Alle inzendingen, jaar 2002, week 41

Ik heb de maan zien huilen vannacht, want zou hij weten dat………. wij er hier zo’n puinhoop van maken en onszelf langzaamaan vergiftigen? Zou hij weten dat………. er mensen zijn, die zichzelf opblazen om maar zoveel mogelijk onschuldigen de dood in te jagen? Zou hij weten dat…….. er iedere tien seconden een kind sterft van de honger en tengevolge…

Vlinders in je buik vliegen in het rond Daardoor zak jij niet door de grond. Elke keer voel je al die kriebels weer En denk je keer op keer. Verliefd zijn is het mooiste wat er is En ook al gaat het een keer mis. Mis zodat de kriebels over gaan En dat die leuke vriend je gewoon laat staan. Zomaar ben je dan alleen En krijg je een hart…

Je wilt niet meer bij me zijn Een ander heeft je hart veroverd en je hele gevoel betoverd Lief het doet zo'n pijn Ik wil je nieuwe vlam niet haten maar zonder haar.. zonder haar waren wij nog een paar Ik kan er niet met je over praten Lief, het ligt niet aan haar Ik hoor het je nog zeggen maar zonder haar hadden we het kunnen bijleggen…

Trager dan je blote oog loop ik door het veld dat gaandeweg verbost. Het mos een olievlek, de horizon een poort. Het standbeeld zal ik zijn van de wandelaar die ieder jaar -voor mij dus om de haverklap- een roos aan zijn voeten krijgt. Dan voorover neigend zie ik net wat rest van de steel vergaan.…

Ze raast maar door met volle kracht haar hete blikken schieten vuur Al stormenderhand ontwricht ze mijn leven onder haar slagregens verval ik in zuur Ze bliksemt me neer met haar buien hagelt mij in depressies vol eindeloos verdriet Ik roep haar nog eenmaal terwijl mijn laatste druppel de rand overstroomt maar ze hoort me niet…

ik schrijf om te herinneren maar ook om te vergeten of om te kunnen zeggen wat anderen reeds weten ik schrijf om te verjagen of in mijn hart te sluiten om niet te hoeven praten of juist te moeten uiten ik schrijf om druk te zijn of om stil te blijven om weg te kunnen dromen of angsten te verdrijven ik schrijf voor jou alleen of honderdduizend…

Als je me stiekem ‘ns zou vragen Geheel onverwacht Hoe belangrijk je voor me bent En wat ik denk wanneer je naar me lacht Het antwoord blijf ik je schuldig Of misschien is het een beetje vaag Ook al zou ik zo graag willen antwoorden Op je belangrijke vraag Je bent een deel van mij Een groot deel van m’n leven Een kus van jou, of een knuffel…

Ik staar over het water En stap er dan voorzichtig in Lucht verandert in vocht en kou bereikt mijn kin Kijk even naar mijn buddy En trek mijn flippers aan Straks verdwijnen we van de aarde Net alsof we nooit hebben bestaan Loom laat ik mij zakken Het water voert me mee Eindelijk kan ik zweven Net als de vissen in de zee…

De angst lijkt ver weg alsof het boven de wolken zit. En soms als een regenbui komt als ik het zeg Maar dan zeg ik het niet het is geen bestelling. Hij komt vanzelf en niemand die dat ziet. Hoe verdwijnt het weer dat enge gevoel. Gewoon door sterk te zijn want ik wil het niet meer…

Rouw Het land bezong de prins in koor als heilige, die goud gekooid was Maar wat een schrik in ‘t crematoor toen bleek dat Claus, die koud ontdooid was tijdens zijn leven al verstrooid was Postuum Dat wij ons daarin zo vergisten! Claus is natuurlijk niet verbrand Hij was verstrooid maar werd als Christen per uitvaart bijgezet op stand…

Ik denk dat ik voor altijd.. alleen wil zijn.. niemand die mij troost.. maar ook niemand doet mij pijn..…

op vakantie zag ik jou gevoel bekroop me van binnen gevoel niet te beschrijven jij voelde dit ook gevoel voor mij alleen voor mij geluk stroomde mijn lichaam binnen geluk dat ik met jou deel geluk nooit teveel de laatste dag gevoel gevoel dat ik niet wil voelen pijn verdriet afscheid voor eeuwig? tijdelijk? tijdelijk…

Soms hoop ik dat je in m'n ogen kunt lezen Hoe ik me echt voel Vooral wanneer ik mezelf niet ben En niet zeg wat ik precies bedoel Soms hoop ik dat een aanraking genoeg zegt Dat de rest er niet toe doet Dat het niet geeft als ik wat anders doe Mijn hart niet m'n liefde zomaar in je schoot leg…

Nu we kozijnen zijn in deze keuken, kijken ze wel naar de leuke overbuurvrouw op haar balkon of een bescheiden lijnvlucht die over komt, maar niet naar ons die alles omlijsten. En nu we planken zijn in deze vloer, horen ze ons voor geen meter, terwijl bij de minste beroering vervaarlijk kraken en zij tijdens koken of woorden tal van…

Als gekken rennen ze achter een bal, en lopen in de media-val. Want hoe je het ook benadert of ziet, het is geen sport maar commercie. Ze gaan er zelfs voor over lijken, als je slaagt behoor je tot de voetbalrijken. Je ruikt niet meer je eigen stank, miljoenen staan immers op de bank. Je mentaliteit die was niet pluis, menig tegenstander gaat…

Eerst komen de gedachten Deze plek is niet meer nummer één Maar waar gaan we dan heen? Dan het lange wachten Eerst naar de makelaar, Ons plekje laten taxeren Zouden ze het waarderen? Dan, een financiering is toch niet raar? Eerst gesprek met de bank De mogelijkheden met je loon Je plekje voor die prijs, de juiste toon? Dan het beste huis…

Zo kil, koud en alleen, kan ik me voelen de laatste tijd. De herfst kruipt in me, de duistere luchten, de koude wind. Ik weet het niet meer, wie ik ben. Alles loopt door elkaar, door elkaar gewaaid, bevroren. Waar was ik gebleven. Soms ontdooi ik weer en ontdek ik een karakter, dat soms grappig is en lief. Maar waarom nu zo kil, koud…

Ben ik nu verdrietig Of ben ik erg boos Dat je zomaar onverwachts Een ander boven mij verkoos Ik weet eigenlijk zeker Dat ik niet verdrietig ben Het is een ontembare woede Alsof ik mezelf niet ken Ik ben nijdig en kan wel gillen Machteloos van top tot teen Ik wil er niet meer over praten Ik kom er echt wel overheen Liegen kan ik…

Zoveel moeilijker Zoveel echter En zoveel harder Dan schrijven Is het om te praten Met minder woorden Toch hetzelfde zeggen Zodat je laat zien Wat je voelt Door middel van praten Door je houding Laten spreken Wat je eigenlijk Nog zeggen moet Maar zo zorgen Dat je toch Uiteindelijk Niet te praten hoeft Spreken van ogen En gebaren…

Op weg zijn wij allen naar een moment. In de tussentijd denkend wie jou kent. Wie zal er zijn op de grote dag en wenen omdat je daar zo lag. De enige vraag die zo lang smacht. Wie zal er zijn, hoe word je herdacht?…

Dag Man met de zeis, je hoeft me niet te komen halen voor de reis. Ik heb in het traject een bocht verkleind, wat vouwen in de kaart gelegd. Morgen wordt mijn lichaam opgedregd.…

Heel argeloos begin je een gedicht. Een aantal letters, aangenaam van vorm. Het gaat vanzelf. Er slibben regels dicht. Ze zwijgen nog. Ze wachten op de storm. Uit dode krullen, schreven, lijnen, halen Ontstaan - geen mens die weet waaraan het ligt - Schermutselingen tussen de vocalen. De consonanten brommen mee, ontsticht. Pas dan ontpopt…

Sint Petrus wacht al aan de hemelpoort en noodt hem binnen met een breed gebaar: “Er staat een gouden zetel voor u klaar, wij hebben heel veel goeds van u gehoord. Hier kunt u wonen, in het eeuwig licht. Een stropdas is hier echter wél verplicht....”.…

"Het vrije woord is hier in het geding", Zegt Harry Mulisch die in zijn schrifturen Ooit dweepte met de linkse dictaturen En nu de status zoekt van vluchteling. Wellicht dat Fidels heilstaat hem weer wenkt, Waar iedereen mag zeggen wat hij denkt.…

Als oppassers wat zij bewaken eten, Dan is het opgelet voor bajesklanten, Dan snijdt het mes zo handig aan twee kanten: De doodstraf is terug voordat we ’t weten. Kijk, drie maal daags een goed gevulde dis, Zorgt dat er nooit tekort aan cellen is.…

De brokstukken van LPF's politieke waan voegen we niet bij de paarse hopen puin want het met fikse ruzie uit elkaar gaan is volledig in de geest van Pim Fortuyn.…

Liefde is voor de één geluk, maar voor de ander pijn.. Maar hoe hoort liefde te zijn? Is liefde lust, Als iemand je lippen je kust? Of is liefde HET gevoel, dat alleen jij snapt wat ik bedoel? Is liefde de ene dag bij elkaar intrekken, en elkaar de andere dag weer verlaten? Is liefde de ene dag met elkaar vrijen, en de andere dag elkaar…

Een koekoeksklok was in Bourtange in een huis aan de muur opgehangen. ''t Is de tijd, die 'k benijd,' zei de vogel met spijt, 'want die vliegt en ik zit hier gevangen.'…

Een litteken op een hagelwitte huid Schrammen nog zichtbaar Pijn, zo duidelijk aanwezig Over het sprankelend blauw Een grauwe grijze dauw Zwart, ook in jouw bezit Zo contrasterend met het vuur, Het felle rood van passie Weerkaatst Weerspiegelt niet in sprankelend blauw Slechts een paarse stip vaag zichtbaar in de mist De vuurzee raakt het…

Je bent zo'n park vol stille bomen midden in een zomerdrukke stad Zo'n lege bank aan spiegelwater Een knisperend oktoberblad Je bent zo'n onbevoetstapt sneeuwveld de ijsjas om een tere tak Zo'n krokusveld op een rotonde lichtparels door een wolkendak Je bestaan kleurt mijn seizoenen Van mijn decembers maak je mei Ik kan alleen…