Mijn gedachten zitten in een centrifuge,
onsamenhangende flarden schieten er voorbij.
Ik kan ze echter niet te pakken krijgen
en hij wil maar niet stoppen voor mij.
Woorden, zinnen, gedachten schieten voorbij.
De trommel is er helemaal mee gevuld.
Ik zal toch op het einde moeten wachten,
dat vraagt van mij best wel veel geduld.…
in zijn hoofd woedt
een wervelstorm als
een centrifuge die
volhardend zware
toeren draait
als een
ondoordringbare wals
nadert een
dreigende hoge
geelbruine muur
het zandtapijt groeit in
de verzengende hitte
ontelbare stofdeeltjes
wringen zich in
zijn ogen en oren
zijn schreeuw brengt
geen geluid voort
als hij langzaam…
Nooit zag ik het groensappige gras
nooit voelde ik de warme aanraking van de zon
want het lab is de plaats waar ik geboren was
En wat ik eigenlijk helemaal niet missen kon
was dat ik toch eens lekker kon rennen,
Maar nooit was er enig roofdier moet ik bekennen
en terwijl ik lekker warm naast mijn moeder lag
zat er iets in the centrifuge…
sneller en sneller
op en neer
het rood in blauw
kleurt streepjes grijs
de holtes zingen
in de ingehouden stilte
de tol zoemt over zeil
wijkt langzaam
naar de rand van ’t Perzisch
wankelt, rammelt, rolt
toont uitgerateld
schilderingen in het blauw
handjes grijpen
het nodigend rood
stil kijkt ze,
grijs geworden,
de uitzingende centrifuge…
Het geplas met water,
het wringen met een wringer,
gebruik van een centrifuge,
en spoelen met veel en koud water,
mijn handen deden het werk.
Maar als ik nu al die schepen zie varen
met de wapperende was aan de lijnen,
denk ik terug aan de was die hing, de mijne!…
In een centrifuge om haar middelpunt,
kijk ik verschrikt naar de zon.
Misselijkheid en ademnood,
ik houd het voor gezien.
Het tempo stijgt,
ook de zon verdwijnt.
Haar oogleden zakken,
als wolken voor de zon.
Haar euforische krachten,
tillen me troostend van de grond.
Een moment van haar grootsheid,
ik voel me blijvend klein.…
387
Bezig met laden