Mitridat gebergte - òù 2
Angstig verlaat ik vlakte
Dreigend welkom mij ten deel
Het te nemen wenkt tartend
Waagt het mij te schenden
Spottend tonen zij het dak
Met aflatend grauw wit
Gehard ineen klemmend ijs
Onvermurwbaar in hoogte
Kleuren krachtig schuwend
Trots brakend weerstand
Weigerd schending vreemd
Medogenloos afstraffend…
Ik kon en kan de weelde van welke positiviteit
dan ook niet dragen, waardoor ik het wel moet
afstraffen en doen kelderen via destructiviteit.
Ik ben nu eenmaal een grote nul, zit er in mijn
kop geprent en kan ik op geen manier ombuigen.
Misschien ligt het aan eerdere levens of aan
mijn in streng-calvinisme gedrenkte kindertijd?…
gebeurde
dat, dus wie ben ik om het niet op te schrijven,
om daarna toch bij je aan te haken, het tempo vast te houden
wat toen niet gebeurde, omdat ik hopeloos uit vorm was,
laat gemaakt, versleten schoenen, mezelf vastliep in
smoesjes, terwijl jij dartel als een veulen op doping,
hier doe ik waartoe mij de macht ontbrak: jouw hoogmoed
afstraffen…
Toch moet hij ooit gek van
liefde voor jou geweest zijn, volop, ofschoon
hij je ook ongenadig heeft willen afstraffen.
Na het zien van 'De kleine blonde dood' zakte
je volkomen in elkaar en heb je een einde aan
jouw leven gemaakt, de hellehonden begonnen te
blaffen en jouw veerkracht knakte.…
340
Bezig met laden