Alle inzendingen van Adeleyd

Een licht, een woord, een ademhalen een zoeken naar wat zin, je leeft en zit er middenin en toch kan je dit niet vertalen in kleuren, klanken, tederheid,... je glimlacht enkel naar de mensen die net als jij wat liefde wensen en snel of traag vergaat de tijd.…

Gij weet van mijn wezen, Gij kent mijn bestaan, mijn zorgen en vreugden, mijn komen en gaan. U dank ik vandaag, nu ik jarig mag zijn. Gij ziet er mijn jubel, bemerkt ook mijn pijn. U dank ik dit leven, zijn kracht en zijn gloed, Gij denkt aan mijn zoeken, mijn falen, mijn moed. Gij draagt me de dag door, behoedt me bij nacht, Gij zijt het steeds…

Ineens zijn ze daar weer: de tere tinten die hart en ziel in lichtheid open maken, die vreugde strooien als de sterren in een droom en hier vertellen dat iets nieuws kan komen... De bomen zijn nog dood, maar straks komt heel veel lente en zalft mijn ziel met balsem van een lied dat nu nog schuchter klinkt maar dat de toon zal zetten voor…

Hoe blij en kinderrijk dit land, dit volk, al is er armoe troef en zijn de dagen kort; er groeit zoveel, de palmen wuiven en in de oceaan blinken de eilanden als parels... Vreugde groeit er als de orchideeën: heel zeldzaam, mooi en altijd anders; er is de fierheid om de eigen klank en kleur al is het verleden ook nog overal aanwezig. Groot…

Hoe wit die sneeuw die dwarrelt langs de wegen, die sneeuw die smetteloos de daken wil versieren, die sneeuw die stil, behoedzaam alles dekt: de mensen, planten en de dieren, Niets is hier nog bevlekt, alleen het wit mag blijven al is het maar heel even, dit leven in al zijn onschuld hier en nu.…

Gij moet wel liefde zijn, want zo onmachtig - ik kan slechts in U leven want overal en nergens zijt Gij - einder en verlangen ver voorbij. Een licht dat niet te stelpen is, een fel vermoeden dat niet wijkt, een stem die roept en zwijgt, een schaduw die me wenkt en drijft tot waar ik niets meer weet. Gij zijt de volheid van de leegte,…

Mensenstemmen in de straat, een auto, lachen, wat gepraat, een heel gewone wintervond, maar wie is onderweg naar wie? Zoveel dat ik nu nog niet zie, maar dat gaat groeien en gaat leven; is ergens nog de droom gebleven van nieuwe hemel, nieuwe tijd, van nieuwe kansen, echt bevrijd de velen die naar vrede vragen... wanneer zal toch die tijd…

Een beetje zon al die schuchter schijnt op een vroege merel in vrieslucht - een gebaar dat niet duurt - maar terwijl hoge bomen nog slaapvoeten hebben dringt het sap naar de stilte woorden barsten open van weemoed en verlangen naar lente. Uit: Kristallijn, p.19…

Iets van lente hangt al in de lucht: het zalig-warme en de tover van het licht; de glimlach van de mensen, en regels voor een nieuw gedicht. Al zal de winter nu nog niet zich echt gewonnen geven, er zijn al duizend tekens van het nieuwe leven.…

Een hart dat teder leeft en zich laat raken, hoe moeilijk dit bestaan ook is, een stroom van licht en duisternis, en zelf gekwetst zijn en gebroken. Een hart dat mensen ziet, zich laat beroeren, hoe zwak de krachten ook maar zijn en zelf niet dapper in de pijn, maar ontoereikend, ja ellendig. Een hart dat mensen helpt als bloemen bloeiend…

De sneeuw dekt de hardheid der lijnen toe naar 't blauw van de luchten. Onhoorbaar in lichtheid zeskantig verzuchten. Bij middagzon brekend, tot water vervloeien, de boomwortels lavend, de kruinen doen groeien. De droom van de stilte in daden verwevend - de mens: man en vrouw zijn - als sneeuw in de bergen heel schitterend leven.…

Voor wie geen Valentijn kan vieren door rouw, verdriet of eenzaamheid, een woord, een roos om je te sieren en dat er iets je vreugd bereidt! Voor wie 't geen mooie dag zal heten door misverstand, door ruzie, pijn, dat jij toch ook heel diep mag weten dat iemand er voor jou wil zijn! Voor wie vandaag heel erg moet treuren omdat de liefste…

Midden alle drukte daalt ineens een lied; een kind dat kijkt en helder ziet hoe grote mensen zich zo haasten en toch niet leven, enkel doen... Hoe mensen leven voor fatsoen en voor wat buren ook maar denken... Een kind dat vrolijk staat te wenken dàt kent de dingen die er echt toe doen.…

Hoe zijn wij zo druk over tekeningen, symbolen, cartoons en berekeningen, daar alles van waarde toch weerloos moet zijn, de DADEN slechts tellen, hoe groot of hoe klein. Laat ons dan maar pogen mekaar te verstaan, want anders dan is het misschien gauw gedaan!…

muziek water bloemen licht rivier in de vlakte van een klein gedicht harpenspel en dauw in 't gras een statige ruiter wijn in een glas mijn glimlach naar jou je weet hem niet onbeschreven papier van een avondlied muziek water bloemen licht pianissimo voor een klein gedicht…

Zomaar een stem, een zin vol van woorden, een mens nooit gezien en toch hier en nu, water dat vloeit, kanaal tussen boorden, hoe kan ik herkennen, hoe zie ik u? Ik weet van dit leven dat veel is verborgen, maar wil hoopvol groeten het licht in de morgen.…

Er ging iets van liefde door ons heen van d'een naar d'ander van d'ander naar d'een er ging iets van liefde door ons heen en alle licht dat gebroken werd en alle vuur dat ontstoken werd van d'een naar d'ander van d'ander naar d'een liet door de dagen een blijvend spoor werd als het graan in de diepe voor ging als nieuw leven de wereld…

Even een voorsmaak al van lenteluchten - van leven dat toch sterker blijkt en in duizend kleuren zich weet te tooien. Hoop, al wordt juist nu een jonge vrouw begraven. Aan tulpen durft mijn ziel zich toch te laven.…

Dit hart is glans en schaduw - vol tederheid en licht, maar ook soms aardedonker en met de ogen dicht. Dit hart moet levenslang dan het doen in vreugd en pijn, maar ook met licht en schaduw wil het voor jou er zijn.…

Een stroom van licht en liefde trekt door de wereld voort, al is er haat en oorlog en armoe ongehoord, we zijn op weg naar Leven, naar meer verbondenheid al is veel nog niet zichtbaar en duurt het nog een tijd... We mogen samen bouwen aan vrede, met veel moed, voor al die lieve mensen, slechts dàn is alles goed. We krijgen kracht van…

Je bent zo ànders, vreemd nu, niet inpasbaar in mijn denken; zo màg je zijn, je ziel is geen bezit dat ik naar willekeur kan bergen, waarnaar ik grijpen kan of dat ik in mijn grilligheid weer rusten laat. Je staat daar: naakt gelaat, mijn broeder, vriend en verre mens. Hoe dikwijls al herkende ik de ebbe van dit tij maar 'k wil niet leren…

Hoe zou 'k niet dankbaar zijn voor deze winterdag al giert de wind en doet hij de ruiten trillen. Hoe zou 'k niet dankbaar zijn voor alle vriendschap en verbondenheid al zijn er ook conflicten, misverstanden... Hoe zou 'k niet dankbaar zijn al gaat de zon weer onder en is een dag voorbij. Hoe zou 'k niet dankbaar zijn want ééns…

Er komt zomaar een zin van ergens aangewaaid, en dan begint het zwoegen... de taal is zacht en zoet maar dichten vaak gewroet.. niet lopen langs de kroegen maar iets in pijn gezaaid met leven binnenin.…

weer heel even vorst en iedereen glijdt voorbij: de koning en jij…

Heel weinig is zeker: wél dat water vloeien kan en dat er licht komt na de nacht, maar of de regels van dit klein gedicht ooit ergens zijn verwacht? Heel weinig is zeker: wél dat dagen snel voorbijgaan en dat er ooit een laatste komt voor elk van ons, maar of liefde blijft? Heel weinig is zeker: wél dat mensen niet alléén bestaan en…

Er klinkt geen stem, er juicht geen zang, er klaagt geen kreet en toch voel ik de stilte wegen; ze drukt en dringt, ze maakt me bang, ik kan haar niet verdragen. Zijn stemmen dan alleen maar stom en zingt enkel de regen? Ik voel de stilte wegen.…

Een heel nieuw jaar wordt ons gegeven - een klein gedeelte van ons leven dat zorgen kent en ook wel vreugd, dat rouwen doet en ons verheugt. Een heel nieuw jaar komt nu er aan opdat we met ons hart verstaan dat alle mensen evenwaardig en niemand minder, eigen-aardig elkanders broers en zussen zijn en al de rest is schone schijn. Een heel…

Vlakbij zijn de woorden, de gezichten, vlakbij zijn de koude nieuwsberichten, een zwarte vogel in een zwarte droom, de regen die valt in de winterboom en plots vliegt de vogel heen... Vlakbij zijn de stilte en 't verlangen, vlakbij zijn de pijn en gloriezangen, een licht dat ver is en dat wenkt en lacht, een hand die traag streelt en op morgen…

Het zijn niet de stampende laarzen, de mantels gedrenkt in het bloed, de machten die mensen verbazen, het grote betoog dat het doet, maar 't licht van de wenkende sterren, het kleine verhaal van de moed, een Kind dat hier komt van zo verre en dat ons in eenvoud begroet.…

Om zoveel goede wil en hartverwarmend kijken; om hier en daar wat blauwe lucht en moed die niet wil wijken, een glimlach naar Hierboven. Om 't kind dat speelt en ademhaalt, dat drentelt rond zijn moeder; om 't vallen van de avond nu, een vriend zijn broeders hoeder, een glimlach naar Hierboven. Om 't lied dat klinkt van over zee, een…