ALLES STROOMT ALLES DROOMT

vrouw op bankje in het park
ziet de film van haar leven
tegen het licht van de zoveelste lente
ze weet de mooiste scènes gauw te vinden
en de rest was nodig voor het verhaal

show, don't tell
denken is een wisseltruc, besef is woordeloos
het - ik - verdampt in helder licht. Na het verhaal
is de stilte onaangedaan, oneindig blank canvas.
Zie het gebeuren, verhaalloos...gedachten passeren
een wolk, die botst tegen absoluut niets.
als de beschouwer zelf,
eerlijk, zwijgend - alleen de wijdte.

Kinderen schommelen nooit normaal
of recht de glijbaan naar beneden,
want dat is niet leuk:
een enkele vochtige vlaag
doet de populierenblaadjes ruisen
als een harde bezem over het straatje
van Vermeer
de bladeren van de eik tonen zenuwachtige
keerzijdes, een flikkering

van zijdelingse infotainment,
zoals een ramp, een beving op de schaal
executies die onterecht zijn
enz. en weer door

de mensen kijken op, als
het infobord plotseling het dak uit flipt,
ratelt, alles cancelt wat betaald,
verzekerd was.

de één komt aan, de ander stort
helaas in zee.
of erger nog: verdwijnt van de radar
zonder echt goed afscheid te nemen van
zichzelf en de hond.

Maar goed, het leven is soort van grap.

Maar, oude mensen weten, tóch valt het achteraf
wel mee, en voor kinderen
en ouderen wordt gezorgd met pap
en mam en rijstebrij van vroeger,
dus daarom zijn ze zo goed
in lachjes van plezier

alles verandert en blijft hetzelfde
dat is de eindconclusie, te vinden in Prediker hupsakee, vers zoveel
vergeetachtigheid voor irrelevante dingen
los los los stuur met je lichaam door het bos

dus de rest was relevant
de beschuldiging, de vergeving, de verloving, de verslaving, de kanker,
tandpijn
pijn vergeet je verrassend snel; maar hoeveel hondenlevens
heb je achter je?

Nooit meer slapen?
de kinderen weten niets:
maar goed ook, je zou er nooit
aan beginnen, het leven.

etters maken veel lawaai, maar ik vergeef,
zoals Jezus in zijn beste bui
ja, laat de kinderen tot mij komen,
want zij zullen het koninkrijk beërven,
omdat zij, opdat zij
en de onnozelen, en de mensen met een houten been?
Ga toch heen, met je diabetische teen.

De wind draait, de bladeren schrikken hard.
in mijn hoofd leg ik alles vast, ergens achter mijn ogen:

Vroeger had je dat niet,
maar toen had je weer andere dingen:
zoals soldaten met verlof,
wandelend met hun vrijster in het park:
in die tijd deden ze nog niet aan seks
voor het huwelijk, of in het openbaar
als God niet kijkt, is er theoretisch niets gebeurd.
(het vlees zwak, dit is een fout:
het vlees is juist veel te sterk.)

Om een lang verhaal kort te maken:
kind komt eraan,
vraagt aan oma: waar denk je aan?
Opoe laat een traan
- niets hoor, ik praat gewoon tegen de maan -
- haha, dat heb ik nog nooit gedaan -
- wel, hier heb je mijn banaan -

ja, en zo
kwam er toch nog een eind
aan het gedoe en een grote olifant blies...
blies met zijn snuit...

olifantje in het bos
laat toch niet je mama los
anders raak je de weg nog kwijt
en dan heb je straks nog spijt.

... Ik plaatst het maar, alhoewel niet helemaal perfect, maar aangezien kunst altijd niet betekent dat je er eindeloos aan moet punniken, maar meer een manier is om een emmer goedkope inspiratieverf tegen de muur te gooien, in de hoop dat uit het patroon van spetters een mededeling van het Universum te lezen valt. En zo niet, is in ieder geval een stukje grijze muur er een beetje van opgeknapt.

Je moet goedaardig zijn tegenover je eigen creaties, want ze komen alleen maar terug, in een andere vorm, als ze weten dat ze altijd welkom zijn, en niet bij de deur beoordeeld of afgewezen worden, omdat ze niet in hun beste vorm bij je aankloppen. ...

Zie ook: https://www.gedichten.nl/account/profiel

Schrijver: Simon K., 26 juni 2025

Biografie van deze schrijver