Netgedichten

netgedicht (nr. 18.310):

Nu de drukte even wijkt...

Nu de drukte even wijkt
en 's nachts de sterren glanzen
weten we misschien voor even
wat er echt toe doet
en waarvoor we leven;

Grauw en grijs zijn soms de luchten
en de hemel lijkt van staal;
tot er plots een helder schijnsel
oplicht en het niet-weten,
het niet-begrijpen, niet-kunnen-verklaren
openscheurt tot brandende ervaring:
alles komt goed, alles heeft zin.
Je weet dit heel diep binnenin
maar de drukte neemt opnieuw de leiding
en je stapt weer in de tredmolen
van het alledaagse.

Waarom? Waartoe?
Het licht lijkt weer te doven.
Of is dit geloven?