Alle inzendingen van Adeleyd

De nacht valt ook in mensen die verbrokkelen in hun bestaan; Herkenning gaat er langzaam aan tot ze ook zelf het niet meer weten wie ze waren, naam verloren en de sleutel tot verstaan. Toch blijft voelen, smaken, zingen en de diepe kern van alle dingen. Moeten we treuren om verlies of dieper leren kijken wie ze waren? Ze zijn nog steeds…

Val vandaag even stil tussen alle drukte en feestgedruis; vrede groeit niet in lawaai maar in een glimlach en een groet. Zalige Kerstmis en warme groet voor iedereen.…

Om licht te brengen in het duister en schaduw van de laatste dood verscheen een Kind, maar zonder luister, en openbaarde 't morgenrood. Om licht te brengen en wat vrede te midden van de zwartste haat verscheen een Kind vannacht, ja heden, maar in armoedig feestgewaad. Hoe goed zou't zijn nu maar te zwijgen al is ook ons geloof zo klein…

Gegroet jij die dit leest omdat je eenzaam bent en even je zinnen wil verzetten. Gegroet jij die dit leest te midden van veel drukte en graag wat rust wil vinden. Gegroet jij die dit leest omdat je treurig bent en graag getroost wil worden. Gegroet jij die dit leest omdat je blij bent en geen woorden vindt om dit aan anderen te zeggen…

Bij duisternis verlangen naar het licht, bij ziekte naar gezondheid, bij treurnis naar gelach. Maar nooit vervult het helemaal wat wij zo hoopten en verlangden want mens-zijn is onaf, is open. We blijven zoeken en verhopen, we blijven ziende blind omdat er meer is dan ons hart kan dragen. Is mens-zijn dan een oeverloos verlangen, een…

Gebeden zijn als harpesnaren in de nacht die trillen onder ranke handen van tederheid en moed, van dank ook en verlangen naar wat zin. Hoe schuilt mijn hart zo binnenin dit broos bestaan, vol klein vermoeden want zekerheid is slechts in droom te vinden, elders niet en nooit. Toch gaan de dagen verder, ongevraagd tot plots de vragen hier…

Het licht is weer verdwenen in de vroege avondlucht. De wolken dekken toe, verbergen wat schijnsel gaf en vreugde. Maar weet dat elders zon is en hoop en vertrouwen. Verlies de moed niet, het duister zal niet winnen.…

Heel weinig blijft er nog van wat in lange zomerdagen ons hart verheugde door zijn klank en kleur. Nu is er vaag de geur van sterven en van dwalen, van weemoed en van scheiden en alles wordt zo traag, zo grijs... Zo vaag en toch zo helder, want wat de echte dingen zijn wordt helder door de glans van pijn en van veel moeten laten...…

Durven we nog stil te vallen, te rusten en te kijken naar de lucht die zwaar is van grijsheid, van droefheid of van een lied dat niet gezongen wordt. Durven we nog stil te vallen bij het kind dat schreit van honger, bij de mens die sterven gaat omdat zijn dagen zijn vervuld. Durven we nog stil te vallen bij eigen kleinheid, lafheid ook,…

Wie zijn wij dat we kunnen kijken met ogen groot van verbazing omdat de bladeren verkleuren en vallen met duizenden en de boom toch blijft leven en later opnieuw zal bloeien? Wie zijn wij dat we kunnen horen hoe mensen juichen maar ook soms rouwen omdat geliefden er niet meer zijn maar elders leven en bestaan in onvergankelijk licht en vreugde…

De zomer nu wel echt vaarwel gezegd en dansend met de winden in het rond; wat lieve vrienden weergezien en dan gegroet, gepraat en veel gezwegen. Wat kan een herfstdag zalig zijn, al valt de regen ook als tranen neer; de bladeren vertellen over sterven gaan en nieuw geboren worden zeker ook. Hoe zou ik treuren om wat nu vergaat: voor herbeginnen…

Zal ik ooit zo rustig zijn vanbinnen dat ik me niet meer stoor aan het trage ritme, de langzaamheid van een ander? Zal ik ooit zo geduldig zijn als het seizoen dat nu de bladeren doet vallen in de zekerheid dat er straks weer lente komt? Zal ik ooit zo warm zijn dat de herfstwind me niet meer kan afkoelen tot zwijgzaamheid omdat ik me…

Heel soms kan ik de hemel zien en alle engelenkoren horen; dat lijkt onmogelijk misschien maar daartoe zijn we toch geboren opdat er vrede zonder pijn en mensen vrij en ongedwongen elkanders broers en zussen zijn, en helder van geluk gezongen; maar 'k weet: vaak is de vrede zoek, en wacht en wacht ze lang op morgen; bestaat ze enkel in…

Hoe groet die paarse heide nu mijn diepste kern, ze schrijft me brieven zonder woorden. En sprakeloos en zonder zang wil ik haar dan bekijken zonder na te denken. Er groeit nu langzaam iets van overgave want veel van wat gebeurt is buiten onze macht. De glimlach komt vanzelf, en 't zien zo zacht dat ook ten diepste iedereen vol liefde is.…

Witte vlinder, vlinder vrij, dansend in het zonlicht, hoe verheug je mij. 't Zijn de kleine dingen, die gaan nooit voorbij.…

Wat is verjaren anders dan dankbaar stil te staan bij weer een jaartje verder op onze levensbaan. Wat is verjaren anders dan met een helder oog de kleine mooie dingen zien en de regenboog. Wat is verjaren anders dan met een open hart je aan de stilte laven bij vreugde en bij smart. Wat is verjaren anders dan met een hoopvol lied…

Nu weet ik echt niet wat te zeggen maar wil zo graag iets uit gaan leggen omdat de wereld leeft van woorden; Maar eigenlijk weet iedereen dat ’t woord niet allereerst verscheen, maar wel het licht, het mooie licht als van een klein augustusdicht.…

Geen woorden vind ik nu, enkel een glimlach naar je toe. Zoveel misverstanden door woorden en toch kunnen we er niet zonder. Een wonder dat er ook nog liefde is en vergiffenis.…

Soms weet ik niet meer wat te zeggen, te denken of te vragen, te dromen ook; de dagen zijn zo anders nu, zo vol van licht dat toch geen klaarte brengt, dat doet verstillen. Ineens weet ik dan ook: je hebt niet veel te willen, het leven is een diep geheim dat je verplicht en dat ook verder gaat als vuur en rook en dat je nimmer zomaar uit kan…

Een heimwee dat ik maar niet kan verklaren, een vreemde droefheid die er plotseling is, is het om wie we lang geleden waren, dat dacht ik zo, of door een groot gemis? De zomer straalt nu nog in volle klaarte maar nu en dan is er ook regen bij en naast de glimlach sluipt er soms al zwaarte want leven is niet altijd enkel blij. Soms droom…

't Is steeds weer zoeken, heel even vinden maar niet vast te houden, net zomin als je water in een vuist kan sluiten. 't Is steeds weer zoeken, even ontmoeten maar ook weer stoten op verschillen. Niet echt kunnen willen maar verder gaan. 't Is steeds weer zoeken en 't doen met vermoeden want zeker is hier weinig alleen de liefde van…

Wanneer de muizenissen komen kan ik toch beter naar de vijvers gaan en kijken naar de ganzen, naar de eenden die daar in vrede bij het water staan of duiken in de koele plassen waar waterplanten groeien zonder tal alsof er nergens oorlog, nergens vete ook maar heel even ons verstoren zal. Ik ga nu maar meteen, eer muizenissen gaan groeien…

Een telefoontje in de morgen, een klein bezoek, een zonnestraal, heel veel gedachten ook aan vroeger en tijd voor vriendelijk verhaal; een plots besef hoe groot de waarde van ieder ogenblik dat zingt, van elke groet, van elke glimlach, van zoveel dat ons hier omringt; laat ons maar danken in de avond, vergeven wat geen liefde was, dan…

Ze komen en gaan en doen me verstaan dat zoveel niet kan gezegd, niet kan geschilderd, niet in klank of in dans vertaald. De woorden en wolken ze komen en gaan en zijn ontoereikend want leven is groter; mysterie van licht. De woorden en wolken ze staan hier nooit stil maar straks komt weer morgen en heel nieuw begin maar wil ik het…

Hoogzomer nu, met lindegeuren en lavendel, met zonneschijn vanaf de prille morgen die ons komt verrassen met blij licht dat overal, door alle kieren ook, komt kijken. De vogels juichen al, genieten van de warmte die net nog niet te fel doorheen de wolken wenkt tot dankbaarheid en vreugde. Waar is de tijd dat heel behoedzaam ook die zomerzon…

Alles moeten we lossen, alles laten gaan waar we eens onze hoop op stelden, waar we fier over waren maar ook wat ons berouwde: de misverstanden, het kwaad en de stilte, de haat en de hoon. Alles moeten we lossen, alles laten gaan wat ons maakte tot ik, tot die ene die we zijn of dachten te zijn: de talenten en gaven, de radeloosheid en…

Zo graag zou ik wat ware woorden vinden, wat woorden die gaan troosten wie er schreit, maar ach, die woorden willen maar niet komen dus zwijg ik nu al maar een hele tijd. Of woorden die verheugen mogen ook wel komen, of die vertellen van een groot en oeverloos geluk maar ook die woorden willen maar niet komen, en daarom scheurde ik al vele…

De regen valt nog steeds maar lente speelt nu in mijn ziel. Er groeit naast al het groen verbondenheid en teder mededogen.…

Wat kan het plots een groeien worden waar geen angstig tegenhouden meer mogelijk is. De blaadjes kruipen uit de knoppen die een winter lang beschutting boden maar die nu voor hen te eng gebleken zijn. Het groent en groent, het lacht en zingt nu overal waar struiken fraai zich tooien met een jong verlangen naar licht en vrolijkheid, waar mensen…

Konden we maar wijsheid leren van de blaadjes stoeiend met het licht. Toekomst is nog niet bekend bij hen en ook niet dat er ooit weer herfst zal komen die dan de bomen geselt tot het laatste blaadje valt.…