Alle inzendingen van Adeleyd

Langer worden de schaduwen en je weet dat niets duurt. Toch is er vreugde, overgave aan dit uur want je weet het uniek en onvervangbaar, net zoals de mensen die je ergeren of die je op handen dragen. Waarom toch al die vragen, het gekanker, het gezeur? Waarom enkel in de herfst die kleur die je hevig doet hunkeren? Langer worden de schaduwen…

Nog even straalt de zon alof het hoogzomer is en al ruik je de ondergang, het donkere, het verdwijnen van zoveel licht en kleuren, deze uren zijn heel kostbaar: ze voeden de ziel met beelden, klanken en geuren. Al zijn er méér rozenbottels dan late rozen, ze vullen je herinnering met dankbaarheid en erkentelijkheid om onverdiende gaven. Ze…

Verlangen is je uit-rekken naar wat nog niet is, jezelf verlengen tot het onbekende, het onervarene, het nieuwe, het andere... verlangen is dromen, trachten, wachten en dulden, is uitstel en dageraad, lente en belofte; verlangen is niet dwingen, niet bevelen, niet eisen maar als de omgeploegde aarde uitzien naar de vruchtbaarheid. Verlangen…

Even rust gevonden door de drukte heen. Is dat soms de engel die me plots verscheen of een heel zacht liedje dat ineens weerklonk? Zalig wie de avond met een glimlach sluit: hij vergeet de zorgen dankt al voor de morgen vindt de vrede uit.…

Terwijl de bladeren troosteloos vallen, nu al wat geel van kleur, de dagen korter worden en de zon soms treurt weet ik de herfst gekomen, die naar zomer-afscheid geurt. Er hangt wat weemoed tussen huizen die er onbezorgd wel staan maar waarin de ruiten iets weerspiegelen van uitvaart en vergankelijkheid. De bomen schrijven nu gedichten…

In zoveel woorden ooit gevangen, in beelden van verdriet, verlangen, in liefde en in mensenkracht, in dromen vol herinneringen, in duizend alledaagse dingen, in alles wat er werd volbracht; teveel om alles uit te zingen, maar levend, lievend zonder dwingen, gaat Gij met elk van ons op weg; Gij laat ons vrijheid, koestert dagen en laat ons…

Maar pas terug uit deze plaatsen waar sporen van ellende zijn, waar mensen streden voor het leven, voor waardigheid en tegen pijn; hier zie ik mensen anders leven en ook misschien wel dwazer zijn, maar toch, de glimlach is gebleven vooral van hen die kleiner zijn, en 'k weet dat zoveel niet te vatten, niet onder woorden kan gebracht, wat…

Ineens die tranen om zoveel dat kwetst, dat onbegrepen toch de dagen kleurt, dat plots naar pijn en naar november geurt en dat zoveel weer losmaakt dat allang vergeten leek. Maar even plots komt weer het licht en schijnt de zon; ik weet dat geen seizoen het eeuwig leven heeft en dat de eb en vloed dit leven tekent.…

Wat is er toch onnoemelijk veel pijn waar de zomer alweer voorbij is en de herfst zijn draden spant over het land dat nog slaapdronken de papavers moet begraven; wat kan die laatste dorst laven naar de liefde die nooit tot voltooiing kwam, maar het kleed dat haar ooit in wit drapeerde verscheurde nog eer de dag ten einde liep. Wie is het…

Zomaar een avond zoals er reeds zovele waren, en toch weer heel uniek want nooit was het licht zoals nu, de geuren, de dromen, de hunkering en de verwachting. Wat bracht het leven ons tot nu? Waar zijn de vragen en de antwoorden, de moed tot geduld en het eindeloos herbeginnen? Waar zijn de woorden, de stiltes, de vallende sterren? Je…

Wat letters en woorden en heel veel wit dat hier of daar er misschien tussen zit, dat maakt de ontmoeting, dat maakt het verschil, en of jij of ik dat nu wel of niet wil, de taal gaat haar gangen, het denken zijn weg, het leven stroomt verder, weet heg soms noch steg maar laat ons maar dulden wat ons overkomt, de zon en de regen,…

Er komt iets van vrede aangewaaid, al weet ik dat dit niet zal duren, al is enkel as waar eens vuren van hartstocht en tederheid brandden. Hoe vaak zal ons hart nog stranden? De eb en de vloed zijn het ritme van 't leven dat wentelt en keert, dat zo moeilijk de lessen hier leert... Er komt iets van vrede aangewaaid, al weet ik dat dit niet…

Er komt iets van vrede aangewaaid in het blauwe van de lucht doorheen de grijsheid, in de glimlach van een kind vol wijsheid, in kleine, alledaagse dingen die ons met tederheid omringen.…

Steeds meer moet losgelaten worden en wordt de vriendschap met jou een achtergrondgebeuren, een stille melodie die er wel is, maar niet meer op de voorgrond zingt. Wie weet wat echt in eigen hart weerklinkt en wat er is aan liefde en verlangen? Wie kent de diepste roerselen die blijven hangen nog lang nadat de rozen zijn verwelkt? Ik kan…

Geef me geen vieren voor mijn verzen; behandel met respect wat inspiratie en wat werken voor velen hier toch heeft verwekt, maar geef ze kansen om te spreken, te troosten, licht te zijn of lach, ik weet: het zijn geen meesterwerken wat hier het daglicht even zag maar mens'lijk pogen iets te doen, een beetje zin in woord te leggen, een…

Nu danst geen vlinder in de zon en alles lijkt zo grauw, maar ook vandaag zijn er gelukkige mensen, worden kinderen geboren en is er feest. Ook al ben jij nu heegegaan en is dit allemaal zo onwerkelijk - al kunnen wij dit niet bevatten of verklaren, niet invoelen of duiden: er zal wel zin zijn, er is het grote geheel waarin ook dit puzzelstukje…

Deze aarde, dit bestaan, eindeloos ontmoeten, liefdevol een ander groeten, dat zal nooit vergaan. Zon en regen, gang van eeuwen steeds opnieuw waar adem gaat; voor de liefde en het hopen is het nooit te laat. Mensen gaan en mensen komen, strijden, lachen, werken, dromen, alles wat er hier gebeurt wordt door liefde ingekleurd tot we…

Ze straalt doorheen de wolken van 't zomerland dat grijs is van verveling; de heling van zoveel ongeziene wonden gebeurt in stilte en in dulden; de schulden van alle mensen zijn zo groot dat Hij, de Ene, niets kon sparen al heeft ook iemand ooit gepleit voor Sodoma en Gommora ... De waterzon die nieuwe regen meldt en die ons hier en…

Alles is gegeven: de zee, het land, de lucht, het kinderlied, de zucht, 't gelaat van de beminde, de vogel en de hinde en ieder lief gebaar. Ik weet wel: mensen werken en je krijgt niets voor niets, maar alles is gegeven en dit is zeker waar: ons leven is een gave, een kostbaar iets 't bestaan, een heimwee naar de liefde, een zegen…

Zoals de zee met haar eeuwige getijden is altijd alles in beweging: de liefde, de haat, het begeren; de stilte en de rust ondanks alle schijn van het tegendeel. Alles komt en gaat, wordt geboren en sterft weer: de glimlach en de grimassen, de tederheid en het mededogen, alles komt en gaat en niets is hier bestendig. Vervloeien van werelden…

Vriendschap is nooit weg; gaat ondergronds voor even, en bloeit dan weer nieuw.…

De roos is roos, niet meer of minder - ze spreekt een taal die luid vertelt als ik haar lied, haar zang niet hinder... Ze heeft me iets van vreugd gemeld. De roos is roos, haar licht en kleuren ze komen hier maar aangewaaid, bedwelmen ons soms door haar geuren en hebben veler tuin verfraaid. En't licht dat gloeit, dat zingt en zindert,…

Wie weet wat liefde is? Het lange wachten tot ze komt, het durven en het dulden; de droom, de daad, het onvervulde. Wie weet wat liefde is: het doorgaan zonder antwoord, het vuur dat gloeit ook na het blussen, het strelen en het kussen, het zomaar bij elkander zijn. Wie weet wat liefde is? Het trouw-zijn door de jaren, een zachte bries door…

De nacht komt zacht met warme woorden waarin een ander heel zijn liefde legt; de wolken worden zwaar en veel is niet gezegd, maar vrede dekt de velden en de weiden, mijn hart doet pijn: het moet nu scheiden.…

Na de hitte van vandaag, het praten, luisteren en dromen, is even nog een koele wind met wat verfrissing aangekomen en heeft de dag weer goed gemaakt; het dwaas begeren is gestaakt en vrede heeft mijn hart geraakt. De dankbaarheid vervult mijn ziel, ik glimlach, adem vrij en kniel.…

Toch ook hier de stille mensen, harten vol verdriet en pijn die niet enkel kunnen lachen, als een kind gelukkig zijn; maar de dagen en de nachten gaan voorbij, wie wordt er wijs? regen, zon en mooie dromen, luchten blauw maar soms ook grijs; overal zijn mensen anders, overal hetzelfde licht, overal hetzelfde zoeken, ieder op geluk gericht…

Hete lucht en heel veel mensen, tranen langs het strand. Wind en schaduw, even stilte waar het lied geen woorden vindt. Moeizaam zoeken naar echt leven, veel te ernstig voor een kind; toch nog lachen om het leven dat weer ergens doortocht zoekt. Groeten, wenen, liefde leren, altijd onderweg naar licht, zoveel mensen, zoveel zinnen, geur…

Waarom zo opgejaagd als je toch weet dat morgen weer komt met eigen zorgen en dat je daar vandaag geen sikkepit kan aan veranderen? Geen el kan voegen bij de duur van dit zo korte leven? Het is toch allemaal maar heel even.... (naar Mt.6,24-34)…

Wat lawaai en boze dromen ongevraagd gekomen vragen om wat rust onder hoge bomen. Dus dit weekend wandelweer, graag wat stilte, meer niet meer.…

Wat was ik dwaas vandaag: ik liep mezelf voorbij in duizend zuchten. Wat was ik dwaas vandaag: het leven is veel meer dan blauwe luchten. Wat was ik dwaas vandaag: ik luisterde niet goed naar wat zou moeten. Wat was ik dwaas vandaag: daarom wil ik met liefs wat mensen groeten.…