ik ken de wind zijn allerdiepst verlangen de storm van binnenuit zijn volle bolle wangen ik heb zijn kracht ervaren bij reizen overzee maar ook de bries vernomen van zachtjes doch gedwee…

Hé! Ken jij de nieuwe buren al? Zij is zo’n raar geval en hij…ik weet het niet! Ik zag haar net de ramen doen Met Glassex en een lap katoen je weet niet wat je ziet! En hij, ach de arme stakker ligt vast hele nachten wakker want snurken dat ze doet! Wij horen het door de muren heen mijn man klaagt steen en been en weet niet wat hij…

waarom zou u naar een dichter luisteren die met vogels spreekt waar mensen niet toereikend zijn die zich klampt aan vleugels die hoger vliegen dan bommen en kogels glad als olie de dichter die vleugels spreidt - die opvliegt en in woorden woont - omdat mensen niet toereikend en water en aarde zijn bevuild vanuit de hoge lucht…

op de omslag van de bloemlezing 'het kind is de vader van de man' prijkt een foto van de dichter Wilmink ooit geschoten door Hans Vermeulen Wilmink in een kek suede jack in de bloei van zijn leven zo ook de kracht van de bundel liedjes gedichten en vertalingen persoonlijk lees ik de bundel nog altijd met veel genoegen maar tóch kan…

Bomen bewegen sierlijk door de wind Maar de wind is gruwel, straf en luid Fietsers staan stil en takken wapperen als een lint Ook een brommer komt bijna niet vooruit Druppels beginnen uit de lucht te komen Plassen komen te voorschijn op straat Van de zomer kan ik nu alleen nog dromen Maar die komt dit jaar waarschijnlijk weer te laat…

Van alles is hier – de ziel van een stokoude heer die zich vliegensvlug tot god verheft, iedere morgen als de zon onmogelijk feller schijnt voelen we er niets van dat het landschap verandert in brakke grond niet geschikt voor fokkerij.…

Stil loop ik tussen de bomen door. Schop wat bladeren opzij. Gedachteloos slenter ik voort. Zonder te zien, zonder gedachten. Alleen maar stilte om me heen. Ik kijk naar de kale takken. En denk niets, zie niets. Een vogel die niet meer zingt. Ik mis hem niet eens. Ik sta stil en kijk waar ik ben. Tijdloos sta ik daar te staren. In het niets…

Zoals golven zuchten naar het strand telkens keren eb en vloed of kwinkelerend als een leeuwerik in de lente het ontstaan opnieuw begroet zo leeft zij in mij adem ik haar zijn wij in wezen het getij…

En nu we toch een pijnstiller nemen: hoe is het met jou, ik weet hoe het met de anderen is, maar bij jou, je blinde liefde moet met verstand gemaakt zijn, één voor één in de war gebracht bij jou, zou ik graag willen weten waarom je zo verschrikkelijk ademt, een afschuwelijke ervaring terwijl we zoals gewoonlijk wat kletsen omdat er niets bijzonders…

Haar zwijgen draagt een andere stilte dan gisteren toen bloesems voorjaar bloeiden nu keert ze woorden om en om zoekend naar de zin van een gebroken lenteloot alsof de wind enkel dorre bladeren van bomen waait…

niet alleen de taal maar vooral zijn zinnen geven dichters gevoelens prijs schier ongedurige woorden gegist gerijpt en als gedicht weergegeven op bewasemde ruiten in spiegelschrift om uit te lopen in trage druppels aangetrokken door de zwaartekracht van het leven zó is alles kringloop als het water naar de zee soms vinden woorden…

Dit gedicht is een gezellig spel ganzenbord! Gooi vier voor de volgende gans. Was het maar zo makkelijk om de dagen van regen met een hand vol ogen te omzeilen. Of vind jij het fijn om op de fiets kletsnat te regenen? Je staat voor het rode licht. Was het maar zo makkelijk om verkeerslichten met ganzen te omzeilen. Gooi drie voor de put.…

een viervoeter op twee benen zonder vacht zonder staart puur natuur naar bron en aard blaf en grom ik tot de god die zielen maakt die beesten mensjes inblaast en bid dat zij dit al te kale bekleedt met al was het maar een beetje geest…

wat is verveling meer dan in gepeins verzonken zijn het is een wachten op iets dat spoedig zal komen bijvoorbeeld de trein die door onbekend oponthoud wellicht wat later aankomt doch soms is oponthoud een onontbeerlijk moment van overpeinzing zoals ik in het begin van dit gedicht al schreef…

zwijgend zwevend in stilte met de natuur en geluiden rondom me heen pratend met gebaren en bewegende ogentaal ben ik heel af en toe even stilzwijgend observerend aanwezig om dan later met al de opgedane energie door actie en verbale communicatie me volop te laten ontstillen © Senna Desert 17 mei 2012…

jij en ik twee levensdraden verstrengeld soms verweven nooit…

zal ik haar eens bellen onze liefde kent geen ringtone zal ik haar een smsje sturen onze liefde kent geen karakters zal ik haar een mailtje sturen onze liefde kent geen bits zal haar een kaartje sturen de post komt die dag te laat dus denk ik aan je lieverd en weet dat je me voelt…

Dit is een tekst. En dit. En dit ook. Maar is het een gedicht?…

wat zoek je toch in mijn aderen schuilend achter bomen op de Grebbelinie waarom sloeg je dochter je van de trap met een bezem totdat ík aan haar voeten viel is het dan altijd een cirkel van wantrouwen waarin allen de vijand zijn was het een eik of een beuk en had je al je patronen nog terwijl je maten stierven werd toen de wereld…

waar ging jij naartoe met al die treinen toen je je dochter meesleepte als een koffer van vlees en bloed waarom droeg zij jouw schulden tot ík ze voor een prikkie overnam zonder te weten hoeveel hoe was het voor jou om te liegen tegen iedereen die het niet horen wilde tot je stierf met drie tikken op je kist was je meisjesnaam niet een…