Alle inzendingen van Adrie Krijgsman

in kaalgeslagen stompen bos met nacht en onmacht in donkere darmen gorgelend grommend en fluitend duister drab van eigen brein komt los schuifelt over de vuile verbodsgrond knarsend het legergroen roestig kolos primitiever dan toen we onwetend waren het stamhoofd bevroegen op zijn wens en bovenop de zere blaren zaten naast de karkassen…

o avondklok je houdt mij in mijn winterhok van vrije mens tot zondebok als avondmens neem ik de gok en zoek de grens op mijn balkon met maar één wens: de avondzon…

extra large de aanwas van recent geïnfecteerden bij zuidelijke wind gedragen op een monstergolf ‘men wenschte vruchteloos een haven in te slaen eer 't staetschip deerlik strandde’ drenkelingen op de vloedlijn van voorbijheid liggen als kadavers klaar voor een feestmaal zalig verklaard door het schaaldierengilde met sterren beloond door…

zonovergoten microbiotische middag, dezelfde, met licht geschilderde hoofden die spreken, nog steeds in onuitspreekbare cijfers, de klimmende grafieken, de tomeloze val van diagrammen, van de geworvenen, van de verdorvenen in onuitspreekbare cijfers, de zorg om de tekorten, om wat verloren wordt en is, om wat nooit aankwam of verdwenen is in…

Lopend over onzichtbare scherven, te klein voor pijn, ze moeten eerst broeden, maar wel al te groot om veilig te zijn, schaamteloos & verraderlijk als de giflegers van Bashar al-Assad slaan ze toe, toe maar! dat doet maar! Bedrieglijk – een kruiperig oog, de droge hoest bij knoestige bomen, koorts bij tengere stengels, verdriet in het…

is er bij het menselijk programmeren ergens een fout in de broncodes gemaakt is het systeem door een hacker gehackt heeft de beveiligingssoftware gefaald zijn de veiligheidsdiensten al naarstig op zoek naar de dader vragen vragen (eerst mijn laptop aan de lader) wanneer het vroeger penibel werd bad men het onze vader ging ter kerke savoureerde…

Met ochtendoogjes, priemend door flarden stralingsmist, overzie ik de lijdensweg van het landschap, de permanente correcties, oppervlaktepeelings, agrarische tatoeages, ontstoken piercings langs de rivieren, alsook het menselijk skelet dat overal werd ingebed waar wormen knagen en everzwijn wroet. Om hiervoor snel een grondwet aan te…

Tussen de boomloze vlakte die over de horizon reikt en de rand van het wolkendek, evenwijdig erboven, verdwijnt in blauwe tinten het licht uit het sobere gamma van Opdahl Gelaten hoor ik beschouwingen aan over een duurzaam, klimaatbestendig bestaan - prettig verpakte abstracties, verklaring met sussende data, een slimmigheid, een…

zinsbegoocheling vrijheid gegeven onmatig in een geruisloze windvlaag met een herinnering magnetisch opgewekt in afgewikkelde nachtspoel pulserende velden berimpelen wazig een regenplas op het voetpad vol wegzeilend herfstblad nog en snel een nauwe zeestraat gegrist uit de winterse geo-gedichten van White of Ten Berge weerspiegelt…

er komt niet uit het buitenleven niets hoewel het zich eindeloos uitstrekt zich verder verwijdert van verdwijnende einder of het mistig is vraag je niet dat ik weet wat weet ik met mijn stampvoet driftige hand vlammend oog nu eigenlijk steeds verder keert het zich inwaarts waar water wegzinkt in land is dat het?…

verlaten in landschap bijna vertrektijd voor dichtslibbend licht al achter namiddaglicht waar onbedoeld het Arctisch realisme is met eenzaam dromende berk in wintertooi niet betrapt op roddel of botte achterklap over het zelf als eenieder niemand hier…

Grond verzet en bemest. Moedig de doornige struiken gesnoeid. Hard zaad uit de peulen gewerkt. Gedachten aan Manhattan uit mijn hoofd gezet. Nu ziet de tuin er weer keurig uit en ben ik het met al die overdreven geuren zat voor deze dag, de rest komt morgen wel. Hé, tovenaar met grauwe staar, we zijn wel klaar vandaag. Kom mee met deze superdel…

te midden het gescharrel van de eco keurmerkkippen met dito eisprong en het biovergassen van haantjes en net zo te midden van varken en rund houdt de soortmens zichzelf zonder oormerk intensief vee bigt en kalft dat het een lieve lust is zich talrijk tot vlees om den vleze en werpt zich naar de ratsmodee…

hoewel ruim in de veertig lijkt zij de laatste tijd het babyvet wat kwijtgeraakt en lijkt nu niet zozeer slanker maar eerder volwassen getaand ik ben door haar gelaat geraakt nu zij bloed van mijn lange gezicht dept nu ik met diepvriesgroenten mijn hoofd koel en haar bleek mijn trillend woord verstrek op deze pleisterplaats voor dames…

wentelend in de volstrekte eenzaamheid van een absorptienevel mat ik mij een maatje aan en werd als dubbelster verschoten radicaal lichtvaardig waar- genomen met een boeggolf en een plasma- staart in de walvis bracht licht uit krakende luidsprekerconus klinkt onbestemde pruimenmoes van afweer en rukt na eeuwen rede mentaal onweerbaar…

omvangrijk het lavendel rond dat na de overdaad aan licht als nabeeld in blikveld verschijnt belemmert het zicht op gewicht- loze lichamen zwevend in de lege regels van een geschilderd gedicht een korte rustpoos op een bankje onder de schaduwen werpende eik vergroot waar ik een wildweg loop de kans om een doel te bereiken even de spreeuw…

een krijsende kleine burgemeester zwiert sierlijk boven het droogvallend wier in de monding van de rivier zoeken eenden gelaten naar voedsel op de nerende scheidslijn van zout en van zoet de hemel verliest in egale bewolking haar gloed de wind valt geleidelijk weg en in de verte vergrijst een berg in het zwelgende grijs steeds verder…

in straffe wind vanaf een neolithisch graf - tientallen opstaande stenen van Lewis gneiss - met in het midden een crematietombe waar ooit door vlakgom van de vlammen de doden werden gewist liep ik op reis een onbesliste route langs naar hier een laatste rustplaats in het niets in regen en wind een dodenkoerier inscripties op…

vannacht na een krap uurtje slaap door mythologische goden in de tang genomen Atlas zat spieren los te snijden Vulkanus hamerde een bijl in de buurt van mijn achterhoofdsgat de pijn was hels hoe ik ook lag of zat ik kon geen slaap meer vatten en elk bewegen maakte mij tot kotsen toe onwel de uren duurden en voor het eerst in tientallen…

want als de oude langoor Loazi op zijn waterbuffel teleurgesteld de beschaving verlaat beschrijft hij de potentie van het niets in raadselachtige teksten in eigen context overzie ik hier mijn ongerepte koninkrijk van leegte een diepe inham aan zee met een droogvallend kelpveld bij eb kaal grasland op de schaars begraasde heuvels…