Poëzie

1854 - 1915

poëzie (nr. 4.320):

HET HAARDVUUR WIERP ZIJN RODE SCHIJN...

Het haardvuur wierp zijn rode schijn
door ‘t kleine, geurige kamerkijn,
op uw bleek gezichtje mede:
waar vond men zoeter vrede?

Maar, plagend staakt ge naar de vlam
het kleine voetje... en ik nam
het bevend, staamlend tussen
mijn handen in en dekte ‘t toen met kussen.

Dan vielt ge minziek aan mijn hals:
en is een vrouwenhart zo vals?
Wie kon het raden of weten:
de lente kwam, - toen waart ge reeds vergeten.