Ik ben een leugenaar ik meen het 't is echt waar…

Ik herlaad maar weer eens en begin opnieuw te richten. Tijd voor het grove geschut, van schelden en tieren en dichten.…

De nevel bedekt het land als een deken, er heerst stilte, je hoort niemand spreken. Zelfs de wapens van het geweld zwijgen, alsof ze nooit meer een kans krijgen. En straks, als de zon weer gaat schijnen, en de deken van mist weer zal verdwijnen, zullen de kinderen blij buiten spelen en een wereld van vreugde samen delen. Waarin geen plaats…

Ik heb geen strafblad sta niet bekend om kattekwaad Ik heb geen verslaving die mijn gezondheid schaadt Ik heb geen schulden ben geen bedreiging voor de staat Ik heb dan ook geen banden met mensen uit de misdaad Ik heb geen incompleet lichaam geen organen die ik mis Ik heb eveneens geen fatale ziekte die levensbedreigd is Daarom heb…

Ze zaten op een terras Glas in de hand en een peuk En lagen samen over wat voorbijkwam in een deuk Vooral de vrouwen werden onder de loep genomen Een soortement gekeurd en de heertjes maar dromen Die daar, heeft mooie benen Oei, maar wat een lelijke kop En kijk dat sloofje eens gaan alleen haar handjes in 't sop Ze hadden commentaar…

hij brengt steeds zonnebloemen voor haar mee die moeten op heet water koud zegt zij verleppend dat doe ik een dag later…

Je ademt dezelfde lucht als ik en ziet ook dezelfde mensen toch is er een groot verschil we hebben beide andere wensen. Jij wilt het liefst een villa en ik een hutje op de hei toch wil ik met jou gelukkig zijn en jij gewoon met mij. Jij houdt van de winterse kou en ik van een lange zomer jij bent de nuchterheid zelf en ik ben een…

Als ik op een dag een nachtcreme smeer En doe alsof ik dan ga slapen Wie weet dan nog hoe laat het is wanneer ik 's ochtends sta te gapen…

De letters zijn de steken De woorden zijn 't patroon De zinnen zijn de pennen Soms wordt het wonderschoon Af en toe valt er een steek Die ik dan op moet pakken Om het eindresultaat maar niet in te laten zakken De pennen laat ik dus tikken Met patroontjes uit mijn geest Ook als er maar één iemand geniet Is 't niet voor niets geweest…

We vechten samen voor onze idealen wat een ander ons misschien niet gunt toch zullen we blijven strijden voor wat die ander nooit heeft gekund. Laat die jaloerse blikken maar staren eenmaal zullen ze moeten erkennen dat wij het samen waard zijn daar moeten ze nu maar aan wennen. Wat ooit is geweest zullen ze vergeten, en al worden we nooit…

De plankenvloer kraakt het verleden gesmoord door stof verstopte kieren onder kaal getreden pluche kleden spijkers buigen; de koppen geroest niet willens hun houtgreep te vieren nagels woest geslagen in de knoest ruw wreken de splinters zich tegen de vuile zolen die hen open gekrast achterlaten na een regen van vegen Nee, de delen barsten…

Ik zoek die holle nevellach, dat sprookjesgeheim van vroeger dat je stil van binnen aan jezelf vertelde. Wacht maar, voel haar verloren in je zijn waar hart en ziel zich verbinden in zilver en maneschijn.…

De grootste schatten vind je buiten zomaar in Gods vrije natuur we mogen er allemaal van profiteren iedere seconde, ja ook ieder uur. De bloemen, planten en de dieren de zon, de sterren en de maan alles hebben we van Hem gekregen dingen waar we te weinig stil bij staan We vinden alles vanzelfsprekend en normaal zoals we leven want…

Wervelwind weent door zilveren zand Treuzelend zeilt de avond voorbij De dood, kreupele wurger Suipt hoestend naar de schaduwkant Richt zich op in de mistige wei Blank en schuchter is de vlucht van de maan In de akelige stilte van een zeebodem In de vrede van een waan Zuigen de vangarmen aan mijn wrak Ik los een weerbarstige traan Zwarte…

Het lijkt een dag als alle and're de zon, hij gluurt weer om de hoek Toch ben ik binnen aan 't verand'ren en heb geen zin nu in bezoek... De zon probeert mij te bereiken maar welke poging hij ook doet hij kan mij helaas nu niets aanreiken ik ben verstard in mijn gemoed... Er zal wel weer een dag gaan komen dat ik de zonneschijn zal zien…

Op de weg naar morgen zijn wij de reizigers van vandaag, zoekenden in het diepe duister naar het licht van de nieuwe dag. Alleen, slechts op eigen kracht, overlevenden van de lange nacht.…

Er schuilt een dichter in mijn huis Ze doet me telkens weer verbazen Ze laat het sneeuwen met de Pasen En kweekt pioenen in haar kluis Huilt middenin het feestgedruis En zweeft ongrijpbaar door de mazen Er schuilt een dichter in mijn huis Ze doet me telkens weer verbazen Ze drinkt haar thee uit borrelglazen En strijkt haar plooien op ‘t fornuis…

Dat onwetendheid slaapt en kennis kwelt Dat leugens worden geboren in de schoot van de waarheid Dat enkelingen wegkwijnen en samenhorigheid sterkt Dat haat woekert waar men liefde ontbeert en twijfel ebt bij vloed Dat ijdelheid het embleem is der dwazen Hoe afgunst de oogst is van onkunde En dat vriendschap als liefde is…

Daar waar het bier schuimt en verdriet versmoort op de barkruk aan de toog Daar waar een thuis huist en sappige vertelsels smeulen in de ziel van de waard en zijn warme stem Daar waar de dronkeman zijn hart lucht En na diepe zucht de mop van z'n leven hoort…

Waar wortels knagen en water kabbelt Waar schoonheid behagelijk siert Waar vroeger nu is en vandaag regeert Het is fijn in mijn stad te zijn Waar markten bruisen Schoonheid aanschouwend Torens nog echt zijn en mensen zo klein Mijn stad Mijn thuis Mijn spiegelbeeld Voor en na het slapengaan…