Er kan teveel gebeuren in een mensenleven
waardoor de moed verschoten is...
Laatst redde mij een man van een dorp dichtbij,
hij bood een shagje aan.
En luisterde...
Het verhaal kwam in golven,
soms als braaksel, vulgair
dan als erudiet épos historique,
nu als een verlepte roos.
Mijn hele leven lang ben ik aan het poetsen,
een vlek…
Verdriet
Zelf zou ik willen dichten
over een verdriet van mijn onbekende broer
ergens diep ver weg begraven
oostwaarts, slordig, haastig,
zonder herinnering
Als ik eraan denk
breek ik in tweeën
Ik vertrouw het je toe
Het doet pijn. Gruwelijke pijn
als een naald in mijn vlees
onverdoofd
Er op aanspreken kan ik niemand
Niemand van…
hij kiest het tuinpad
achterom
weer langs de wilde rozen
zijn blik schaart over land
waar paarden ongejaagd
zoals de stilgevallen vogels
niet laten blijken
dat er wordt gewacht
haar roep die ver
draagt over drassig veen
en stil zwart water
verstomd
nee, als hij komt
is het om stilte
van verloren heimwee
* duogedicht II…
ik had je gisteren willen geven
hoe mooi het was,
hier gisteren
bij mij
een hemel zwaar van
regen
niet bij mij
aan jou mijn vergezichten schrijven
waartussen stadjes liggen
ingepakt
met jou verdwalen in mijn woorden
eeuwen voelen door een kleine stad
en vertellen hoe de mensen daar
vreugde en leed beleefden
bij het haventje gezeten…
154
Bezig met laden