Alle inzendingen over guus

Daarna was ik met Guus verloofd en kende Ibsen uit mijn hoofd. Later, met Peter, hield ik zo enorm van Valéry Larbaud. Maar ik ben nooit verloofd geweest met iemand die Homerus leest, en ik heb nooit een man bemind die Rabelais het hoogste vindt. Er zijn dus nog verscheiden gaten, helaas, in mijn cultuur gelaten.…

Carl Barks was de man die Duckstad heeft ontworpen Gansdorp, Walvisdam en andere steden en dorpen Met de wereldberoemde inwoners Willie Wortel, Dagobert Duck De zware jongens, Zwarte Magica en natuurlijk Guus Geluk Een geschatte 6300 pagina's in de jaren veertig tot zeventig onstaan Nog steeds worden er schetsen van Barks strips…

Zo noemen ze mij, zo spreken ze me aan en zo was de naam van de baby met de fragiele beentjes in het wiegje dat ome Guus getimmerd had: de beentjes spartelden op het lakentje; inderdaad een teken van kwetsbaarheid, aangeboren kwetsbaarheid die mij bleef vergezellen, die mij blokkeerde, die rotsblokken wierp in de rivier van mijn leven waar het water…

Voorzichtig woelt de advent met zachte hand de beelden los, uit een ver verleden, van alle pijn gezuiverd door de tand des tijds: verlangen naar het heden van die hoogtijdagen met het tere kaarslicht in van koude ineengekrompen dagen. Woordeloos heimwee naar het gezicht van mijn jonge moeder in die dagen, en zelf als kind onbezwaard in…

En zo verglijdt de tijd. Vrienden worden ouder. Lovers, die je nu maar mijdt, het bloed een beetje kouder. Als troost komt dan 't besef: de tijd heelt alle wonden. Dus met nog ietsje lef, worden we steeds gezonder.…

Nu ik opeens haar benen zie, met die ronde, wond're dijen, zacht, eronder hard, spieren die soepel door jeans heenglijen. Met ied're wiegende stap, zo'n lange, beetje lome, deinende vrouwenstap, ze dichterbij zie komen. Word ik wee zoals een man dat alleen bij zo'n vrouw kan.…

Kijk, hoe ze daar gaat, met elegante staart, het plein over en staat in dat gevlekte licht, met op haar gezicht het masker dat ze wil ophouden vandaag. Quanto è bella. Quanto è cara!…

Toen het avond werd in Spa en in de heuvels klom de mist, besloot de zon te gaan. De dag moest nu gewist. De bank in schemerlampelicht bleef leeg vandaag, de deken gevouwen, het tv-kastje dicht. De dagen die hierna verstreken, bleven lang als deze avond. Tot de piano een ander vond.…

Zulke zachte handen kan een man helemaal niet hebben, zo breed, groot, sterk, gekloofd, dat kan niet. Maar toch, nu nog, ik weet: Die zo lang vergane pracht, tuinen die hebben bestaan, het waren zijn handen, zijdezacht, die al dat werk hebben gedaan.…

In het Rotterdams café Timmer, heeft het leven ietwat stilgestaan. De kunst liet hier de tijd maar gaan. Wie overblijft, doet dat nog immer. De gegroefde koppen kletsen door, terwijl hun ogen al zolang weten, dat ze alleen hier nog Jean of Arie heten. In het echte leven komen ze niet voor. Schilder, journalist of schrijver, zelf denken…

Haar schett'rend blingmobieltje in de hand, boezem strak achter koffie en de krant, schudt ze blondbruine krullen, snerpt dat hij niet zo moet lullen. Ze wacht nu al een kwartier, vindt het niet zo prettig hier. Haar lichtend grijze ogen, kohlzwart omrande bogen, kijken me nijdig even aan, zien me niet werkelijk staan. Dan lacht het mondje…

Ik wil knielend op de grond, zou daarboven iemand zijn, willen danken voor haar kont: Er kan geen mooiere zijn. Ik zou de aarde kussen willen, en luidop willen roemen, bij het weerzien met haar billen. O, die nog eens te zoenen, snel voor ze straks gaan lillen.…

Ik kwam laatst een meisje tegen, ontmoette haar op het internet. Ze gaf haar borsten een negen, zelfs haar poes was dikke pret. Ze wilde sex, en liefst "best veel". Maar helaas, hongerig als ze was, wilde ze voorlopig alleen virtueel. In het echt, gaf ze nog niet zo'n gas. Zo gaat dat op het internet, Oord vol lust en honger: Fantasie…

Dansend gaat ze 't leven door, houdt zó van mooie dingen. Ze neemt zich immer voor, dat lieve lied te zingen, in de zon, daarboven, van eeuw’ge schoonheid en geluk. Ze kan maar niet geloven: De vlam is hier en dol op de mooiste vlinders. Hij wil vooral de lol. Vlinders, zijn er voor de vinders Dus, mooi meisje zacht, kom hier, bij…

Als donk're watertorren liggen de duwbakken stil te dreigen in geslagen zilver voor het eiland bij de witte brug. Uit de waas van hoogbouw vloeit een schitt'rende kronkel; sleepbootje schuift eindeloos traag door het perspectief. Ze wacht, de stille oude rivier, tot appartemenbouw ook hier de oevers naar God heeft gebracht.…

Ze lacht. Ik dacht, toen ik haar zag staan, haar benen opwaarts gaan: Hoe kan iemand zulke pralende billen hebben? Zag ik ooit op dat koel gezicht werkelijk zoveel licht? Toen plots haar ogen, niet meer geloken, maar och, hoe blauw, even in de mijne doken, die mooie mond gauw, de zon weer op liet gaan. heb ik niets gedaan. Nooit weer…

Wat lijken haar haren grauw! Dof, de ogen, als in rouw. De elegante staart van toen, het fraai gezicht zo koen, verstopt in een soort pet. Haar wiegende tred? Schokt! Ooit zo mooi, loopt ze thans in zooi. Die prachtig pralende billen, ze trillen. Nee, ze lillen! Wie lief heeft wil ik niet, deed ze. Wat had kunnen heten, meed ze. En zie…

je hebt een bladzijde omgeslagen het verleden wordt herinnering langer worden straks de dagen intenser het geluk van mijmering beleef nu dan de jaargetijden ongedwongen vrij van druk doe de dingen onbescheiden leef, geniet van het geluk mocht verveling je ooit kwellen op een druilerig moment aarzel niet om ons te bellen weet dat je altijd…

Diep verdriet angst om te verliezen een aanvaring te veel? geen woorden over om uit te kiezen? Ze zwijgt te langdurig negeert me vanaf de bank stil zit ik achter de laptop met onzekerheid, vragen en een glas frisdrank Hoe verlaten zou het voelen zonder haar ergens in een of andere treurige flat? wordt het spoedig werkelijkheid? zal ik…

Elke liefde gaat voorbij behalve die van jou en mij liefde als een lentenacht sterrennacht voorbij liefde die een liedje zingt elke liefde gaat voorbij…

Een worp. De eerste steen en dan een stoot zuigt hij aan de achterspeen? Een natte neus gebaart van neen niet tegen 't zere paardebeen want dat is dood…

In een zak gedwee geloken zaten ze getwee te stoken zodat hij bijna alle dagen bij vlagen ook de nachten wreed en zonder vragen boos en achteloos verkrachtte beet en mateloos bereed. Nu tomateloos en mat op de voorhand hen al zat en nooit meer op de doos bijt hij dof en van de lust bevrijd alleen nog in het duffe stof.…

Daar hing de gruwel goud verguld tussen pronte zachte prachten trillend vrij geknoopt met engelen geduld grote prille reeënogen lachten aan het kruis geen greintje schuld.…

Wat van hem rest is voos en vieze mensenmest. Eens had hij er twee en geen idee dat er iemand naar hem stond te graaien die zijn kikkerreet - het was een ongelijk gevecht - in een paar gelijke delen spleet om hem tot een gerecht zoals hij heet te braaien en zo zijn fraaie cliëntele tenminste één poot uit te draaien.…

Gister viel het doek. Op zoek naar teven vond hij de dood hij werd geen 7. Die zoveel gegeven en gegraven had groeven we en veel te groot een gat: wat zo’n beest toch met je doet. Ik hield me goed totdat de rulle aarde toegedaan we akelig alleen op huis aan hond en tranen lieten gaan.…

Ik spuug de spiegel om dat beeld van rotte vis. Dan klinkt gesmuikt gegiechel alsof het is dat ik mijn eigenlijk bekijk dat klaarblijkelijk nog maar voor even een oerlelijk blijk van leven lijkt te geven.…

Zij streelt het oog en slaat op mij geen acht en ik ik smacht en wacht geen ogenlik: ik lik en lek en lok haar met mijn blik totdat de ruit beslaat en zij zoals dat met beslagen ruiten gaat met huid en haar vergaat.…

Het stadse duister fluistert hij luistert hoe het gloort. Een merel wil de zoele nacht verdringen met zijn juichend jubelzingen. Dan en onverwacht verstoort gekreun eerst zacht zijn rust: De zoete deun van vrouwelijf in lust verwekt zijn onvervuld verlangen. Het laken niet meer onbevlekt ontvangen geblust door haar die hij slechts…

Boven twee noten op zijn zang zong het kruis dat stond te zwaaien als een kaartenhuis in lichter laaie. Potsier van stier een kwaaie zag zij 't zwellen bij haar vent zijn rozerode lellen fier dat flemend fluitje van een cent. En nog voor het minnen moest beginnen voor ze tot de tien kon tellen voelde ze bij haar daar woest van…

Hij mocht niet mee het was van hoger hand beslist geen specialist wist uit haar lijden nog wat weg te snijden. Wat er van dat fout geweven lieve leven even bleef, het leefnet op het land getorst een druppelspoor van vocht tranen op die allerlaatste sparteltocht aan de overkant op tanden knarsend zand gemorst: Nooit meer samen zilten…