Alle inzendingen van Gerrit

Niet te beschrijven wat een geur doet in je neus en in het weke van je hersenen, een bloem, strandlucht. Laatst liep ik op de weg toen langs mij streek een vleug van vroeger, van potten inkt en rekenen, wat ik in der eeuwigheid zou zijn vergeten, ik liep er tegenop. Men zegt dat van bepaalde vlindersoorten het reukvermogen zich uitstrekt…

Zo de storm ons treffen mocht, Hij toch hield u op uw tocht Meest voor bui en vlaag geborgen; Meer, ja meer dan moedermin, Meer dan vaderlijke zorgen Had Zijn liefde voor u in. Wis de traan dan uit het oog 't Biddend harte dan omhoog, Als ons leed en smart omringen! Ja, vertrouwen wij ons lot, Bij des levens wisselingen, Broeders, steeds…

Als men terugkomt is men een ander denkt men terwijl men het huis sluit het licht inpakt de zomer verzegelt het tuinhek prijst om zijn ijzer deze slak op de drempel zal er nog zijn de ijskast zal blaffen de hitte blaten de hond zal zuchten en zijn sterven hervatten als men terugkomt denkt men ------------------------------ uit: 'Vallende…

Ik woonde in een speelgoedstolp van glas. Zo'n bol waarin het sneeuwen gaat in dikke En trage vlokken, als een kind hem pas Heeft omgedraaid. Dat was me even schrikken. Het gras stak stil en hoog boven mij uit. De lucht was blauw geverfd. Ik zag het tikken Van iemands vinger, zonder één geluid. Er waren sterretjes als speldenprikken. Toen…

Dierbre vader! met een bloedend harte Ging ik u geleiden naar het graf, En de traan der kinderlijke smarte Gleed mij telkens van de wangen af; 't Viel mij bang, toen ik de kist zag zinken, Die uw stoflijk overschot bewaart, En de doffe nagalm hoorde klinken Van de daarop neergeworpen aard'. Nimmer, dacht ik, ziet mijn oog hem weder…

Er brandt een huis in 't donker van de nacht, ik zie de vlammen aan de horizon, en rond het laaiend vuur - losband'ge kracht, die, niet bewaakt, haar vrijheid weder won,- zie 'k vele mensen, klein en zwart, bevracht met luttel water, of dit doven kon van 't vuur de brede, majestueuze kracht, waarmee het rossig blank ten hemel klom! Zo…

Maar nu de taal waarmee de mens het doen moet ik het maken het lichaam dat in zonlicht de kracht krijgt van honger en in de gebalde vuist van oorlog en liefde zichzelf afkluift zingend de taal het gratis theater van de ontkenning, levend en buiten de dodende stromende tijd die de ogen vertroebelt het kijken schoonspoelt. ---…

Het heilige gebeurt. Ik heb geraakt grenzen van God en mens en dier. Voorhangsel scheurt. Het heilige is hier. Het heilige der heiligen ontwaakt. Ik word geheel met u gelijk gemaakt. Leven en dood staan niet meer op een kier. De wanden draaien open van de vier hemelgewesten. Gij zijt losgehaakt van het papier, dat u gebonden hield aan lettertekens…

Toen ik ingeslapen was in zonneglas, in zonneglas, waarvan de kamer was - een ongeboren diamant van glinstervliezen, ingekeken door ongestoorde moederogen - heb ik haar lichaam weergezien: een licht met het vermogen Te kunnen worden kind of ster en nu ik me heb bewogen moet er een droom geboren zijn waarvoor een koning ligt gebogen.…

Woorden lijken te breken, op de barricades van terreur, lijken te verdwijnen, in de vuurmonden van semi-automatische geweren. Woorden dreigen te vervallen, tot een allesvernietigende kracht, klaar om de aarde verschroeid te maken, onbruikbaar voor verder leven. Waarom? Had Hij aan Zijn Vader gevraagd? maar Die had enkel gezwegen, slechts…

Waar geurde je toen naar, toen, het was een woord dat er niet was, zomersneeuw, zweem van lichtweefsel, mondstilte, honinggras vandaag, najaar, in ons slordig beheerd paradijs hoorde ik, afzijdig, tussen de wildgroei je pathetisch geblokkeerde zilver rinkelen ik ziende taalde het doofste, witvlinders, leven zo licht dat geen naam het kon…

Hij is bewusteloos. Vrouw Niets ontwaakt. Het niets versmelt zich met de sprookjesprins En wordt ook door begeerte aangeraakt. Nu, niet verliefd, maar toch wel enigszins. Het niets komt uit de slaap en de begeerte Uit niets. Verschrikkelijk zijn deze drie. De zon is dof, de wereld omgekeerd, Er zit een haarscheur in de harmonie. De jeugd…

Een gedicht als een ding een glazen draaideur en de chinese ober die steeds terugkeert met andere schotels een parkwachter die zijn nagels bijvijlt tussen siberische kinderen uit maine een venus van de voortijd samen met een spin op de snelweg een glas moedermelk, een geel gesteven smoking een bij, een pennenmes beide stekend, een…

Terwijl het regent tussen u en mij is elke afstand bezig te vermind'ren. Ieder figuur aanschouwt zijn overzij zonder zich door de stof te laten hind'ren. En vage sluiers nemen omtrek aan. Een omgekeerde orde is op handen. Ik zie uw ogen in de regen branden. Om mijn gelaat liggen uw natte handen. Ga niet meer heen. Of laat mij medegaan.…

Dan zie je dichters wijze dingen schrijven Over de dood, de Ander en meer kwalen, Over de liefde en dat soort spookverhalen - Maar niets daarvan komt bij jou bovendrijven. Misschien is daar die schim van onderlijven Of trekt een lichte geur van slijm voorbij - Maar daar lijkt het dan toch wel bij te blijven. Er komt geen geest uit al die…

Vanmorgen heb ik hem zien fietsen door de lanen. Zijn bril flikkerde in de zon. Er schoot een scherpte door mijn ingewanden, omdat hij mij gevangen houden kan zolang hij wil, want duizend wegen leiden naar Rome, één verkeerd gekozen woord staat nog dezelfde avond in 't rapport en blijft bewaard tot aan het eind der tijden. Onmacht en rechtloosheid…

De eerste regel is om te beginnen. De tweede is de elfde van beneden, De derde is om wat terrein te winnen. De vierde moet weer rijmen op de tweede. De vijfde draait u plotseling een loer. De zesde heeft het twaalftal gehalveerd. De zevende schijnt zwaar geouwehoer, De achtste bloedserieus. Of omgekeerd. De negende vertelt nog eens hetzelfde…

Wat is dit een zoete verbintenis, u en de dood en ik. Dat liefde er niets bij heeft ingeboet, te geraken tot deze rust. Nu al de vuren zijn geblust, gaan we over de zachte as en denken wat geleden moest, voor ieder tevreden was. ------------------------ uit: De Gids (1928)…

Lang zitten kijken hoe de verkankerde stam van de oude vlier verbrandde niet na te vertellen dit trage eenzelvige afscheid deze vanzelfsprekende geboorte van as en niet te rijmen hoe onderwijl naast de tijd in een belendend dichtgesneeuwd heden de zevenslaper ontwaakte en de radio het lied zong van de fonkelende beker en hoe later de witte…

Een lichaam, blind van slaap, Staat in mijn armen op. Ik voel hoe zwaar het gaat. Dodenpop. Ik ben een eeuwigheid te laat. Waar is je hartenklop? De dikke nacht houdt ons bijeen en maakt ons met elkaar compact. ‘Om Godswil laat me niet los, mijn benen zijn geknakt’, fluister je aan mijn borst. Het is of ik de aarde tors. En langzaam…

Het huis waarin ik zo lang heb gewoond Woont ook in mij. De fiere gevel die Zich aan de straatkant scherp aftekent troont Daarboven met dezelfde acribie. Daarboven in mijn hoofd. De lange gangen Vol schemering en half-gedoofde stappen Doorsnijden hersenen en huis, behangen Met kille doeken en met lampenkappen. Het zolderraam dat oorverdovend…

Laat in het najaar tot stilstand gekomen is het nog niet te laat het gegeven bos dat uit bomen bestaat de gelezen steil oplopende akker daarachter die de verte opheft uitstappend loopt het verhaal vast in een komma: windschaduw, sela, wit regel tussen aankomst en weggaan de betrapte brief op het pad een pad tussen bladeren, echo noch…

De nacht vindt plaats, de tijd is rond men proeft het rijpe woord meloen warm als de afgekoelde grond en op de rand van het bederf omdat men zich in vlees verbergt schenkt het moment een eau de vie waarbij een gast verzwijgen moet dat hij tot geest bestierf de zomer rilt al van de herfst de nacht bestaat wat niet beweegt de luchtbrug is…

Initiatie Ik had jou daar wel zien staan, Kijkend naar de plooien van mijn gezicht, Maar ik had mijn blik snel afgewend, Bang voor het vuur in jouw ogen, Als een orakel van weleer, Had jij je om mij heen bewogen, Fluisterend in mijn oor, de dingen die men niet beschrijven kan, Daarna had jij je aan mijn ziel vergrepen, Toen was het moment…

Het is zo vandaag als altijd, heel lang zijn als altijd de dagen, als altijd smelt elke dag te vlug het blokje ijs, terwijl men nog dagen kijkt naar zijn huid, overal gaten die er gisteren niet waren, overal heden ontwaart, af en aan snelt met afval en water, als razend de lieflijke geile maagdelijke wijnranken bijsnijdt, is het plotseling…

Op het moment dat ik de deur sluit 's avonds, heb ik altijd wel iemand naast me staan die daar niet hoort. Iemand die mij zijn diensten aanbiedt zonder een woord, die doet alsof zijn neus bloedt, of die gehurkt zijn veters strikt, of iemand die langs mij heenglipt, met een hoed op, die niets met mij te maken heeft, of die met een emmer…

Hij heeft nog nooit gedanst. Hij kent zijn doel. Nog nooit is op zijn vale klerkensmoel Zomaar een lach verschenen, maar die nacht, Nadat de gek de nar had omgebracht, Kroop hij zijn bed uit, glimmend van de pret, En maakte onbespied een pirouette. Dank, dank, riep hij, het monster is geveld. Hij oefende het woord 'geschokt' voor morgen En…

Het spoorbiljet werd in de trein reeds afgegeven. Hier ligt het laatste plein voorgoed, breedvoerig om te laten gaan ieder die schedelgevoelig langs de dakgoten zich voortrept, het water haastig bereiken wil, de Pieter Koertsz ziet met de ketting aan de stadspoort, de Bermuda, een Chileen. Hier staat men eenzaam op de brug in 't holst…

De taal behoort aan de vogels ik ben te mens om te vliegen ik sta als een huis op de wereld gebouwd en dik uit aarde ik ben ongeveer degene die schuilgaat binnen de muren en uitvloeit achter de ramen van de blauwe achterkamer het geurt er naar mest en naar liefde er staat een plant in een kooi de taal behoort aan de vogels de mens schuilt…

Zeg, wandelaar, zeg, Je moet niet denken, dat ik voor mijn plezier hier leg.…