Alle inzendingen van pandorra

och, gezielt zijn mijn hem’len prijkt mijner geest in’t ganser sop gerstenwater is wat het beneveld heersen den schim’len bij ’t hop doch, och here die mijne geest verslindt is het dan mijn begane lichaam waar verlangen, streven, weerzin vindt zijt gij toch met mij betaamd mocht gij ogen tijdens vangsten rust dan in mijner nederigheid…

zoekend naar de mooiste akkoorden dwaalden ogen over lightvers woorden niet wetend wie de rust verstoorden toen de engelen het hart doorboorden vlogen vleugels naar andere oorden met beelden die opzeker bekoorden daar stralen aan de hemel gloorden niemand de plaatjes kon vermoorden raak geschoten met folterkoorden toen hij ze letterlijk…

mijn god waar ben je nou mee bezig wanneer je de ruiter der gedachten in het leren zadel neder laat zakken zonder hem de rode lap te verschaffen moet hij vechten tegen wilde stieren en al het ander aanwezige feestgespuis schreeuwend in de jubelende menigte gaan klank en stem ongehoord verloren de parels van angst blijven onzichtbaar het…

kleine mus daar in m’n tuin met je vrolijk kwetterende stem je leidde even m’n aandacht af ik hoorde je wel ergens roepen maar moest je eerst nog zoeken nu zie ik je daar steeds duiken tussen die mooie roze brem lieve mus wat ben je ijverig druk met takjes in de weer steeds neem je er een in je bekje scheert dan over bloemetjes tot hoog…

een zucht verraadt mijn intens verlangen droom al je woorden met m’n ogen dicht het is jouw ster die de hemel verlicht de schittering heeft mijn hart gevangen het firmament met glinsters behangen jouw stralen glundert nu in mijn gezicht toont de schoonheid waarvoor ik zwicht nooit gedacht dat ik dit mocht ontvangen het donker en licht…

kom mijn adelaar onder de regenboog vlieg daar naar waar je hart rust vindt en je dromend zweven kan op de wind kom mijn adelaar, kom hemelshoog kom mijn adelaar onder de regenboog weet je veilig en onnoemelijk bemind vlieg naar waar de liefde zich bevindt kom mijn adelaar, kom hemelshoog laat de wind onder je vleugels glijden geniet van…

paranoia achtervolgt nauwkeurig mijn wegen een kloppend hart zet m’n hoofd op explosief langzaam rijg ik mijn verleden aan m’n degen want ik heb dit eens verloren hart zo intens lief door tropische warmte het papier neergelegen m’n vleugellamheid is wat ik momenteel grief een frisse bries wordt gezien als god’s zegen de verlossing van hellepijnen…

mag ik huilen wanneer een woestijnroos haar traan heeft laten vallen mag ik voor haar knielen wanneer zij een blad verliest mag ik voor haar bidden wanneer zij de koude van de nacht moet overleven en mag ik voor haar sterven wanneer de zon haar traan ontneemt…

ik klapwiek vrolijk in het rond en ik kan heel erg goed horen ik heb nooit een grote mond maar ik heb wel hele grote oren ik heb ook een heel groot lijf en een super lange slurf en als ik met een veertje onder m’n neusje wrijf kan ik allemaal dingen die ik normaal niet durf kinderen zijn mijn grootste fan en ik kom heel vaak in de krant…

met ogen groen en geel van het staren pent hij zijn streken op het papier getekend met zijn grijze haren neemt hij nog snel een slokje bier een boer ontspant zijn middenrif doorbreekt voor even de sleur uit zijn hoofd ontsnapt het dichtersgif en het papier krijgt langzaam kleur blauw schetst hij zichzelf neer zoals hij dat al tal van…

Met twinkelende ogen kijk je me aan. Op je gezicht staat een grote lach. Je slaat je armen om me heen en ik vraag me af waar gaat dit heen? Je wilt me vast iets vragen dat niet mag. Giechelend begin je met: “Mam, I love you.” Mijn alarmbellen beginnen te rinkelen. Nog heel even moet ik wachten want ik weet, straks sla je toe. Maar het blijkt…

Het gietijzeren hek van tralies opent zich, geleidelijk speelt een lome bries zachtjes met het gras op open plekken die nog niet met leegte zijn gevuld. Sierlijk opgestoken bloemen zwieren rechtopstaand naar de zon hun zeer verleidelijke vreugdedans, het spel van esthetiek en vermaak. Zo proberen ze te beletten dat het leed apert word…

een omvangrijke stilte onthult de leegte in het gulle vertrek. Tranen vol wensen vullen de fontein met de lang verstreken treurige melodieën die het orkest in lente zachte symfonieën als liefdevolle compositie speelde en zo ieder deed verbleken Verlangen nam af toen het spel de tijd spoedig voorbij liet gaan over de tokkelende…

Zoals de wereld zich nu keert tegen zijn eigen mensen. En hoe we onder andere onze kinderen hebben geleerd, iets in stilte te wensen. Zo berusten wij in het verdriet wat op onze schouders ligt. We verzwijgen de plicht, lief te hebben. Op te komen voor elkaar en verzaken, iedere snaar van gevoel te laten weerklinken met een schreeuw naar…

de intens diep warme gloed bracht me door het dal van wanen de zachte streling deed me goed haalde me terug uit mijn tranen ogen braken open in hun vorm klaarden de helderheid in zijn zicht brachten eerst een hevige storm werden door een lieve bries verlicht ik kan de dag nu weer aanschouwen geen paard dat me dat nog verbiedt nu kan…

moe gestreden door eigen religie scheidt de ziel zich van mijn wezen construeer ik zo een soort antipathie wat menig mens zal doen vrezen blik ik in mijn eigen kathedraal zie het zwarte aan de macht beeld dan een vertekend verhaal zo draai ik mijn rondje in de nacht kom vanuit de afgrond opgestegen en dans over grijs gedraaide platen…

je ziet vage schimmen eigen kinderen zijn vreemde mensen je bent al oud in het verleden en hebt bijna niets meer te wensen mensen zullen jou niets vragen wat je zegt is onzin ach wat heb je het toch goed zo waarom moet jij klagen herinneringen heb je niet want daar leef jij in maar je voelt nog wel verdriet heeft het leven dan nog zin…

ik wil vandaag lekker niets gewoon alles even vergeten los van mijzelf zijn en helemaal niets weten ik wil vandaag lekker niets gewoon alles even laten zitten nog ietsje meer onder de wol en nog even verder pitten ik wil vandaag lekker niets ze doen het maar even zonder mij want vandaag doet niets me iets maar morgen is vandaag weer voorbij…

behoedzaam kijk ik door je ogen lees de woorden van weleer ieder verhaal blijft ongelovelijk elke vertelling doet me zeer maar nimmer heb je mij bedrogen of ooit ook maar een keer verveeld want elke keer wanneer ik kijk aanschouw ik in jouw ogen mijn spiegelbeeld…

achter een hek verhuld in mist als een sluier van ontzag ligt de toegang tot mijn wezen zwijgt mijn ziel en dwalen doden rusten herenigde geliefden waar ik alleen verlang te vrezen men zegt dat de pijn wel slijt daar zou ik echt alles voor geven de pijn verdwijnt echter nooit maar in de loop der tijd leer je er wel mee…

angsten doen het duister winnen vallen de sterren bij nacht ter buit schijnt de maan echt buiten zinnen schreeuwt de zon het brandend uit beweegt tussen de hemel en aarde veroorzaakt springvloed in de zee draait zo om normen en waarden trekt iedere planeet met zich mee de regenboog spant haar snaren het wezen dat het nog niet bevat…

Slechts eenmaal mijn boek geopend het gedicht van mijn ziel laten lezen maar de vertaling was geestslopend had nog niets aan waarheid bewezen slechts eenmaal mijn binnenste gegeven z’n inhoud met tranen getoond liefde door pijn heen laten weven moed met een leugen beloond slechts éénmaal gaf ik het vertrouwen het meest intieme…

Het zielt me dat haar geest zo snijdt besmeurt ze het mes met open wond die in kalme uren van eeuwigheid nimmer de kern van daglicht vond alsof ze het zwijgen lijdzaam hoort volgt ze zorgvuldig gekozen wegen innerlijke beproeving stuwt haar voort zelfs blijk van liefde houdt niet tegen blind voor wat haar wezen vreest zoekt ze naar eigen…

strevend naar een relict bedwing ik mijn gedachten m’n zielsbevinding in conflict kan ik eeuwig op je wachten ontslapen in een bloembed onderga je sneeuw en kou wat onze samenkomst belet langs tijd blijf ik bij jou ik vereeuwig je in mijn wezen zo rust je altijd in mijn zijn want de hemel is geprezen met een ziel zo lief en fijn…

Strevend naar een relict bedwing ik mijn gedachten M’n zielsbevinding in conflict, kan ik eeuwig op je wachten Ontslapen in een bloembed onderga je sneeuw en kou Wat onze samenkomst belet ook al hou ik veel van jou Ik zal je altijd blijven missen Leg m’n hart hier bij je neer, want ik kan me sterk vergissen Maar ooit zien we elkaar…

De glinster in je ogen laat sterrenstof twinkelen Mysterieus, zwevend en bewogen strijkt het vanuit de hemel op mij neer De twinkel in je ogen bekleedt met glinsterstof Mijn naakte waarheid raakt doel, keer op keer Heeft mij met warmte omgeven Ik sla het zachtjes om mij heen, zak even in gedachten weg en geniet nog heel even…