's nachts actief als nachtbeest
graag in zwoel koele ruimtes
lekker nat in de druip
van onder aan de kruip
een tikkie helderziend
scherp ja met de oren
opzij en niet van voren
graag de vleugels uitslaan
piepend met de fluit
op de juffertjes uit
tegen ochtendgloren breekbaar
zweverig hunkerend naar rust
de wereld staat op zijn kop…
Eens als stad de vleugels uitslaan,
straatwanden neerzetten in baksteenrood,
bovenramen met fraai glas en lood.
Mercatorplein doet een wijk ontstaan.
Het noorderlicht wil je zien in de Vespuccistraat.
Hoofdweg met strak gevelaanzicht als ader met bloed.
Portieken met tegels in glazuur maken het zoet.…
Maar geen weet, als te loor is
Gezonken 't rijk van 't menselijk ‘bijna’,
Wat me in de keel daar brandt, wat dol verlangen
Dat schreiend uitslaan wil in gloed van zangen,
En hoe 'k in stralenkrans van duiz'ling ga
Door eenzaamheid, het hoofd vol duistre glories.
1900…
kans want wij
zullen meer, we leven allemaal niet meer dan gemiddeld
tachtig jaar, zij niet en wij niet maar zie maar mijn liefste
wat wij uit die zeg veertig jaar nog kunnen peuren terwijl
zij, ach ze zullen maar en zullen, geef ze honderd jaar voor
mijn part en nog zullen ze niet meer dan wat ze zelf zullen
alle vogels die hun vleugels uitslaan…
confetti
bewegen papieren naar de kustlijn
een onbesproken lief raadsel sluimert
als een zeef van vergeten
golven bidden witte slingers
de zee is een zoutwater bak
het schip een blauw plaatje
aan de einder geplakt
de zon brandt een kus op roerig stuivende
kinderen ze vieren valken aan de hand die
bovenaan weg duiken de vleugels uitslaan…
Stevig omklemmen
hem vuurvogelklauwen; hoort hij zich
hoog in de lucht slingerend zijn grootste
angsten uitslaan.
Op weg naar het ongewenste; op weg naar
het onbekende. Ergens en eens zal de
vuurvogel landen waar het thuishoort in zijn
dagelijkse bestaan.…
zoveel sterker en groter ben jij
naast natuurlijk ook wel eigenwijs
wat is het fantastisch cool en stoer
jouw oma en opa te mogen zijn
op de grens nu van het puberzijn
ben jij echt geen kleine jongen meer
maar iemand die zijn skills tellen laat
thuis net zo goed als op school
de jaren die jou nu komen gaan
zul jij jouw vleugels willen uitslaan…
sterken
alvorens de tocht te vervolgen
als dan voor reder en koopman
de omzetdrift en het ongeduld
de tijd verstrijken doet
erodeert ons de scheepshuid
de schaduw van dat verval
overwoekert de passie voor
ooit verbindende ambitie
met sluipende muiterij
lekslaand zijn dan de rotsen
als ontgroeid dan de mensen
van daaraf hun vleugels uitslaan…
1.042
Bezig met laden