De puzzel van het leven completeert zich stuk voor stuk We hebben het vaak niet door daarvoor zijn we veel te druk Probeer jouw levenspuzzel te volgen en te beseffen liefst elke dag Dat je met zoveel mooie stukjes jezelf gelukkig prijzen mag Iedere ervaring is een stukje en wordt in de puzzel bijgelegd Alles wat je met iemand meemaakt…

Geniet van de azuurblauwe lucht de vogels in hun vlucht ruisende bomen van liefde dromen een steelse zoen in het gras zo helder en groen rozen die geuren de natuur, met haar wonderschone kleuren een glimlach van een kind de zon, de zee en de wind een wandeling langs strand twee mensen, hand in hand een zachte bries langs je wangen wat…

Onze gedachten zijn niet van ons hoewel het wel zo lijkt Maar "input" van buitenaf is wat onze hoofden verrijkt Zij sturen ons signalen geïnterpreteerd als intuïtie Ik weet het zelf allang hoop nu dat ook u het ziet Dat maakt het leven gemakkelijker volg gerust vaker "jouw" gevoel Vertrouw de adviezen van je gidsen maar houd je hoofd…

die laatste seconden ik zie ze niet graag wegsluipen in de nacht die ik niet gevraagd feilloos na de nacht parkeert met een brede sikkelgrijns ook die geheel verlaten straten met amper wat mens in beeld gebogen ergens naar op weg geen blik of woord teveel slechts het jachtig dokkeren met het hoofd al bang in bed dan sta ik stom te staren…

Als ik op de Rozengracht de Wester soms hoor slaan dan denk ik dit is Amsterdam hier wil ik nooit vandaan. De mooie grachtenpanden en ook de haringstal dat is voor mij her mooiste dit staat ver boven al. De bruggen en de rondvaart ook daar dan nog eens bij de Dam met al zijn duiven dit is de stad voor mij.…

Hoop woont in alle harten, stilt met veel geduld de smarten geeft verwachting aan het leven, je hoeft er niets voor te geven. Vertrouwen woont daar ook zo raakt men niet van de kook, twee strohalmen in het leven, zijn ooit aan ons allen gegeven. Komt er toch een stille traan, blijf daar dan even bij stilstaan,…

Woorden in het hoofd bedacht om te klinken op het teken van de spreker die nog wacht tot ze waarheid zijn gebleken…

Een middel om verveling te verdrijven als tijd of vrijheid neigt naar overdaad is ’t nemen van een toevlucht tot het schrijven daar dit nog vaak te wensen overlaat Een woord op schrift zal lezers lang beklijven en lettervreters zijn erbij gebaat een leven lang van zin voorzien te blijven en dat dan weer het liefst met regelmaat Dan droom…

hij denkt zichzelf dichter bij deze wereld brengt het ongebrachte vanuit het voorgeborchte onder de ogen van zij die anders niets ook niet van iets zouden geweten hebben de boodschap in franje als bomen in de bloei of bloemen die onverwelkt natuurwetten tarten durven een grijze steen die hardop dromen durft van malse vlagen hij brengt…

Jouw bloed van slag geraakt lijkt te strijden met zichzelf onder zachte dwang stroomt nu het oude weg voor vers dat stap voor stap zijn loop aanvaarden leert een eigenwaarde vindt zich in het gangenstelsel van dit nieuwe leven hecht dan herboren kloppend voor mijn deur zal staan…

en schrijven ligt nog een toegenegen gebied wat ik ook ga doen het kan krimpen of zinken toch durf ik te bekennen dat het ene woord het andere uithaalt en niemand meer weet waar het over gaat zodat ik nu maar even vakantie hou……

de gedachtenloze dag begint geen woord, geen lied verwacht een zin, geen metafoor verstoort mijn stille dromen, weg van waar de woorden stromen…

Soms verlies ik me in dromen Wensen, gedachten die zo maar boven komen Dingen waar ik te zwaar aan til Vraag me af of ik ze werkelijk wil Ga ik te rade bij mijn verstand, dan wijs ik de meeste van de hand Van wat me dan nog rest, hoop ik het best…

Woensdag was het, het moest wel woensdag zijn want zij van Hermans in haar doorkijk negligé hing over me heen gebogen met een cliché aan hangende boezem en nat haar. Ze zou aan de lijn dacht ik maar vond dat niet direct, nee ik zei wat fijn om je te zien en bewoog gedwee een beetje mee hoe is het met de kids en wil je zo een kopje thee met…

als dit mijn laatste lente was: 'k zou naar de populieren gaan aan oudgekende vennen nog eenmaal streelde mij hun geur die steeds de morgen wekte de zwaluwen en mij (op handen draag ik zacht dit als herinnering) als dit mijn laatste zomer was: 'k zou met hem naar 't zuiden trekken glasblauw getijden vertrouwde ik hibiscusdonker warmde…

geef me de ruimte een plek naast jou het hoeft niet veel te zijn en ik laat me zien zoals ik ben, een mens in taal en beeld, soms met een welgemikte aai over de bol van jouw bestaan en samen heerlijk lachen om weer een kleine schuiver die ik altijd maken moet morgen al immers ben ik weer weg misschien als de plek naast jou te klein…

Wees je zelf Er zijn al andere genoeg Doe wat je wilt Ook als een ander het niet vroeg Doe wat je wilt Je ben je eigen baas Ook al denken alle andere Wat is het toch een dwaas Doe wat je wilt Volg gewoon je eigen wegen Ook al zijn andere er nog zo tegen…

Je ziet iets… Bedrogen beeld vervaagt lichtjes gekrompen tot punt niet niets, dus niet geklaagd Je ziet iets… Gedachte door verbeelding vergroot zie je dit of is dit niets kan nooit… Wacht..snel voordat het zicht zich verlengt dit rijmde niet of zie ik het verkeerd ik zie wat denk te zien maar ik denk wat ik weet dus waarom laten vangen…

Ze stappen rond op stijve poten pluimage glad gestreken, koppen in de nek, korte snavels qua volume grote bek. Zij pronken met de mooiste veren, geen die hun zangkunst evenaart of aan superioriteit kan tippen. Ik zie hen gretig pikken naar malse prooien in het gras. Ze jatten al wat glanst en bergen dat in bescheten nesten. Steeds vaker…

Mijn denken stroomt als vloeistof minder wild dan eb en vloed; druppels, vast als waterstof, de einder tegemoet. Golven vormen het oppervlak van klotsen en geschitter. Onderdak voor het paradijs, zachtgroen en diep, zout-bitter. Hier breng ik graag momenten door, slechts door mijzelf begrepen, terwijl ver boven ik het klotsen hoor…