Nulgevoel

Ooit leerde mijn psychiater mij dat ik altijd
terugkeer naar mijn favoriete nulgevoel.

Ik kon en kan de weelde van welke positiviteit
dan ook niet dragen, waardoor ik het wel moet

afstraffen en doen kelderen via destructiviteit.

Ik ben nu eenmaal een grote nul, zit er in mijn
kop geprent en kan ik op geen manier ombuigen.

Misschien ligt het aan eerdere levens of aan
mijn in streng-calvinisme gedrenkte kindertijd?

Of is het een breifout in mijn hersenen en mis
ik op chronische wijze het stofje serotenine,

ook al slik ik dagelijks een aanvulpilletje.
Ik dichtte vaak over mijzelf in termen van

een paria, een melaatse en een verschoppeling,
maar ik ben nog het meest door mijzelf verstoten.

In mijn bittere eenzaamheid en woestijngedraal
rollen de nullen als cobra's op mij af en lig

ik naakt van kou te sterven in een kathedraal,
die wordt gesloopt door psychiater Ernst Big.

Nulgevoel serotenine Ernst Big

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 3 stemmen 112