Alle inzendingen over thea

ik denk aan jouw tijd mijn gebroken hart opent herinneringen (voor Thea)…

Doordat de stoel van tante Thea plotseling een poot mist blijkt de nagel aan haar doodskist een schroefje van Ikea.…

Non binair Thea of Theo -om het even. Sinds 'me too' vallen zijn complimenten verkeerd. Nog even en er rolt een haiku uit de computer. Zonder selfies kan zij haar gezicht niet onthouden.…

leafs Thea.…

Thea en Anne Jan.…

sterft uit een verlaten lichaam vogels zingen van de voorjaarszorg, uitbundig blij en tomeloos het leven vieren zucht ik vrijer over zeven uren zweeft jouw stille lach zonder machteloze durf een andere tijd tegemoet hoe zoet is dan het sterven blijer zal ik zijn als jij jouw haren glanzen laat in bovenaardse zon In memoriam: Thea…

Deze hartenkreet gemaakt nav het Requiem van Iver Kleive, Nederlandse première in de Westerkerk te Amsterdam op 11-9-11 draag ik op aan Marijke Romeijn en Thea Wijn.…

thea kon t niet laten om te zeiken op andermans deels vrouwelijk falen haar stokpaardjes doubleerden palen daar mocht van haar geen lijn van wijken een stip kon nooit een komma blijken dat zou leestekens achter halen ze bleef daar keer op keer op malen dacht nota bene juf te lijken door tekst op punten in te schalen en steeds een eender…

de appel, de sinaasappel en de fruitmand van kennis En Popper en Gestalt-switch Post- en on- en antimodernisme Nee, nee ik vergis me Ik wil weten van Sartre Het existentialisme Kuhn en Feyerabend Hermeneutisch of Verstehen Het is me om het even O gij filosofie laat me leven Buiten de bajes van het paradigma Nog heel lang samen met mijn Thea…

Kerst een vredige gedachte, waar menigeen naar zit te smachten. Doch enkel Kerst in vrede is een flauwe reden. Iedere dag moest die gedachte overheersen, niet enkel die twee dagen per jaar! Maar niets is zo vreemd als de mens, ieder denkt voor zich en heeft voor zichzelf die wens. Gun ook anderen hun geluk maak je eens om anderen druk. Help…

Met gemengde gevoelens laat ik je gaan onze heimlijke uurtjes ze zijn gedaan Nog één laatste keer dan moet de tijd ons leren hoe `t tij zich zal keren! Wat voor ons voorzichtig begon, is voorbij, 't verstand overwon! Moeizaam namen we dit besluit 't moet, 't is over, 't is uit. Diepe gevoelens nu verdrukken en hopen dat het op een dag…

Aan het einde van dit jaar een jaar van veel verdriet Een jaar met grote verliezen Met in mij innerlijk een gevoel dat niemand ziet wil ik voor mezelf gaan kiezen. Meeleven ja dat ken ik Doch ook mijn valkuil Waarin ik stik Met heel veel liefde Heb ik mijn zusje en vader begeleid Waarna ze door het hiernamaals werden bevrijd. Mijn…

leven, sla ze neer dit is de dag van zwarte regen rode wolken in de lucht reclame makend voor de vrijheid vogels huiveren in hun vlucht (dit is de dag van een kleine neger biddend tot de zwarte lucht gelovend in zijn god en vader zwarte tranen op zijn gezicht) ------------------------------------------------------------------------- Thea…

Als het moet dan mot het maar het ontkronen van een niet mis te verstaan Aalsmeers Koor ze laten ons nog eenmaal kronen om elkander lof toe te zingen ter ere van Hem: die onuitsprekelijke Goddelijke kracht en ter ere van hen: de heren en dames concertbezoekers dan mag de stekker eruit maar in het donker klinken nog mooier,helderder, lichter…

Zingend gooi ik Frans eruit Daarna bezem ik Geertruid samen met haar laatste snik naar mijn stoffer en mijn blik Jodelend dweil ik Thea op wring haar in mijn emmer sop Onder opgeruimd gefluit druk ik Barend door de ruit Ach, wat wordt mijn huisje schoon Saar en Bep doe ik gewoon in de groene en de grijze ieder op haar eigen wijze…

De mens is een wild dier in een kudde, een groep die zich organiseert om getemd te worden maar het valt niet mee om de systemen goed te krijgen Er zijn onverwachte effecten of knellende eisen Niemand is verantwoordelijk Leiders afzetten, dictators vermoorden maakt niet uit Het volk gedoogt de opvolger Er is hulp nodig Van buitenaf…

Je bent blij om het te horen het zit niet tussen je oren de diagnose is gesteld en het is je verteld je werd zo moe van je eigen lijf botten kraken ze waren stijf schilfers op je huid je voelde je rot en zag er niet uit nu krijg je een medicijn het klinkt krom, maar hoe dankbaar kan je met een diagnose zijn.…

De prille groensluier van de lente Verdiept zich tot rijker loof Een enkele dag doet zijn jas al uit En behaaglijk lopen de terrasjes vol Zorgeloze mensen, allemaal vrij Om te doen waar ze zin in hebben: niets En op de achtergrond zoemt de zomer…

’t Is bijna vijf uur in de morgen Nog dekt het zwart de sluimer zacht En weet zich in haar veilig geborgen Die zich liet wiegen door de nacht Ik sliep de slaap der rustelozen Niet meer dan enk’le korte uren Waarin ik even mocht verpozen Een droom, hoe kort slechts zou zij duren O, mocht ik toch eens langer blijven Waar vredig dromen mensen…

kale rotspartijen, zand droog en dor in ’t zonnelicht ik voel verwantschap met dit land want even star is mijn gezicht en zoals plots een boom ontspringt ’t landschap verrassend doet ontwaken kan, als ineens mijn lach opklinkt die lach het masker levend maken…

Ademloos kijken daar vliegt een vlucht valken ik wijs ze jou, mijn kind Pijlsnelle beweging voor onze ogen vallende valk die zijn prooivogel vindt Natuurlijke wreedheid verkilt onheilspellend dit kind, deze vrouw Vluchtende gang om jou te beschermen ik kan er wel tegen maar hoe is het voor jou? Vluchtend verdreven ik voel me schuldig…

stemmen in de wind vergaan als grijze as géén die ze ooit weer vindt de plek weet waar het was dat men ze horen kon o, mocht ik toch eens weten waar is der stemmen bron of is ze al vergeten die stem zo zacht en teder die fluisterend mij zei: we zien elkaar straks weder want jij, jij hoort bij mij...…

dag nacht, neem je duisternis maar als rokken bij elkaar vlucht weg op hoge benen de horizon nemend als laatste horde daarmee plaatsmakend voor een kille winterzon hul ons weer in nachtelijk zwart als de zon haar avondrood om zich verzameld heeft en in roze mijmering achter de kim verzinkt…

de morgenzon wekt de wereld om ons krijgt een lichte glans, een schijn van vrede duidelijk waarneembaar, doch breekbaar als glas dat splinteren zal door alledagsgeluiden en door geen mens ter wereld instand gehouden kan worden…

je ging weg en nam de zon mee en een stukje van mijn hart alles lijkt wat grijzer maar tòch ben ik wel wijzer dan te zitten treuren ik maak mijn eigen kleuren en die zon komt ook wel weer terug met jou…

als de nacht nog stil is en een enkele ster nèt door het zachte wolkendek ontbloot in schittergloed zijn licht verspreidt van vèr onaantastbaar schijnend voor verval en dood zie ik een glans, die ons na lichtjaren bereikt wellicht gebroken in het tijdsgewricht eeuwigdurend, zoals het hier op aarde lijkt een vast punt van duurzaam schijnend licht…

weten dat de hemel dichtbij is zo dichtbij dat je hem nooit zal kunnen raken…

Twee zielen...jij en ik Verbonden door vertrouwen, door te delen lief en leed. Jouw woorden in mijn gedachten, waar ik soms geen raad mee weet. Open staan voor nieuwe dingen, wat geweest is is geweest. Kijk vooruit en blijf niet hangen, aan het heden heb je toch het meest. Dus deze zielen jij en ik, gaan samen verder en kijken vooruit.…

In gedachten en gevoel één, op wolken van liefde...met af en toe een drup. Aftastend het innerlijk, betastend het uiterlijk... als kijkend door een mistige waas van emotie! Je beroert mijn hart, mijn wezen, mijn zijn... het denken aan jou, maakt mij warm en 'k mis je meer dan ik zeggen kan. In gedachte zie ik je, voel ik je, ben je toch fijn…

Mijn kleinkind....tijd maar nog niet daar, afwachtend in spanning 't duurt lang. Uit ervaring weet ik, dat ik geduldig moet zijn, geduld is niet mijn sterkste kant helaas. Ben benieuwd naar dit mensenkind, dat ook een beetje mijn genen draagt. Warm in moeders schoot en beschermd, straks klaar voor de grote-mensen wereld. Maar als het eindelijk…