Alle inzendingen van Adeleyd

Licht van deze winterdag, zon doorheen de woorden, laat me vrede vinden. Licht van nieuw begin en van tederheden, schenk me vreugde. Licht van overgave, vouw mijn handen samen. Amen.…

Iemand heeft goed huisgehouden in de cijfers die ik had; mooie cijfers werden lager maar hoe zeg of schrijf je dat? Is het kwestie van je nekken, van jaloersheid of zoiets? Zal ik dan maar best vertrekken of gewoon mijn gang maar gaan? Lieve mensen, wil me sparen en wat goed is laten staan...…

Hoe kunnen woorden je bekoren, of zijn het toch de woorden niet maar wat ze roepen, wat ze wijzen en hoe je door de woorden ziet hoe 't leven steeds opnieuw geschenk is, hoe liefde je bestaan plots kleurt en dat het allerkleinste zaadje toch ergens nog naar morgen geurt. Hoe kunnen woorden je bekoren: ze zijn het echte leven niet maar…

Een heel klassiek gedicht dat kan bevrijden, met beelden die de lucht weer blauw doen zijn, wat zou ik graag daaraan mijn woorden wijden, hoe vreugdevol zou zo'n gedicht de pijn van velen toch en beetje ooit verzachten, wat zou de wereld blinken in het licht! Maar ik droom zwart soms in doorwaakte nachten en vind geen woorden voor een blij…

Voor de wagen die me veilig brengt naar waar ik straks wil zijn vliegen de vogels; Ze zijn er even, dan voorgoed weer weg. Een onbestemde weemoed volgt me heel de avond en brengt een verre herinnering weer heel intens nabij. De vogels der vergankelijkheid vliegen nu en dan tot laat in de avond en melden dat er niets voorgoed verloren is…

Stromende energie, golven licht en chaos die leiden naar nieuw begin en geboorte, die het onvoorstelbare openbaren en doen ontstaan wat nog niet is. Onzekerheid die doet uitbreken tot ver voorbij de grenzen van het weten tot waar zien begint en ervaren dat nooit en nergens alles gezegd is, alles berekend en ervaren, alles benoemd en voltooid…

Niets komt er nog van mooie verzen uit mijn pen; zijn door de koude de muzen bevroren of weten ze niet meer waar ik ben? Wat is het een bibberen en glijden op straat, alleen de kinderen zijn nog blij want die weten nog niet hoe vallen wel gaat of ze staan weer op zonder breuken of builen; Lang leve de winter voor 't uitzicht maar laat voor…

Nu de Nieuwjaarsdrukte weer verstomt en de glaasjes zijn geledigd dringt het stilaan weer door tot ons hart en ons denken dat er elders oorlog is, dat kinderen sterven zonder ooit te hebben gezien hoe de zomer weer komen zal nadat de lente alles weer in bloei zet. O, dit bestaan vol tegenstellingen, verweven in de grond waaruit alles…

We staan voor de afgrond van het licht, we ademen de muziek der eeuwen; grenzenloos is de verwondering, peilloos diep het mysterie. We staan voor de afgrond van het licht, horen de toon van het heelal en kunnen enkel nog aanbidden.…

Vriendschap: zoeken naar de woorden die heel voorzichtig opengaan en die door hun huid van stilte toch nog even doen verstaan wat geen woorden kunnen vatten: hoe nabijheid harten balsemt, hoe de tederheid verzacht wat in oude wonden bloeden blijft en nooit genas. Vriendschap: teken van vertrouwen dat het leven altijd nieuw, altijd anders…

Mensen zijn nog moe van al dat feesten, maar ook gisteren was er weer een begrafenis, een geboorte en een ongeval... Het gewone leven herneemt zijn rechten op geluk, pijn, verlatenheid en liefde. De kinderen weten het nog niet, maar de toekomst is soms duister en dreigend, maar ook hoopvol en het licht wenkt. De zon lonkt heel in de verte…

Zoveel wit op dit papier, geen sneeuw gevallen, niet te tellen wat ik droomde ver van hier. Maar een Kind verhaalt de aarde: vol van waarde is elk leven hier.…

Kerstmis, feest van licht en vreugde om het komen van de Heer; klaarte die de herders heugde, plots zien zij niets anders meer. Kerstmis, feest van licht en vrede dwars doorheen de duisternis, vreugde brengt de dag van heden daar de Heer geboren is. Kerstmis, feest van licht en liefde, banden worden aangehaald; laat vergeven zijn wat griefde…

Deze donkere dagen vol met licht van verwachting, leeg van begeerte maar stromend naar vrede.…

Woorden wegen om te zeggen wat niet te zeggen is, enkel te vermoeden doorheen de kieren van de daagse dingen. Hoe verlangen schuilt in droeve ogen, hoe een flonkering van licht verschijnt in een glimlach die plots te zien is, hoe de nevel stil de dagen dempt. Moeten we dan zwijgen omdat nooit en nergens alles te vangen is, te temmen,…

Hoe gaat het maar met jou, ik hoorde al zolang niets meer, maar denk nog nu en dan aan hoe het vroeger was en hoe je naar de kinderen keek die toen nog klein waren en o zo lief maar intussen al hun eigen gangen gingen. Je bent nog vader voor die drie en alhoewel ze bij hun moeder wonen blijft toch die band. Ik weet ervan al kan ik weinig…

Deze derde zondag, midden de Advent spreekt van hoop en vreugde, van vertroosting en tederheid want de Heer zal komen in groot licht. Velen wachten zonder weten, zonder perspectief of doel, maar er is een raam dat openstaat, een deur die wordt ontsloten. Laat ons jubelen en juichen zoals de klaterende beken, want er komt Iemand die redt…

Weer valt het duister tussen de huizen, hier en daar brandt al wel licht maar velen zitten nog even te mijmeren en voelen de hunkering naar warmte en zin. Waar bleven de uren van vandaag, de gesprekken, de aankopen, het eten, de drank en de dorst, de zoektocht naar begrip en aandacht, naar vervulling? Soms is alles zo eenvoudig en tikt de…

Wit wordt weer de wereld, stil en zacht het licht, glimlach die de wolken schrijft tot een gedicht. Wit wordt weer de wereld, dekt geluiden toe, zacht worden de harten van het zoeken moe. Wit wordt weer de wereld, alle hardheid wijkt, kinderogen glanzen, niets is wat het lijkt. Wit wordt weer de wereld, laat ons hoopvol zijn, even…

Nu de dagen korten en het licht soms dagen wegblijft, zoekt mijn ziel opnieuw naar Jou. Oeroud verlangen komt weer boven, en de zangen die ik als kind al hoorde. Rorate zingt mijn ziel vol van weemoed, verlangen en ontroering. De zon die ondergaat en het licht dat even nog wil dralen doet iets trillen in de kamer die in schemer wordt gehuld…

Nu de bladeren zijn gevallen en de sneeuw de daken dekt voel ik weer hoe ik naar warmte hunker, hoe zoveel niet echt gelukkig maakt omdat de honger en de dorst veel groter zijn dan wat voedsel en drank kunnen stillen. Nu de bladeren zijn gevallen en de sneeuw de daken dekt voel ik hoe een helder lied tot diep in mijn ziel klinkt en daar…

Wat drijft je, vuurt je aan en kleurt je dagen? Waar schuilt het licht dat jou wil dragen en dat je als een kleine vlam behoedt omdat je zonder haar niets echt ontmoet? O ja, de dagen zijn zo vol van zorgen om wat je eet vandaag en morgen en waar je woont en ook nog wat je draagt als je te gast bent bij hem die je vraagt. Maar dat alleen…

Heel vlug nog dit, heel vlug nog dat, 'k heb haast, een ander mag me wat maar ik ga voor, ik heb geen tijd... Hoe lang nog kan dit verder gaan en leef ik in het land van waan of sta ik even stil en kijk, bemerk dan: we zijn al gelijk? Want ieder heeft zijn eigen zorgen vandaag dus ik, en jij dan morgen dus laat ons zacht zijn voor mekaar en…

Een brug van letters en woorden naar zin en betekenis die een ander in teksten wist te vangen en die jij mocht betreden. De brug ligt er wel, maar jij moet erover: herkennend, beamend, strijdend, verwijtend, in dialoog, vertrouwend, je laten richten, je laten aansporen, wijzen, maar vrij in je antwoord; In elke tekst is iemand aanwezig, is…

Nog maar kort geleden was ik ginder, dus ver van hier en toch ook daar: storm en regen en mensen die liever elders waren maar niet het geld hadden of de mogelijkheid om hun dromen in werkelijkheid om te zetten. Wat was het heet soms, maar ook mooi en zonnig en de kinderen die probeerden fruit te plukken door met mekaar een levende ladder te…

Gewoonlijk voel ik kou en zie de mist in deze kille maand november, maar in dit verre land (de Filippijnen) is het zo heet, zo brandend-heet dat ik niet slapen kan, geen rust ken, geen verpozen... Toch zie ik kinderen die blij zijn, groeten, zingen, die nog niet weten hoe zo ver van hier in andere streken nu de winter nadert; Zo voel en zie…

Wat houd ik van de herfst, dit laat seizoen dat blinkt in spinnenwebben vol van parels licht. Ik koester zelfs in dromen dit gezicht dat rood en goud nog even glanst in stille eiken. Waarom slechts lente vieren als het leven zo gauw voorbij gaat en de nevels komen die hangen als een grauwe sluier over huizen en hen zacht maken in hun contouren…

Nog even laait het rood en geel in oude eiken eer de bladeren vallen; ik tel ze niet, - weet niet van hun getallen maar zie dat het er wel heel veel zijn, die dan andere taken krijgen: ze worden humus voor een nieuw begin, zo vinden zelfs de bladeren een diepe zin en hoeven niet voorgoed te zwijgen. Hoe zal het dan wel met de mensen gaan…

Is het nu zomer, is het nu herfst want zon en regen, wolken en licht spelen krijgertje alsof het verwende kinderen zijn die niet goed weten wat ze willen. De geuren van verval en heimwee, van niet te begrijpen vergankelijkheid en toch toekomst en perspectief versmelten met een vleugje romantiek want niets is voorgoed afgelopen, gedaan,…

Je was vol levensvreugde, goede moed en oeverloos vertrouwen, al wist je dat de dood, die grote zwarte dreiging, ook jou belagen zou en het tenslotte nog zou winnen. Je kon ook zingen nog vanbinnen al zag je aan de bomen hoe hun laatste blad moest losgelaten en humus worden voor een nieuwe lente. Dag lieve Sarah, wees nu helder als…