. Oktober, en het deert hen niet dat weer de zomer is vervlogen, gaaf is hun spel en ingetogen. Geen kind wat reeds de winter ziet. Het valend blad, het valt nog niet en donkergroen het gras na regen. De avond…

je loopt met vleugels en je lacht de wereld is je vlinder die vliegt in al zijn kleurenpracht je voeten zijn wel zwaarder dan je dacht je zet ze niet verkeerd maar recht vooruit toch voelt het stroever het dansen is eruit soms ga je onderuit over de drempels van vroeger ik reik je de hand laat je weer vliegen ontplooi je maar, er…

Verbonden in ongrijpbaar wat spreekt is nog het woord. Elkaar in "wij" gedachten niets tastbaars dat ons stoort. Hunkering, verlangen tot dichtbij wordt erkend dat dieper is gevonden en onverwacht herkend.…

Letters op papier zijn soms pijlen naar het hart die de ziel raken.…