Alle inzendingen, met trefwoord epos

Duizend schepen te water laten voor de bevrijding van één vrouw van betoverende schoonheid Wie ben jij Helena? Wie ik ben ik weet het niet spits je oren daar waar je de stilte van stenen kunt horen luister naar de ijle stemmen van het schimmenkoor: Helena, jij bent slechts een speelbal tussen goden Hoe wil jij dat wij aan jou denken?…

Er kan teveel gebeuren in een mensenleven waardoor de moed verschoten is... Laatst redde mij een man van een dorp dichtbij, hij bood een shagje aan. En luisterde... Het verhaal kwam in golven, soms als braaksel, vulgair dan als erudiet épos historique, nu als een verlepte roos. Mijn hele leven lang ben ik aan het poetsen, een vlek…

(Een epos in 4 delen) Verbannen is op zoek gegaan Heer Alpha naar de wijsheid van krachten oud en ongekend, de wortels van zijn wezen Hij heeft de Goden raad gevraagd, de sterren leren duiden langs bergen, boom en beek gegaan, las ziel der kleine luiden Gelouterd door de IJzerbron nam lichtkracht toe tot aan zijn mond Zijn steengeslepen…

(Een epos in 4 delen) Nu draaien de zes ruiters zich naar de rijzende zon hun blikken nog verwilderd, hun stemmen reeds verstomd staand oog in oog met God’s geweld, het ganse dal gespannen Heer Alpha heft zijn hand omhoog om misverstand te bannen Eenieder die zijn licht weerkaatst is eerst verwoed en dan verdwaasd Men dacht geweld te vrezen…

(Een epos in 4 delen) Van diamant zijn ogen, doorborend wat hij ziet Twee meter in de lengte met voeten van graniet Bruinrood gekleurde aderen, een marmerwit gelaat en om zijn koene schouders een groflinnen gewaad En als de wind zijn haar bewaait zijn bulderlachen vrees bezaait Behoede men zich en beraadt heer Alpha is gekomen! De wederkeer…

(proloog van een epos in 4 delen) O, koningstroon van zilverschoon wiens plaats is lang verschoten De bladeren liggen in het rond gevallen van de bomen Wel stratenlang luidt weegeklaag De roep om lichte dagen Zijn krachten die men putten kan voldoende om te dragen? Decennia vervuld van geest gebroken door vervreemding De waat’ren…

O, koningstroon van zilverschoon wiens plaats is lang verschoten De bladeren liggen in het rond gevallen van de bomen Wel stratenlang luidt weegeklaag de roep om lichte dagen Zijn krachten die men putten kan voldoende om te dragen? Decennia vervuld van geest gebroken door vervreemding De waat’ren hebben toegespoeld een ongeleefd verleden…

De winnaar wordt benijd In een zeer rechthoekig kader En de mens is daarbij dader Van de zwart-witte strijd Tijd om ons te bezinnen Zodat ieder van ons gaat winnen…

bij het bloed doorlopen zand, zodanig als bagger geworden, overzie ik, Julius, Ridder van de Vergulde Vingerhoed, het slagveld met lede ogen en ervaar in mijn gemoed zwaar mededogen met de verminkte krijgers, alom zwaar gehavend , door sabels en kogels beboet een geschrei van verre snijdt mij door het hart ik spoed mij naar de plek…

De vrouw, zij smelt tot 13 met de tijd. Of dat aan mij ligt; weet ik zeker dat mijn lijflied reeds geschreven was of is ieder mens uniek, zo flauw als spontaan. Wie rijdt er mee, langs teerbevlekte en schuimige zee en vertelt mij dan dat ik gelijk heb? Overdag of 's nachts zie ik de maan en zoek ik de verschillen Een overdaad aan sterren,…