Afgunstig Zie ik de bloesems botten Uit de toppen van hun handen Levenssap Bruist uit hun ogen Vloeit uit hun monden Vult de glazen Geheven Ten afscheid Je was zo'n lekker wijf! Met handenvol Scheppen ze hun vervoering over mijn levenloos lichaam Overladen me Met Judasbloemen…

hier is het goed tussen collega - stervenden waar niet meer om de hete brij heen wordt gedraaid enkel gezegd hoe ze te eten de comfortabele ruimte is groot - een meevaller - want hoeveel plaats heeft sterven eigenlijk nodig als aanloop naar mijn malse weide - mals is wel een vereiste - in dit groene kader iedereen die hier komt is dus…

langzaam bovengekomen gooit hij zijn wilskracht over de balk uitgeredeneerd de letters opgegeven tot het maken van een woord schijnt de opgedroogde horizon door 't uitgekauwde spinnenrag levenloos naar binnen zuigt al het leven uit hem als door de leegte omstrengeld in 'n vage mist draait z'n laatste peuk neemt 'n stevige…

nog proef ik je zinnen ik slik ze langzaam door stik bijna in de punten die je overal van maakte bitter is de afdronk van verwijten die je schonk een aroma vol bevelen zonder geur van overleg nog even zit ik met je in mijn overvolle maag daarna zoet ik mijn lippen met beaujolais primeur…

Twijfelend tussen hier en niet Heeft het duister toegeslagen. Even was het licht verdwenen, Samen met de hoop, Om nooit weer terug te keren...…

zacht open ik de gordijnen leg zo een zonnestraal naast je op het kussen als je ontsluimert en de dag zich laat zien in jouw ogen zal ik er niet meer zijn maar ligt mijn morgengroet nog warm op je lippen…

Afdalend in het voorportaal van de eeuwige vrede waar een enge ziekte mij verhindert het leven nog langer te vieren en met de dood in mijn ogen tover ik een laatste glimlach om mijn mond op weg naar de finale.…

kleine witte kiezelstenen zo zorgvuldig neergelegd bloemenkransen zijn verdwenen verstomd de woorden hier gezegd boeketje rode rozen enigszins verregend veel te vroeg verlept tonen de liefde van je gezin voor wie je trouw gezorgd hebt bladeren dwarrelen naar beneden bruin en geel dekken je teder toe verbloemen hoe je hebt geleden rust…

Kijk, ze bestaat! alleen, achter een gesloten val van water ons meisje lachend zichtbaar door glinsterend tranenval en kijkt langs alsof hier geen lichtbron bestaat ‘daglicht in zonnestralen, beeld ons, laat haar zien!’ jouw gesloten bestaan, maar toch zichtbaar was het aardse te zwaar?…

het lijkt alsof je graf wat open gaat jij duidelijk weer op mijn netvlies staat niet het moment waarop ik jouw door ziekte weggevreten lijf de botten zwaar het lichaam stijf omarmde zei ik ga een stukje met je mee op reis -------------nee----------- wat ik vandaag onzichtbaar zie is die blik waarmee je daags daarvoor een poging ondernam…

Geef jouw hand laat je leiden door de stilste, steriele wildernis aller tijden waar alles wit lijkt flora is verdwenen fauna als albino, maar niet leeft liefdeslijnen doorgesneden juist zijn hand volgt het goede spoor geen oost of west, maar het intuïtiespoor zwevend in dit witte tussenland zonder nacht, oost of west geen anker…

opgevouwen in een handpalm van hagelwitte schaterlachen zie je hoe de sterren weggewassen zijn tussen de meisjesdagen die je met kartonnen vingers spelde op mijn arm wist jij echt dat de goudenregen zou buigen onder al die vlindervleugels kom, geef een laatste kus fotogedicht bij een meisje in een doos…

Op blote voeten proef ik jou het zout dringt door in mijn huid de branding weet wat ik zeggen zou het is goed zo, het was jouw besluit zo mijmer ik naast het zandkasteel wachtend op het kerende tij de zee geeft en neemt zoveel breng hem toch terug naar mij…

Zonnebloemen pluk ik uit de tuin en laat mijn gedachten teruggaan. De tijd die we samen hadden was intens, maar nu ben je zó ver bij mij vandaan… Je laatste woorden dreunen in mijn hoofd: "Blijf dicht bij me", fluister je zacht. Langzaam vaar je geruisloos weg. Het lijkt net of je nog even naar mij lacht… Zonnebloemen pluk ik uit de tuin…

Een opa - voor mijn geboorte De goudvis, die papa niet meer kon maken De oma van een vriendinnetje Mijn overgrootmoeder - te laat om haar te leren kennen Lotje, mijn cavia, tijdens de vakantie Mijn oma - zonder dat ik het wist Een vriend van mijn vriend - door vijf kogels De sigarenboer - door twee Een van mijn ooms De vrouw van een…

het licht speelt met je grijze haren verwonderd schudde je ze alsof dan pas dan het stenenlied van langs elkaar schrapende kinderkopjes zou ophouden kijk, de maan zei je ik vaar in een papieren bootje…

Nu mijn zoektocht ten einde loopt sta ik stil en verloren als aardling in deze nacht zonder einde Verwonderd toch in bange verwachting richt ik mijn ogen naar de hemel waar in het nachtzwartfluweel sereen flonkerende sterren mij toefluisteren wees niet bevreesd nu het einde van uw wil nadert. Mijn herinneringen verzamel ik om…

tegenwind verwarde me en daarna was je verdwenen transparant geworden tegen de achtergrond van glas zette mijn handen aan je mond omdat ik schreeuwen wilde met jouw stem, blijf bij me - of ben je mij nu al vergeten wanhoop kleurde woorden rood en als bliksemschichten gierden stemmen door de zwartgerande tekeningen, zover ging de moed verloren…

mijn hart bloedde zachtjes terwijl de aarde de laatste tranen ving in haar warme schoot er was de zon, hoog aan de wolkenloze hemel en de kilte van het marmer aan mijn handen ogen vastgeklonken aan het einde begon ik te lopen in de richting van jouw eeuwigheid er was een schaduw, achter de gesloten ramen de bergen die meekeken over mijn schouders…

Vliegen lijkt te appelleren aan mijn dichterlijk gevoel Schuivelend ga ik langs het witte wolkendek denk ik over ’t leven na Tot de laatste vlucht zal komen en ik uittreed uit mijn lijf Maar met mijn gedachten dan voor eeuwig in de wolken blijf…