Alle inzendingen van sunset

als je ’t wilt horen zou ik je zeggen vannacht dat tijd nooit vergaat, helderheid nooit wegvloeit uit het hart van het licht; dat wij verder leven in de herinnering als woorden op andere lippen en zeggen dat het vergeten niet groeit noch de stilte op eenzame straten; dat het dagelijkse vuur alles verbrandt, paden niet verdwijnen er altijd…

het ademt zo anders in ’t telkens nieuwe dag- ontwaken met jou als lichte zucht over verblekende littekens zweven herinneringen weg in helder wordende ochtend leeft het zich anders in ’t ontwaken met jou één huid slechts tot ons en avond legt liefdevolle rust met stille woorden in nacht.…

tot aan de rand van nacht heb ‘k je gewacht mij het verlangen in je geuren stil gefluisterd gedompeld brand ik verder al weet ik wel dat jij ook gloeit heet en als steeds mijn hunkeren nachtwaarts in je ogen donkerzwart verlokkend rood je mond zingt diep in mij je warme bloed zich hoog over de randen één pols, één woord, één…

zelfs nu begin ik weer te gloeien proef nog je warme zoete mond ik ben de stam en jij de bloesem het mos op humusrijke grond jij bent klimop en ik de boom twee en toch één en toch steeds twee omstrengeld in een liefdesdroom zo heb ik mij in jou gevonden in jou voel ik me aardverbonden en in mij maan en warme zon als levend water een genot…

jouw oceanisch groen is zoetste wijn: jij gloeit elk ruw tot een fluweel – in jou verzonken valt men geloof ik als van jou bedronken op ’t einde zelfs in zachtere gesteen; schijn is niet helder; helder dat is schijn jij hoeft mijn rotsenmond niet te verwarmen: ’t verwelkte bladgoud in je armen kan nooit de prijs voor alles, alles zijn hou…

niet dat het mij koud is, neen - mijn hart verwarm ik zo: je lied, mijn kind zingt in mij diep jouw lied, mijn kind … je gaat ik wonder mij of je bemerkt: de bloem die schommelt op haar steel kijkt zacht in ons wijl ook het lied opdroogt of het verdrogen kan? jij zwijgt alsof je nooit wil weten: goud is mijn blik groen blauw en…

ken geen zorgen wanneer zonlicht sterft in melancholie van uren die de ziel raakt schemerende nacht je omweeft met getover wij zijn één door ’t zachte licht van maan schaduwwerpend over ons verlangen warmend, minnekozend ’t onvergetelijke ligt al in de lucht in ‘t ademen van gedachtes aan zoete geur van liefde tedere omarmende schaduwen…

zal ik wind zijn in jouw haar de sneeuw zacht op je huid een kind stil in je armen en in je adem dat wat lievend blijft? mij bonst het hart dat ik jou stervend ben wijl ik probeer te zien de schuchtere kus schuw op mijn wang het hunkeren van een ongedanste verte.…

we zouden over liefde kunnen spreken en ‘k zou je zeggen dat het mij bevalt hoe reeds mijn lijf het jouwe schijnt te kennen als is het niet voor ‘t eerst dat wij ons warm verwennen ‘k hou van je vel en ook je huid lieft mij en ik je fiere borstjes waarop je tepeltjes geplant en ‘k beef in jou wanneer mijn hongerend zoeken zich heel diep in…

hoe zij wegtrekken windgedreven donker op wit enkel of in groep beelden werpend tegen het gewelf van hemel spoorloos oplossend tussen ’t dagdagelijkse uit onmacht geboren ’s morgens vroeg op ’t Congolese land bloed onder hun voeten in ’t eerste licht hand in hand gaan zij per twee gingen duizenden, miljoenen over land en zee balans…

leg je maar neer bij mij en kijk naar boven in blauwe schemerhemel zie je een roze handschoen tot aan de elleboog zit een engel versnippert wolken in je ogen wil ik zien hoe gelukkig je bent dat er een meer in ligt met zachte rustige golven die soms wild bewegen daarin wil ‘k vissen op die zee eeuwig roeien een gevuld net in ’t water…

in ’t ogenlicht werp jij mij schaduw van zachte zijde op mijn huid naar deemstering gedragen als op handen – jij bruid als larve eens bewegingsloos tot ’t avondrood je vrijde in d’ eerste nacht als glans het zacht gekreun mij was en ook een stille gast die mij dit maal bereidde - geen enkele stonde blijft dat ‘k niet mijn tong bevleugel…

zij zegt: natuurlijk schat het ligt eraan hoe j’ ermee speelt haar haar glanst als donkere kastanjes in kleur van bonte herfst koud waait het binnen, ‘t deert me niet wind waaiert met papier en vele duizend donkere haren op gebruinde huid bevend de vingers met kunstige nagels samen bekijken wij het lege veld met ver naar achter bomen…

geel licht kleeft in geloken wimpers en op de schoot een boek nog open veel tijd verwaait sinds dat jouw blik zich heeft gelegd op mij en lijf- versmolten lief ik jou met één oog door het sleutelgat hoe in de slaap je adem zucht en stom geworden wij samen liefde vlechten tot dag door ’t spleetje van de deur gekropen stil in je armen…

zo graag is het dat ‘k stil op zachte lippen rust mijn mond laat zwijgen daar wat in de droefheid staat in ’t avondlijke neigen alleen met jou spreek ik als bloem een vlokje sneeuw misschien achter een schaduw vanachter ieder masker bovendien jij, ik in sterven mijn wee ons de tijd die nooit te moe rust in de kronen ongeteld…

zacht kom ik in de nacht naar jou een droom die blaast doorheen de woorden misschien ontwaak jij zwetend uit je slaap ongrijpbaar als het blad een tak dat op je kussen ligt te rusten verschrik je niet, mijn adem streelt je waar herfst zich groeit door ’t dak in woorden, vingers, steken in een zomerhart alsof er nooit een eerste vriesnacht…

de sterren achter ‘t branden van de dag zijn als de ogen waarin hitte opstijgt tot zij sluiten. tuinen groeien terug naar velden aan beide kanten van stenen die als straten onder voeten zich begraven vastgelegde zinnen die hun kanten wisselen aan lantarenpalen bengelen gedoofde lichten en wijzers van kerktorenklokken hangen vast in hun tijd…

laat de anderen toch praten; hun stemmen glanzen als melkschuim; zij stelen woorden uit bermen gooien die hoog in de lucht; wij echter lachen er zullen redenen zijn waarom zwaluwen niet liegen en waarom de geur van jou niet vervliegt ik kan ze jou niet vertellen net zo min ik weet of de wind een begin heeft en de zachtste streling gemeend…

jij bent die 'k vaag als in een nevel zie zoals een water in het eerste ochtendlicht niet helder eerder vaal door 't groen als koude breekt en ik sta daar aan 'd oever zie niets tast blindelings met mijn hand 't doorschijnend grijs en ik wil jou beroeren maar vind je niet ik weet dat jij er bent en ook heel warm soms misschien en toch…

en in mijn armen lig je warm breekbaar je lijf een voor mij onbekend en heel vreemd land beweegt zich zacht als golven die onmeetbaar heel teder stromend glijden door de palm mijn hand misschien dat wij ons nooit echt leren kennen omdat het lot het zo voor ons bedoelt of dat ik aan het fluisteren van je adem nog moet wennen zodat mijn…

lakens verward en in de lucht vibrerende tederheid eenheid van wulpse vreugde handen, kussen gevuld met een zoet aroma en smaak jij, een geopend geheim ik beken: wit helder straalt jouw lijf in warm verlangen mijn hart beschermt de nacht.…

nachtogend likt de liefde ‘t hart en warm voelt jouw borst jouw rillen in catacomben lust weidt angst door Edens schaamte geurt jouw schoot slechts levenswater baart schaduw kleine dood in gouden schaal reik ik mijn ziel … ontbloot.…

onder de steile hitte een breed uitgemeten middagdutje achter gesloten oogleden onscherpe herinneringen uitnodigende gestes vertellen een paar stille vroege ochtenduren heb ik mijn liefde bekend - mijn liefde voor hen - en ook mijn liefde voor jou hebben zij uiteindelijk toegestemd zo leven zij, de uren in harmonie met jouw zijn dat…

gebukt in nestgeluk uit zweet en lust duik ik genietend in robijnguirlandes en buig de stekelbladeren op je rug in een gevlecht van passionele smart en zwoele geur van door te lieven nacht een zwaluwpopje takt al in je navel drinkt van het zoete vocht dat langzaam welt en in je buik verliefde vlinders wonen in schild en pantser glanzen kevertonen…

in avondlijke stond ligt open naakt naast mij jij, en wij op ‘t strand van een nog onbekend land met achter ons een storm lust en passie zout lik ik van een wond en vind je dagelijks nieuw laat mij weer in jou vallen de geur van algen en koralen begeleidt mij tot jouw grond.…

gevangen ben ik in de vuist van je hart bouw je een brug naar mijn ogen beantwoord ons het hoofd in de wolken en linkervoet in de hemel ik ruik je bloed ben hongerig naar je zijn vol littekens je huid die ‘k lik en ‘k laat niets toe anders dan liefde jij weent en lacht alles wordt lichter enkel wat zomervogels zijn nog gekwetst…

jij zweet mijn lief in ‘t licht van jonge morgen die nu al zomerheet ademt op ronde tafel in de keuken gaan zonnevlekken wandelen jij proeft plots zoutig nat je huid en haar en in jouw lenden stroomt mijn lid en ‘k wacht tot in de avond ik mij weer verzamel onze leden, streel het vel en alle haartjes zachtbloeiend onder diep liggende…

de zachte huid van jeugd beetje bij beetje afgepeld en toch weer overwoekerd gevormd tot een harnas doorploegd van littekens toon ik mij jou trotseer bijtende winden ruw als beton het oppervlak enkel nog in ’t verborgene bloeien wat bloemen pijn doodt de mooiste vogel gebarsten door het vuur de aarde in verdroogde voren wacht zaad…

ik woon in je huid in je dromen en buiten ons het oude verlangen naar verre horizonten in het vermoeden van licht zien we dagen verbranden het duister, de afstand zien de stoet van aan- en afwezig de angst die enkel nog door ’t venster kijkt ik woon in je huid in je dromen en in dat huis hebben wij ons tot een vlot (samen)gevoegd…

balkons en daktuinen modelprojecten van natuur als kleine en grote liederen die iedereen graag zingt veelvoudig nagemaakt eeuwenoude fonteinen in schoonheid stervend verwond door regen, zon gapend de steen en handvol water ruziënde mussen schoorstenen als pittoreske kleine broertjes van campanili* ambitieus in veelvoud schreeuwend…