Alle inzendingen van Adeleyd

Wat late middagzon en heel veel mensen juichen; wat doet het toch met ons wanneer het licht verschijnt en vonken van de daken spatten? Is soms ons hart de bondgenoot van 't licht dat vaak verborgen in alle wezens schuilt en wacht om uit te breken? Is 't licht een afglans van 't geheim, van ieder levensteken? O kon ik maar met liefde rood…

Hortensia's, in kleur gevangen waar goud en rood uit 't zomerlicht vol weemoed rond de stengels hangen - we zijn tot zacht verstaan verplicht. De warmte is nu soms verdwenen - de avond lengt, de luiken dicht, de zon die vrolijk heeft geschenen is voor een najaarslied gezwicht, maar is de kleur vervloeid tot vrede, ze blijft een winter lang…

Het moeten gaan en 't nog niet kunnen... de weemoed die de woorden wijdt en sluiers legt over de dromen omdat de tijd nog niet gekomen, het afscheid niet genomen, de leegte niet ten einde toe doorvoeld is. Het moeten gaan en 't nog niet kunnen; de warme kleuren nog te fel de dagen vullen met hun gloed, omdat het hout nog branden moet…

Even een straaltje zon doorheen de grijze wolken en ze vertolken hoe mooi de herfst ook nog kan zijn; even een praatje heel gewoon met buren of met vrienden en je weet het weer: de mensen zijn vol goede wil en alles valt even stil.…

Voor wat me 't diepste raakt vind ik geen woorden; ik kan de rimpels van mijn ziel niet zien noch ook haar glanzen óp doen lichten door een lied; het stil verdriet dat me ook nu weer vergezelt wordt wel getemperd door een lieve najaarszon; maar hoe de vreugde ooit begon, ik heb er 't raden naar en schilderen kan ik niet, noch dansen doen…

Een flodderkat uit Poestastad had vrees'lijk last van dikke dijen: ze wilde nooit - ze was gekooid - op opa's fietsje rijen. Die flodderkat, het was me wat, ze kon alleen maar zwemmen, maar dat bracht mee, jawel, ja, nee, zo vaak versleten remmen. Die flodderkat... ze was soms zat, maar ik vergat het je te zeggen: laat je door…

Een schoonheid die ik niet kan vatten, die raakt aan 't diepst van mijn gemoed: muziek van Mozart, bloemenkleuren en zoveel dat me danken doet: een avondzon, een witte vlinder, de dageraad met parels dauw, de held're vriendschap tussen mensen en liefde die niet wijken wou. Ik weet: er is ook veel ellende, de schepping is in barensnood -…

Jij draagt niets dan je zonnebloem maar daarmee ben je rijk; ik die zoveel het mijne noem, voor hebzucht vaak bezwijk, ik zie je stromp'lend verder gaan en voel weer wat ik mis: het lokken van de stem, verstaan in waar geen droefheid is omdat zo hevig geel het veld de oogst draagt van de vrede. Jij hebt al gaandeweg gemeld dat lachen…

Een vrijheid die me lokt en wenkt, een onbekend gebied betreden; een leven in het hier en heden met niets dan dromen in de hand. Een zoeken, tasten, balanceren, een draaien, zwenken, licht en teer, ik weet het noorden zelfs niet meer maar voel me koninklijk en vrij. Zijn dat de drugs, zijn dat de dranken die zo illusies scheppen hier?…

Weer een verjaardag, bloemen, wensen, een tijdje stilstaan bij wat was, een droom, een onvervuld verlangen, een kijken door het vensterglas; Weer een verjaardag, dagen gingen en heel veel stroomt zo snel voorbij, we worden oud eer we het weten maar in ons hart zingt helder-blij het diep besef: we zijn geborgen bij Hem die Leven is en Licht…

Heel helder stromend water en overal 't gesnater van zoveel dat daar leeft; De zwanen drijven statig en zijn misschien nalatig maar wat dat ook maar geeft; De eenden roepen dromend, wie weet van waar hier komend, vertellen niet hun lied; Er is een zee van zwijgen, van rusten en van krijgen, wees stil, kijk en geniet!…

Wat is het fijn om even stil te worden; de drukte te laten voor wat ze is; heel diep adem te halen en te weten dat niets van wat we zo belangrijk achten de eeuwen zal trotseren. Wat is het fijn om veel te kunnen relativeren en te kunnen glimlachen zomaar, zonder bijbedoelingen. Wat is het heerlijk om te zomeren al komt de herfst met trage…

Een zonnebloem staat droomverloren en al voorbij haar hoogste glanzen met lome blaadjes droef te staren. Gaat het zo ook met ons: dat na de rijpe, goede jaren de glans verdwenen is en ook de vreugd? Of zijn er andere horizonten die wenken gaan en door de jeugd nog gezien zijn? Dient daarvoor soms de pijn?…

Een stem, een ziel, een stil verlangen en wat dit met je doet; bekoring om aan veel te hangen, een kind dat je blij groet. Een plaats waar hevig wordt gevochten, een plek waar 't stil is, nacht, een lot dat draait in vele bochten, een mens die antwoord wacht... Dat alles kennen we al jaren en toch zoeken we voort; zo graag trotseren we…

Geen zin in, voor niets echte interesse, alleen het hameren, het drukken, het boren, het zagen... het vraagt allemaal zoveel energie Hoe kom ik er vanaf? Wat kan verlichting schenken? Zal het straks anders zijn? Nu is er alleen die verdomde pijn... Weg de lach, weg de lichtheid van het leven, waar is zelfs mijn goede zin gebleven? hopelijk…

De uren even tussen zon en regen - bedachtzaam, aarzelend, maar ook rijp en teder. Hoe lopen onze voeten in onverstoord ritme wachtend op een teken van leven, even.…

Tussen ernst en degelijkheid even een kleine pauze om alles weer in 't juiste perspectief te zien; om te weten hoe relatief alles is en dat juist het betrekkelijke het belangrijkste is: Niets gaat er boven het rood van de late zomerroos; de geur van de halmen na de regen; het fluwelen kleed van de vlinder; jouw glimlach naar mij.…

Niet wegen op de ander, niet op gedachten, wensen, dromen; er zijn totaal en vrij voor de ander als de bladeren van de bomen die komen en gaan, die vruchtbaar zijn ongeweten; genade heten voor wie je weg kruist zonder te bezitten.…

Na zoveel duisternis en dood, na traagheid van de uren toch weer een glimlach. Niets kan hier blijven duren, ook niet het zwarte, de vragen, het onbestemd verlangen. Alles heeft zijn tijd zei Prediker en hij kon het weten. Nu kan ik dus weer gelukkig heten en dromen met de ogen van een kind.…

Wat is dit vreemde leven toch: onstuimig als de zomerzon of leeggehaald als de bomen in de herfst? Alleen het essentiële is er nog: het ademen, het kijken, de liefde.…

Verbijsterd laat je ons achter; zo jong was je nog, zo krachtig, zo boordevol energie en plannen, maar de tijd staat stil en wij begrijpen het niet; kunnen zelfs niet meer denken. Er is enkel de leegte, het duister, het staren in de verte. Wie spreekt over zin en betekenis, wie voelt wat niet kan gevoeld worden? De aarde draait door en mensen…

Na de gloeiende hitte een groene olijftak, teken van hoop; het begin en het einde: de zon en de roos kleuren de dag, regendruppels... Hoe kan het licht breken eer de dag begon? Hoe kan de roos geuren zonder de zon? Hoe kan iets eindigen eer het begint? Hoe kan iets er zijn eer het er is?…

Hoe kan iets er zijn eer het er is? Hoe kan iets eindigen eer het begint? Hoe kan een roos geuren zonder de zon? Hoe kan het licht breken eer de dag begon? Regendruppels kleuren de dag, de roos en de zon, het einde en het begin; tekens van hoop, groene olijftak na de gloeiende hitte.…

Adem ten leven, vuur en licht, liefde, vertrouwen, Aangezicht, hoop op een toekomst, zachte bries, fluisterend spreken, teder gebaar, stem die ons thuisbrengt, woorden waar, licht in de morgen, avondrood, weg naar het leven, door de dood, vriendelijk teken, golvend visioen, nooit echt te grijpen, hier te doen.…

Een windje zacht als neveldruppels, een beetje late zonneschijn, niet meer zo wild en onuitstaanbaar maar teer als 't liedje van een kind; zo kan ook deze avond worden na al het drukke en de last van loden hitte, zwoegen, zweten, een blij voorvoelen van de nacht die koelte brengt en even vrede al is het oorlog in Beiroet en gaan vannacht…

Zoek je God, je zal Hem vinden waar je Hem niet meer verwacht... Eigenlijk kan je niet zoeken want je leeft, bestaat in Hem zoals de vis is in het water, zoals de roos haar geur verspreidt en het niet kan laten; Al je beelden vallen stuk en je vindt slechts leegte, maar juist daar is Hij. Hij is in het niets, in het Zijn, in de stilte van…

Zo graag zou ik een helder vers nu schrijven, met woorden puur zoals een bergkristal, maar daarvoor zou mijn hart best heel jong blijven en niet te vroeg gaan meedoen aan verval. Dat vers zou moeten zingen in de morgen, door niets zich laten storen in zijn vlucht; maar ja, volwassenen zijn vol van zorgen en zien vaak niet het blauwe van de…

Heel gek is dit: ik kan alleen nog lachen en hopen dat het anders wordt: de druk van het weer, zo heet, zo heet... het werk dat niet opschiet: altijd weer fouten... het willen elders zijn, maar hier moeten blijven en moeten werken en lachen.…

Gladde kiezelstenen die glinsteren onder het licht van de maan, die koelte verhalen en het water doen glimlachen als in de dagen van de schepping toen alles nog fris en nieuw was; gladde kiezelstenen die verhalen vertellen van langzaam geslepen worden, gepolijst door eeuwen traagheid en stilte.…

Geen woorden zijn te vinden, geen adem die verlicht, het is alleen maar dulden tot het weer koeler wordt en tot er regen valt die alles schoon spoelt en die de mensen doet herleven. Wie kan er nu nog helder denken wie woorden vinden licht en speels? In kelders en in kerken kan je nog schuilen voor die zon; maar toch moet je lachen en dromen…