’t herhalende verdriet
de zachte huid van jeugd
beetje bij beetje afgepeld
en toch weer overwoekerd
gevormd tot een harnas
doorploegd van littekens
toon ik mij jou
trotseer bijtende winden
ruw als beton het oppervlak
enkel nog in ’t verborgene
bloeien wat bloemen
pijn doodt de mooiste vogel
gebarsten door het vuur
de aarde in verdroogde voren
wacht zaad op ‘t levenbrengend vocht.
Zie ook: http://sunset.deds.nl
Schrijver: sunset, 6 juli 2008
Geplaatst in de categorie: liefde