vol trots kijk ik van laag naar hoger gelegen water jij opent je voor mij en binnen gesloten deuren weet ik me veilig tot op grote hoogte een spiegelend...meer!…

Steeds vertel jij, zondagskind het mensenheugenis oud verhaal dat nooit op schrift alleen verbaal zijn weg zoekt door het labyrint van dromen, wonderwoorden zweven van je lippen, scheppen theatraal een sprookjesland in sagetaal van mond tot hart steeds doorgegeven Je kleurt een wereld vol magie de woorden tot een zinnebeeld door klank…

Uit het dommelende donker klimt de stilte. Ze haalt ons in, sluipt naar de enkels. Een snaar trilt, een milde klacht. Schichten naderen en wij vouwen dicht als bloemkelken in de schemer. Later nog minder, de vederlichte last van een handvol dagen, de kale gewaden Van de rust in deze statige nacht. Vrienden geven zich nooit over. Wij vouwen…

Slechts eenmaal mijn boek geopend het gedicht van mijn ziel laten lezen maar de vertaling was geestslopend had nog niets aan waarheid bewezen slechts eenmaal mijn binnenste gegeven z’n inhoud met tranen getoond liefde door pijn heen laten weven moed met een leugen beloond slechts éénmaal gaf ik het vertrouwen het meest intieme…

leeg als een uitgeknepen spons lopen vol in de nachten, met angst, verdriet en pijn zit er niet op te wachten, hoe zal het morgen weer zijn ...mijn gedachten.…

Wat als ik besluit te verdwijnen En voor niemands ogen meer zou verschijnen Wie zou het als eerste merken Wie zou het het moeilijkste kunnen verwerken Wat als ik elk persoon in mijn leven Apart kon nemen en kon horen Wat voor stempel zij mij zouden geven In hun gedachten, tussen hun oren Wat als ik niet had bestaan Was het hun dan beter…

laat de zon je tranen drogen geef je zorgen aan de wind blijf geloven blijf vertrouwen dat je het geluk weer vindt blijf maar hopen blijf maar zoeken ook al is het nog zo zwaar blijf maar vechten voor een toekomst eens worden je dromen waar…

zo nu en dan moet je weer terug naar de bron eventjes rust in het licht van de zon eventjes weg van de chaos de druk eventjes ruiken aan het geluk zo nu en dan eventjes weg met elkaar even eruit met de wind in je haar even genieten eventjes vrij terug naar de bron hand in hand zij aan zij…

zittend in je bootje je hand betast het koele water waar serene lelies drijven licht en teer met witte blaren de kalmte overvalt je genietend van de stilte om je heen hoe je weer aan de oever komt is een zorg voor later…

laat ons als twee vogels vliegen op de vleugels van de wind laat ons elke keer genieten als de nieuwe dag begint laat ons zweven langs de wolken als een grote luchtballon laat ons dansen als een vlinder op de stralen van de zon laat ons zoeken naar het wonder laat ons drinken uit de graal en laat ons zeggen als we oud zijn het was een…

is schoonheid alles wat zinnen voelen maar niet omvatten door de kijkgaten van onze realiteit verken ik werelden die waanzin erkennen de zwarte engelen breken hun vleugels om zonder hemel oneindig te vallen holle mensen verstenen in luchtledig schreeuwen zodat mijn beeldenstorm verheven zielen spaart is de realiteit niet de waanzin…

Moralistisch support, in "hoopvolle" dagen, van een beknopte vrede, in kort dienstverband, van de mensheid, in een vermaarde klucht, eens per jaar in uitvoering, op een schamele schaag, kerstfeest genaamd...…

De dauw in een winternacht, legt een deken over het landschap, rijping in fonkelende kristallen, weerspiegelen in het maanlicht, verlengen grillige takken, met glazige ijspegels, sterren schitteren aan een luchtgewelf, tegen een gitzwart decor, de horizon heeft de honneur, van waterdampen in vlokvorm...…

tegenstrijdig evenwijdig parallel in de knel deze kant of die waarheen waarvoor waarom met wie tegenstrijdig zijdelings tijdig op tijd te laat verward en kwaad om de hoek en op zoek proberen te vinden het leven verslinden verslonden en gevonden…

Er zijn van die dagen stil en bewogen dat ik zit in gedachten te weten dat er een stille kracht op mijn medewerken wacht. ik volg stil mijn gevoel tot hoever gaat nu weer dit doel het hoort bij het leven zo zullen wij het beleven. ook kunnen wij blij en gelukkig zijn niet…

Hemellicht klaren donkere wolken, de hoop doet duisternis verbleken, eenzaamheid zal blijk'lijk vervagen, miljoenen zielen zoeken het licht, die donkere paden openstellen, wegen naar verdraagzaamheid en vrede, verworven met een beetje menselijkheid, die uiteindelijk in ieders hart schuilt, ontwaard in een illusie van wederzijds respect, dat…

met je vingers aftastend helemaal over zijn gezicht heel voorzichtig aanrakend daar, in het donkere licht je voelt hem aan, zo puur niet met gêne, zonder schroom je "ziet" hoe hij werkelijk is zonder dat mooie laagje chroom…

Duizenden treden, ongerept, van een majestueuse trap, in afwachting tot bestijging, de eerste schrede op trede, steiging met onverhoopte hindernissen, echter gedreven uit levenswil, op weg naar uiteindelijk bereik, van het laatste deel, tesamen met het leven...…

Ik denk bij mezelf, ik ga "even " dichten, maar soms is dat zo simpel niet. Moet je je op een bepaald onderwerp richten, of schrijf je "gewoon" wat je op dat moment ziet? Wat er dan op papier komt te staan, doet er eigenlijk niet zoveel toe. 't Mag overal over gaan nee, ik word het schrijven nooit moe! Maar om nou alles te schrijven…

Ook hier niet verder gekomen dan de kroeg en het staren naar het water door de natte ramen. In kapitalen een van de bekende namen nog net te lezen op een bootje voor de kade. Dan een massa grijs op grijs en alleen maar beweging in het beeld. Spanning in het zwepend touwwerk. Schuiven op de stoel. Doel van de zondag.…