Alle inzendingen over bruineren

Oktoberregen vermengd met vallende bruinerende bladeren der bomen hartzeer en gruwel vreugde en verblinding buiten of binnen aan jou de keus vlucht weg…

Alles verkleurt en wordt weer ouder; je handen witter, je haren bruiner; de plant wordt kaal en de boom staat schuiner. Maar je ogen, je lentegroene ogen hebben die van mij nog nooit bedrogen.…

Ze houdt van zee-land en de zon hoopt dat ze bruiner worden zal Ik zag ze liggen op 't balkon en geloof me maar bruinisse al…

heb de zon weer genoten in het lichtparadijs een strakblauwe hemel geeft wit in minieme bedekking weer prijs in ogen en lach flirt prille lente met norm en gezag op het terras is bloot brutaler en bruiner dan het vorig jaar was…

ik sprak de zon aan in haar stralen deelde in de schijn warmte kon ik zacht vertalen door even in haar licht te zijn zij is deel geworden van mijn leven opent zicht voor dag en dauw verdrijft de nachtelijke nevels, mist en ook de kou ik ben geen bruiner meer mijn ongeduld is veel te groot, maar zij zal eeuwen schijnen ook…

De bladeren worden alsmaar bruiner door het oh zo mooie zonnetje waarbij de natuur zijn eigen tijd heeft en de vogels langzaam vliegen naar het verre verre zuiden voor de volgende nieuwe beleving van het leven.…

Gedreven struiner Z'n gezicht al wat bruiner In nachten zo vroeg Alle ballast die hij bij zich droeg Camera in aanslag De herten die hij zag Het juiste diafragma gekozen Waar wild mag verpozen Glunderen in schuiltenten Hier schept hij z'n precedenten Een mooie herinnering gemaakt Als de camera maar niet heeft verzaakt Je hoort het…

Zie hoe de zon de aarde tot genezen slaat met elementen gooit het leven sommeert tot weerkaatsen tot kommen vloeibare ruimte tot vijvers van reflectie smeedt smaragd aambeeld van mezelf gifgroen met wat speelruimte de huid reeds bruiner mijn lichaam wuivend rimpelende golfjes lichtjes goud de gloed speelser dan ik zelf wil het lijf nog…

Ik wil niet huilen maar ik zie onze bladeren bruiner worden en ik kan niet meer. Ik wil niet meer. Niet meer alleen. Want we zouden alles samen doen, maar vandaag kan ik slechts huilen om een bloem die leek te bloeien maar uiteindelijk ten onder ging.…

aan jouw liefde maar hield mijn oever onbereikbaar voor jouw aalmoezen Mijn hand op je schouder rust als een laatste gebed om de schreeuw te verdoezelen in een stilte die geen oren heeft Resten nog de wegstervende voetstappen op het gekozen pad der eenzaamheid Ik doe geen oog dicht deze nacht waarin rozen doornen baren en het loof bruiner…

We zijn bruiner dan in werkelijkheid, en de schaafwond op mijn neus blitst overdreven. Links voorop, dat ben jij. Ik kan nog niet zo goed wijs uit wat ik zie, o.a. een blikkerbril met donker glas en een baard met een snor boven regenjas. We kijken voorop, jij bovendien opzij- jij hebt de twee andere. Ik lach, jij kijkt.…

De regen valt schuiner; de hagel houdt op; de grond wordt bruiner bij elke drop. 't Plankiertje ligt nog dikbeleid met korrelronde wittigheid, die bleker, weker saamgepakt, flets wegdooit waar een zool in zakt. Het water kruipt en krimpt al lager. De regen druipt maar trager, trager... Heisa! Daar zijn de jongens! Hop!…